Gescheiden zijn betekent ook vrijheid voelen, blog van Femke

Zomaar een doordeweekse dag dat me ineens een onderwerp te binnen schiet waarover ik een mooie blog zou kunnen schrijven.

Of eigenlijk begint deze blog met een gevoel. Een gevoel van vrijheid, nu ik weer alleen ben, zittend op mijn fijne bank in mijn eigen fijne huis.

Ik voel het nu ook niet alleen maar als ‘kommer en kwel’: gescheiden zijn. Nee, ik ervaar ook zéker een groot gevoel van vrijheid, mijn eigen leven leiden, zoals IK dat wil. Zonder belemmeringen en negativiteit; met een schone lei.

De boel de boel laten

De boel de boel te laten, na een pittige werkdag; koken, eten, huiswerk overhoren van kind 1, andere kind naar de sport en zó geen zin die kolerezooi van het avondeten in de keuken op te ruimen. Sowieso nergens zin meer in, dus wat let mij om die zooi gewoon lekker te laten staan tot morgenvroeg, als ik tóch weer broodjes voor de kinderen en mijzelf moet smeren en ik in de keuken aan de slag moet.

Ik bedenk me dat ik het prima vind dit morgenvroeg te doen en er is lekker niemand die zich daar verder druk over maakt, niet meer gelukkig. Want in onze relatie gebeurde dit natuurlijk ook wel, maar dan voelde ik, vooral in het heetst van de strijd, de afkeuring van ex, als ik ‘de boel de boel liet’.

Achteraf bekeken verslofte niet alleen onze relatie, maar ook het huishouden en ons huis. Ik was er wel klaar mee. In de overleving… En ik voelde me daarbij totaal niet gewaardeerd in alles wat ik deed en moest doen, zoals het huishouden. En daar waarin je je niet meer gewaardeerd voelt, laat je steken vallen en die dingen interesseren je dan niet meer. Dat heb ik achteraf wel gezien.

En nu… denk ik… schijt! Het is Mijn Huis, Mijn Leven, Mijn Huishouden en ik vind het heerlijk dat er niemand meer afkeurend door het huis loopt. Behalve kinderen die er mogelijk iets van vinden of zeggen, maar die zijn inmiddels al zo groot dat ze ook prima een hand uit kunnen steken in het huishouden. Daar ben ik dus ook maar eens mee begonnen: een takenlijst voor alle bewoners.

Heerlijk die vrijheid!

Die vrijheid kan ik ook zo heerlijk voelen als ik met vriendinnen af wil spreken bij mij thuis. Niemand die ik de deur uit hoef te sturen (behalve dan kinderen, die meestal dat weekend dan toch bij vaders zijn) en geen man meer die in of uit loopt, terwijl je dat niet wil, omdat het om vrouwenpraat gaat.

Geen man ook meer die ’s avonds laat thuis komt terwijl je vriendinnen toch weer langer zijn blijven hangen, dan de bedoeling was (wat nog wel eens voorkomt).

En dan die heerlijke avondjes uit: kroeg, feest, festival… Tijd maakt niet uit, want niemand wacht op mij, niemand maakt zich zorgen als het in plaats van 2.00 uur toch 3.00 wordt en zelfs de gelegenheid voelen om helemaal niet thuis te komen of gezellig iemand mee te nemen… Heerlijk, die vrijheid!

Of de vrijheid voelen om na een avondje uit en een ‘brak’ zondagje de gehele dag in huispak en op de bank te vertoeven. Niemand die me zegt: ‘kleed je eens aan of wat loop je er bij!’

Vrijheid voelen om mijn huis zo in te richten zoals ik dat wil, met kleuren, accessoires, details die ik mooi, leuk of belangrijk vind. Hoewel ik daarover niks te klagen had hoor, met mijn ex. Ik mocht altijd wel ‘los gaan’ in ons huis met wat ik leuk vond en hij… vond het wel prima, soms op wat teveel spullen na.

Vrijheid voelen om ineens door de weeks te bedenken dat ik eigenlijk wel zin heb in een avondje sauna. Alleen even afstemmen met de kinderen, die inmiddels ook prima (een paar uur) alleen kunnen zijn en hun eigen weg steeds meer gaan en begrijpen dat mama dit af en toe zo nodig heeft.

Vrijheid voelen om eindelijk die hobby of cursus te doen, waarvan je ex bijvoorbeeld vond dat het geen goed idee was, het niet verstandig vond dit naast je werk en taak als moeder te doen.

Hoewel ikzelf over vrijheid in onze relatie feitelijk niet veel te klagen had. Ik deed en had gewoon mijn sporten, hobby’s, vriendinnen, uitjes en nu ben ik daar blij mee, want als je er dan ineens tóch alleen voor komt te staan, is het fijn dat je deze dingen en mensen nog om je heen hebt, als ook veel om je heen weg valt.

Soms voelt het dubbel

Tóch voelt die vrijheid soms ook wel eens dubbel, want er is niet iemand meer waarmee je ook mooie dingen, over de kinderen bijvoorbeeld, (dagelijks) deelt; je fijne meubels in je huis, het leuke dingen doen, samen klussen, gesprekken over de laatste nieuwtjes die je van je vriendinnen hebt vernomen.

Niemand die op je wacht, of in je bed ligt, als je ’s avonds weer thuis komt, niemand die je helpt in het huishouden of er gewoon voor je is.… Ik noem maar wat voorbeelden.

Toch weegt dat alles voor mij (nog) niet op tegen de vrijheid die ik nu in mijn leven voel.

Ik denk dat het ook komt door het feit dat ik gedurende langere tijd veel alleen heb gedaan en eraan gewend ben. Misschien komt er ooit nog eens een zorgzame man op mijn pad, die mij het echte gevoel gaat geven dat ik niet overal alleen voor sta en waarbij ik het gevoel krijg niet meer alleen te willen zijn.

Ik ben Femke (46), in mijn 3^e jaar (officieel) alleen/uit elkaar. Alleenwonend in een fijn huis op een superplekje met onze 2 puberkinderen van (bijna) 17 en 14. Om-en-om-(lang)weekend-regeling met vader voor de jongste, de oudste gaat wanneer ze zelf wil naar vader. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding, het proces van ‘heling’ en de (toch ook wel) leuke kanten aan het weer single zijn. Mijn lijfspreuk: ‘bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht’.

Lees ook de andere blogs van Femke