Mensen denken misschien dat het leven van de stiefmoeder over rozen gaat. Dat ze volledig en voor 100% op de roze wolk zit te genieten van alles om haar heen. De ex denkt dit misschien ook.
Word wakker!
Word wakker in de realiteit. De liefde van je leven heeft zijn gezin gestart bij de vorige vrouw. Hij zegt dat hij z’n leven wil delen met alles wat erbij komt met jou als nieuwe liefde, maar er zit een keihard addertje onder gras.
In het begin leer je de kinderen nog niet kennen. Ook de ex wordt angstvallig buiten jouw liefdes roze wolk gehouden. Tuurlijk krijg je wel hun geruzie mee.
Als een dief in de nacht
In de weekenden dat de kinderen komen, ben je niet welkom… heerlijk in de laatste minuten nog genieten van elkaars aanwezigheid en als een dief in de nacht sluip je snel weg voordat ze komen. Soms rakelings langs de ex die de kinderen komt brengen, maar omdat je elkaar nog niet herkent… geen probleem.
Langzaam beginnen de kinderen vragen te stellen over de tandenborstel en het T-shirt dat nog ergens hangt. Ik gaf eerst de ex een hand, man wat ongemakkelijk en toen naar de kinderen. Maar toen ik naïef en op mijn wolk dacht dat de kinderen blij zouden zijn voor hun vader, landde ik met beide benen in de werkelijkheid. De kinderen deden aardig, dat zag mijn vriend, maar ik bemerkte ook de aarzeling en dat is natuurlijk gedrag.
Te simpel gedacht
Alles zou wennen, als ze me maar beter zouden leren kennen. Mijn vriend wilde zo graag dat dit zou gaan lukken en ik ging er gewoon vanuit. Simpel gedrag en zonder iedereen verder te willen afschrikken om het stiefmoederschap te aanvaarden. Wel echt veel te simpel.
Het harde werken begon. Hard werken? Ja. Je wilt toch dat het gaat werken. Hoe? Mijn vriend het gevoel geven dat zijn kinderen de beste en de leukste zijn, maar stiekem speelt toch ook het eigen verdriet geen eigen kinderen te zullen krijgen.
De ex die te pas en te onpas precies weet op welke knoppen ze bij hem moet drukken en dat ook doet, het liefst – alsof ze het aanvoelt- op de meest romantische momenten met mijn vriend. We zitten -ongemerkt- in het restaurant waar zij ook zaten, en net als ze elkaar aan de telefoon hebben, brengt hij dit bij haar ter sprake, zodat ze weet dat ze is ingeruild…. Het was mijn moment… maar ik ……oh nee, ik ben de tweede in lijn om dit moment met deze man te delen.
Samen op vakantie een goed idee?
We gaan samen op vakantie. Heerlijk. Maar mijn liefde wil ook dat zijn kinderen mee gaan. Ik stem toe. Inderdaad spelen we even gezinnetje. Dat was of is. Was. Nooit gaat komen.
En dan gaan de kinderen puberen. Zetten ze normaal hun ouders tegen elkaar op, natuurlijk gedrag. Maar uiteraard pushen ze ook mij als stiefmoeder en ik weet me geen raad en uiteraard kiest mijn liefde partij voor zijn kinderen, zijn nazaten, het zijn bovendien kinderen… Ook al vind ik hun gedrag niet kunnen, hun gedrag tegen mij. Is het toch vandaag weer een wedstrijd geworden. Een wedstrijd, die is verloren of in ieder geval sta ik direct op achterstand.
Waarom wilde ik eigenlijk mee op vakantie? Omdat hij dit wilde? Omdat ik dit graag wilde? Terwijl mijn liefde en ik praten over de toekomst en plannen maken, worstelen de kinderen om de aandacht van hun vader te delen met de nieuwe liefde. Ook al wilde ik liever dat hij samen en met de kinderen alleen op vakantie zou gaan, wenste hij anders en ik voel de boemerang in mijn nek.
Ik moet sterk zijn. Ik roep mijn beste vriend om hulp en mijn begripvolle schoonmoeder. Ze helpen me. Ze steunen me. Ze zeggen dat de kinderen vanzelf uit huis gaan…. maar… hoe nu? Ik moet en zal sterk zijn. Ook al pink ik nu een traantje weg.
Ik ben Tessa, sinds bijna 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner die om het weekend ook bij ons wonen. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid, maar het is ook nog steeds wel een beetje een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Lees ook de andere blogs van Tessa.
William - 4 nov 2019
Heb je het hier nog steeds over amper 4 dagen per maand en een eventuele gemeenschappelijke vakantie ? Wat zou het geven wanneer je - zoals ik - alleen maar een LAT relatie kon aangaan omdat de puberdochter van jouw partner er permanent inwoont, haar moeder alleen voor zichzelf en haar broer wil en je compleet negeert wanneer je er bent, en je een schoonmoeder hebt die liever wil dat haar 'kind' single blijft zolang dat er nog kinderen in huis wonen en haar kleinkinderen opzet tegen mij en onze relatie ?? Ik kan alleen maar dromen van een situatie zoals die waar jij inzit, dus relativeer jou situatie eens en wees blij met wat je hebt, i.p.v. in elke van jouw blogs steeds op dezelfde nagel te kloppen.
nikkie - 4 nov 2019
Tessa dit is een duidelijke wake up call voor jou zelf. Dat jij steun moet vragen aan vriend en schoonmoeder zegt toch al genoeg dat jij de steun van jouw partner mist? Jij en je man zouden echt een team moeten kunnen zijn om verder te kunnen en alle hobbels ronddom zijn kinderen en ex het hoofd te kunnen bieden. DAT stuk mis ik in jouw verhaal. Het advies dat je kreeg dat de kinderen vanzelf het huis uit gaan is toch niet te doen in je eentje als je de steun van je partner mist? Is de basis van jullie relatie wel goed genoeg om dat vol te houden? Je richt al jouw aandacht op de bio moeder en de kinderen maar die zijn het probleem niet. De relatie van jou en je man word op de proef gesteld. Hebben jullie samen ooit hulp gevraagd of gehad over hoe jullie beiden denken en voelen over de hele situatie rond zijn kinderen en bio moeder? Je blijft stukken schrijven over het verleden maar lijkt geen stap verder te komen.
Fien - 6 nov 2019
William, ik vind je reactie niet serieus nemen van Tessa haar gevoel. Jij zit er niet beter of slechter bij dan zij. Jij zit in jouw situatie met jouw last. Tessa in haar situatie en ze deelt met ons haar last. Tessa, ik vind dat je me wakker schud in mijn rol als bio ouder met partner-zonder-kinderen. Het geeft me te denken en het geeft gespreksonderwerp: hoe ervaart mijn partner dit? Dank je wel... Ik hoop dat jij jouw plek ook vindt én krijgt. Sterkte
Pien - 9 nov 2019
Tessa ik herken zo jouw pijn als ik lees altijd de tweede vrouw te zijn. Ook ik had graag de moeder van rogier zijn kinderen geweest. Dat doet pijn. Maar ik hoop ook dat de kinderen jou ooit gaan waarderen. Ik heb dat geluk wel gehad met een inwonende stiefdochter die als een eigen dochter voelt. Dikke knuffel voor jou
Pien - 9 nov 2019
William het is geen wedstrijd , het ouderschap is zwaar. Het stiefouderschap is zwaar onderschat. Als nieuwe partner heb je te maken met de bagage van je partner waar je zelf niet om heb gevraagd. Laten we lief zijn voor elkaar. 1
Justine - 11 nov 2019
Dag Tessa, ik ben een stiefouder, die 5 jaar geleden geheel onverwachts volledig zorgmoeder werd voor twee stiefdochters. Voorheen sprake van co-ouderschap week op week af. Er is, blijkt achteraf, sprake van erfelijke psychische problematieken bij beide kinderen. Een ex partner, die ruim 13 jaar geleden hertrouwd is, maar de vader van haar kinderen sinds 10 jaar het eigen geluk niet gunt. Vanaf dag 1 van de kennismaking hebben de kinderen en ik een mooie band weten op te bouwen. Voor een kind is het vooral belangrijk dat het erkend wordt en bestaansrecht heeft bij de ouders en hun partners. De kinderen hebben er beiden voor gekozen om volledig bij hun vader en stiefouder te gaan wonen. Wij hebben een modus gevonden, waarbij vader Q time momenten heeft met zijn kinderen en ik op dat moment met mijn biologische dochter. Belangrijk is om consequent ook Q time momenten met elkaar te hebben en als geheel gezin. Ook tijdens vakanties.Wij zijn trots op het bereikte resultaat waarbij het hard werken is, maar waarbij vooral de focus ligt op het zorg dragen van een geborgen en liefdevol thuis voor alle betrokkenen. Een positieve mindset is belangrijk. Succes!
Kim - 4 mrt 2020
Beste Tessa, In heb begin als je elkaar net leert kennen, is de roze wolk heerlijk. Ja er zijn kinderen en een ex, maar hoe ingewikkeld kan dat nou zijn toch? Dat doe je toch wel eventjes... Na een tijdje op de heerlijke roze wolk, ontmoet je de ex en de kinderen en begint eigenlijk de realiteit. Ineens merk je dat je af en toe jaloers bent als de ex weer belt of appt. Dat gevoel kwam bij mij pas toen ik echt gevoelens voor mijn vriend kreeg. Toen ging ik het echt ingewikkeld vinden. Het gevoel van de tweede vrouw zijn, blijft denk ik lastig. Ik gok dat ook bijna elke stiefmoeder dit wel herkend. Je zit net met je liefde te eten of je bent op vakantie o.i.d. en de ex belt of stuurt een bericht. Zeker in het begin is dit lastig en voel je je jaloers. Wat ik deed is mezelf er continu aan herinneren dat hij niet voor niets gescheiden is en nu bij mij aan tafel zit. Dat neemt misschien niet gelijk je gevoel weg, maar je kan op deze manier wel wat beter relativeren. En in de loop van de tijd wordt dat gevoel echt minder. Wat mij ook opvalt en dat lees ik in meerdere reacties terug, is dat je niet samenwerkt met je vriend. Jij hebt continu het gevoel er alleen in te staan, maar bespreek je het wel met je vriend? Deel je met hem dat je het soms lastig vindt? Dat je worstelt met zijn puber kids? Dat je niet goed weet hoe je ermee om moet gaan? Ik denk dat je een slecht uitgangspunt neemt als je zegt dat de kinderen vanzelf het huis uit gaan. Dat maakt het voor de kinderen niet beter en als je zelf nog jaren op je tenen moet lopen, is dit ook niet uit te houden. Ik hoop voor je dat je je snel wat zekerder gaat voelen in je rol als stiefouder!