Vader moet dikke huid hebben
Dat je als vader een dikke huid moet hebben in een scheiding waarbij kinderen betrokken zijn heb ik inmiddels wel ervaren.
Hoewel ik ook veel verhalen heb gelezen waarbij ook moeders aan de zijlijn kunnen worden gezet door vaders, is in mijn optiek de rol van de vader, zeker ten opzichte van dochters, wat meer achtergesteld en trekken ze vaak aan het kortste eind.
Althans, in ieder geval in onze situatie.
Contactherstel
Wij zitten nu in een periode waarbij jaren van ouderverstoting een feit zijn, mijn partner is een verstoten vader. En waarin contactherstel er in kleine mate is. Omdat de twee oudste kinderen wat meer volwassen worden en eigen keuzes gaan maken. Misschien ook omdat ze zichzelf meer voor hun eigen keuzes moeten verantwoorden.
Ik zeg in kleine mate, want hoewel deze verantwoordelijkheid nu steeds meer door de kinderen zelf gedragen wordt, merk ik dat het maar een dun lijntje is.
Hoe bedoel ik dit?
Vanaf de scheiding was het; alles wat mama zegt is waar. Papa is een slechte vader, we willen niet meer naar papa want die kiest niet voor ons, en alles wat papa zegt is niet waar, want dat zegt mama.
Gesprekken werden niet eens aangegaan, want, zo zei de mama ‘papa verdraait toch alles en dan klopt het zogenaamd wel, maar dat is niet waar’. Dus alles liep uit op een dood spoor.
Nu de kids wat ouder worden gaan ze deze gesprekken zo nu en dan wel aan. Het liefst niet teveel en het vooral niet over dingen van vroeger hebben, maar het begin is er….
Terug bij af
Totdat! Er weer een meningsverschil tussen vader en moeder is. Het enige contact wat er was, valt dan vaak weer helemaal terug tot nauwelijks contact.
En dan niet om de redenen die spelen tussen vader en moeder, maar altijd om iets wat er dan net genoeg mee samenhangt. ‘Jij keek boos naar mama, jij zei lelijke dingen over mijn tante’ etc.. het is altijd genoeg om de vader weer volledig af te sluiten en terug bij mama thuis op de bank te zitten.
En natuurlijk hoor ik je denken… tsja… het is ook niet slim om ruzie te maken. Het is zeker niet slim ruzie te maken met de moeder waar een kind bij is…
Dat klopt, maar ja we zijn allemaal mensen, en zeker wanneer je soms tot het uiterste wordt gedreven en in bepaalde situaties voor het blok wordt gezet, verlies je wel eens die rust, en geef je toch weer toe aan dat wat soms zelfs uitgelokt wordt…
Maar wat er op dat moment ook naar jouw hoofd geslingerd wordt, tot doodwensen aan toe.. van mama kan je het niet winnen, en je staat, als verstoten vader, weer met 0-10 achter en met lege handen….
Hoe vaak kun je dat nog aan…
Ik ben Kim, 33 jaar en heb een relatie met een ontzettend lieve man en vader van 4 kinderen (3 meiden en 1 jongen) waarvan er twee parttime bij ons wonen. Ik schrijf over mijn (soms moeilijke) rol als stiefmoeder.
Lees ook de andere blogs van Kim.
William - 11 sep 2019
Nog voordat ik wist dat mijn ex van mij wilde scheiden, had ze reeds maanden ervoor onze kinderen erover verteld, vermoedelijk om ervoor te zorgen dat ze 'in haar kamp' zaten, waar ze dan ook in geslaagd was. Uiteindelijk was ik de allerlaatste die wist dat ze wilde scheiden. Ik heb mijn woede ingehouden omdat ik geen vechtscheiding wilde. Ik heb mijn ex er nooit over aangesproken, maar ik ga het haar inwendig nooit vergeven. Gelukkig zag ik mijn kinderen nog meerdere keren per maand, en nu ze ondertussen ouder zijn, zien ze zelf ook wel hoe de zaken in elkaar steken; ik heb gelukkig de band met de kinderen kunnen verbeteren doorheen de jaren die volgden en ik heb er altijd voor gezorgd dat ze niets tekort komen. Met mijn ex kan ik nog wel goed overleggen over de kinderen omdat ik me altijd positief ben blijven opstellen, maar dat is niet altijd even gemakkelijk. Ruzie maken heeft echt geen zin, tracht daar niet aan toe te geven.
Annelies - 11 sep 2019
Herkenbaar en ik schaam mij voor ons vrouwensoort... we kunnen heel sneaky de dingen doen. Net langs het randje. En daarna zo weer terugdraaien alsof ons geen enkele blaam treft.... ik zie het in mijn praktijk. Ik benoem het op mijn avonden. Meer kan ik niet doen. Een kind heeft recht op beide ouders die door een deur kunnen. Het is vreselijk gemeen dat de andere ouder bij elke misstap op -10 komt te staan. Maar gaat ons leven dan wel perfect? Kijk naar de ogen van jullie kinderen als ze zien dat jullie nog geintjes kunnen maken. Of genieten of trots zijn op hun prestaties. Dat je er als partners een zootje van maakt, dat is ons probleem. Maar die van onze kids....
chris - 12 sep 2019
Zo herkenbaar .. als de kinderen bij mij zijn geweest krijg ik vaak een mail over wat er allemaal niet goed ging. Dat ik moet inzien dat als ik zo doorga de kinderen beschadig en over wat ik allemaal zou moeten doen. De communicatie verloopt stroef tot niet. Ik moet vooral luisteren ( iets wat in de relatie ook al zo was ) ik ben schijnheilig en praat altijd slecht over haar , ze heeft de energie niet meer om in gesprek te komen met mij alleen als ik normaal kan communiceren..... Voorheen ging ik mijzelf altijd verantwoorden - tegenwoordig niet meer . ik lees het en haal mijn schouders op . Nu weigerd ze momenteel ook om met de professionele hulpverleners in gesprek te gaan om tot duidelijke afspraken te komen. Er zit totaal geen reflectie in haar verhaal en projecteert alles op mij .... een ding weet ik zeker dat ik een Geweldige vader ben - met natuurlijk tekorten - maarja ... wie niet en idd ..... je moet een dikke huid hebben... soms gemakkelijk soms totaal niet
nikkie - 13 sep 2019
Wat wat bedoel je met "genoeg is genoeg"? Gooit vader de handdoek in de ring op een of andere manier? Daarnaast vind ik dat als je ( vader in jou geval) al zo lang gescheiden bent en er al zoveel jaar gedoe is vader zich niet meer kan verschuilen achter " ben ook maar een mens" als de situatie met moeder mede door zijn reactie uit de hand loopt. Vader en moeder houden elkaar zo in een wurggreep. De rust bewaren als ouder blijft altijd belangrijk, met een houding van " ja maar zij......." zet je jezelf al op 10-0 achterstand, daar hoeft de andere ouder niet eens wat voor te doen want alle aandacht gaat naar de "foute" reactie zoals jullie ook gemerkt hebben.
Lindert de Wilde - 14 sep 2019
Ik vind het heel goed dat er meer aandacht uit gaat naar dit onderdeel van de scheiding. Het zou dan ook een belangrijk onderwerp bij de opleidingen gericht op scheiding moeten zijn. Ook de kinderen hebben er last van en deze lopen dan vaak bij een therapeut of vertrouwenspersoon. Mijn ervaring is dat iedereen dan vanuit zijn eigen hokje met zijn eigen onderdeel steun en hulp krijgt maar juist het gehele plaatje wordt er niet in betrokken. Of zijn er mensen met juist positieve verhalen waarvan uit de hulpverlening bewust deze stap gezet is?
Wil - 23 mrt 2020
Nou wat moet ik eigenlijk zeggen mijn vechtscheiding verliep dramatisch, mijn zoon kwam graag om het weekend tot dat hij 12 werd. Of ik er een godsvermogen voor overhad om telkens terug naar de rechtbank wil gaan? Nee dat geld had ik niet . Nu is hij bijna 32 advocaat en woont samen met een leuke vriendin. Zijn moeder is al bijna 4 jaar overleden . Dus je zou zeggen hij komt mij opzoeken, nou ook nu niet zelfs niet op aandringen van zijn directe omgeving. Hij kan al 32 jaar zonder mij dus de volgende 32 jaar kan ik dat ook wel zegd hij. Ik laat het hierbij ik ben allang moe gestreden en heb me erbij neer moeten leggen. Gelukkig heb ik nog wel andere leuke dingen en mijn nieuwe gezin geeft mij zoveel steun en liefde d ast dat ook wel lukt.
Maup - 24 mrt 2020
Lieve Kim, Zo herkenbaar de hele onmacht... Ook ik kamp met een juridische strijd (ondertussen 2 jaar, but who's counting). Ik vraag niet veel ...een maandelijks contact van een weekend en een paar dagen ronde de feestdagen (kerst) en in de zomerperiode. Geen onredelijke "eisen" maar mijn ex-vrouw ligt dwars. Haar woorden zijn absolute waarheid voor alle instanties en ik moet maar slikken. alhoewel alle instanties met droge ogen beweren dat er geen beletsel zou moeten zijn. Door de houding (passief, agressief) van mijn ex ben ik niet veel verder bij haar gratie mijn lieve zoon van 11 jaar slechts 1x per 6 weken (ongeleid) te mogen zien. Waar hij en ik veel plezier. En ik veel kracht uit put. Het huidige systeem doet geen recht...niet aan vaders, maar zeker niet aan de kinderen! Constant word gezegd dat het belang van het kind voorop staat. Helaas zie ik dat nooit terug in de bepalingen van instanties en hun "conclusies"... Huiswerk voor rechtbanken, hulpverleners en de raad van kinderbescherming zou de documantaire van gister (verstoten vaders) moeten zijn! hopend op betere tijden voor alle (met name vaders) die echt het beste met hun kind voor hebben en snakken naar een normale omgang en respect van hun voormalige partners. liefs, Maup
Peter van der meer - 24 mrt 2020
Dank voor mooie docu! Eindelijk een geluid van de andere kant. Ben zelf helaas ook vader in vreemde problemen.. Zijn hier ook praatgroepen over?
Patrick Timmermans - 24 mrt 2020
Hoi Peter van der Meer, Op jouw vraag of er praatgroepen zijn rondom het onderwerp ouderverstoting kreeg ik de vraag van de moderator hier om die te beantwoorden. Sinds 2016 organiseer ik het Vadercafé als plek waar vaders in alle vormen en maten goede gesprekken hebben over het vaderschap. In deze documentaire zie je daar twee fragmenten van aan het begin en het eind als onderdeel van het verhaal van Armand. Armand is een paar keer in het Vadercafé geweest en dat heeft hem veel gegeven aan steun en plek om zijn verhaal te kunnen delen. Je bent welkom om eens aan te sluiten. Gezien de huidige situatie rondom het corona-virus zijn alle fysieke Vadercafé's geannuleerd. Vorige week ben ik begonnen met een online variant wat goed uitpakte. De komende tijd zal ik het Vadercafé online aanbieden op de woensdagavond van 20u00 tot 22u00. Wellicht tot daar een keer en sterkte! Hartelijke groet, Patrick Timmermans Vader Visie