Hoe voelt het als de grond onder je voeten wegzakt? Hoe voelt een gebroken hart? Nou zo dus!
Inmiddels is het alweer bijna 2 jaar geleden dat mijn nachtmerrie begon. Onze 2 kids (toen net 3 jaar en net 7 maanden) lagen te slapen en wij zouden een avondje samen eten. Ik kookte voor de verandering. Bij het voorgerecht kwam het woord eruit. Meneer wist het allemaal niet. Wat? Vroeg ik, je werk? Nee ons, of ik nog wel bij je wil zijn, zei hij.
Mijn perfect leven stortte in
Mijn perfecte leven stortte in elkaar. Want dat was het toch een perfect leven? Beiden een goede baan, 2 geweldige kids, een prachtig huis en wij waren toch gelukkig, dacht ik… Is er een ander? Vroeg ik. Nee, zei hij resoluut, en ook geen midlife crisis.
Diezelfde avond pakte hij zijn spullen nog en ging naar zijn ouders. Van de een op andere dag leken we wel vreemden van elkaar. Hij wilde mij liever niet meer zien, niet meer spreken. Ik wilde hem juist wel zien en spreken, zoveel vragen en zoveel onbegrip. Ik at niet meer, ik sliep niet meer en had alleen maar stress over de toekomst. Waar moest ik gaan wonen, hoe ga ik dit allemaal voor elkaar krijgen, dit wil ik niet, dit wil ik niet dacht ik alleen maar.
Er was dus toch een ander
Drie maanden later, 2 weken voordat hij de sleutel van zijn nieuwe huis kreeg kwam het verlossende woord, er was een ander. Een jong grietje van werk. Het was nog heel pril, zei hij, maar ze gingen wel al samenwonen in zijn nieuwe huis. En de kinderen? Die moesten er maar aan wennen zei hij.
Tja veel had ik er niet van te vinden want wat hij wilde gebeurde toch wel. Maar wat een pijn doet dat, je ingeruild voelen. Een nieuwe vrouw direct bij mijn kinderen. De jongste weet straks niet beter dan dat zij er altijd is geweest. Ik ging kapot. Helaas toonde hij 0 empathie. Ons huis stond te koop en 2 maanden later kreeg ook ik mijn eigen huis.
Inmiddels is hij alweer een paar maanden getrouwd. Ja zo snel kan het gaan. En ik? Ik heb een heerlijk fijn huis. Geregeld gedate maar voorlopig even klaar mee.
Beter af zonder elkaar
De eerste tijd dat de kinderen niet bij mij waren vond ik verschrikkelijk. Inmiddels kan ik hier beter mee omgaan en kan ik er ook van genieten, tijd voor mezelf. Maar ik mis ze wel.
Echter ik kan nu eens aan mezelf werken, zelfliefde! Bezig met persoonlijke ontwikkeling. Wat wil ik nu echt? Hier heb ik nu de kans voor. Meer gaan leven vanuit bewustzijn. Dingen inzien die tijdens onze relatie niet goed waren. Inmiddels beseffen dat wij inderdaad beter af zijn zonder elkaar.
En ja dit heeft even tijd nodig gehad en ik ben er nog niet. Voor de kids blijft het verschrikkelijk. De communicatie tussen mijn ex en mij is niet zoals ik zou willen. Maar ik doe er alles aan. Ik probeer hem overal bij te betrekken. Dat hij niet op dingen reageert of geen interesse toont zegt meer iets over hem.
Ik ben Merel 38 jaar en mama van 2 kindjes. Een zoontje van 5 jaar en een dochtertje van 2,5 jaar. Inmiddels bijna 2 jaar gescheiden. De keus van hun papa, er bleek na 2 maanden toch een andere vrouw te zijn. Inmiddels is papa al opnieuw getrouwd en is deze vrouw dus ook bij mijn kinderen. Na een lange periode van rouwen, ongelukkig zijn en het gebrek aan zelfvertrouwen grijp ik deze gebeurtenis aan als een nieuwe kans voor mezelf. De wereld ligt weer open voor mij. Ondanks het gemis van mijn kinderen als ze er niet zijn…
Loes - 29 nov 2019
Tuurlijk was er geen ander... fff... nee mijn ex had ook geen ander zei hij. Echt wel. Ik voel met je mee. Je komt er 10x sterker uit. De mooiste cadeaus komen soms in de lelijkste verpakkingen. En je kids weten echt wel wie hun Moeder is. Met een hoofdletter ja! Sterkte. Je komt er wel. Bikkel! En please je ex niet te veel met hem betrekken in dingen want dat kost je meer energie dan je je bewust bent misschien. Hij mag zelf ook best een stapje harder lopen voor zijn kids.
Merel - 15 dec 2019
Tnx!
Eline Stap - 30 nov 2019
Fijn je te lezen, Merel. Je klinkt sterk, dat is mooi. Ik ben benieuwd naar de rest van je verhaal.
Merel - 15 dec 2019
dank je wel!
Marcel Lebis - 5 dec 2019
Respect Merel, een soortgelijke ervaring heb ik ook achter de rug,zit wel een andere twist aan.Ik ben er overheen gestapt en mij gefocust op mijn kinderen.Ben verhuisd..een regeling ivm mijn zoontje,mijn meiden zijn "volwassen".Ja,het doet pijn..but life goes on.Je kunt niet bij de pakken neerzitten..jouw kinderen hebben jouw nodig...dus je moet er staan tegen wil en dank.Vanaf deze kant sterkte gewenst.Je weet wat ze zeggen...vrouwen zijn het sterkste ras...doe mijn best om dat te evenaren.Suc6.
Mirjam - 5 dec 2019
Fijn om te lezen Loes. Hier bijna hetzelfde, ware het niet dat nr 1 al opgevolgd is door nr2. En terwijl hij dit wilde maakt hij van de scheiding een groot gevecht. Eerlijk: ik begrijp het echt niet. Zijn kind is bang voor hem, ziet hem liever niet. En nu...denk ik dat zij zwanger is.
Merel - 15 dec 2019
Ja bizar he. Hij wil scheiden en er dan zo'n gedoe van maken. Onbegrijpelijk vind ik dat.
Pieter - 7 dec 2019
Hi Merel, welkom op de site. Jouw verhaal klinkt nogal traumatisch. Ben je er al een beetje achter waarom het beter is dat jullie niet meer bij elkaar? En wat wil je echt, zoals je zegt?
Merel - 15 dec 2019
Life goes on, absoluut mee eens! Daarom ook hard gewerkt (en nog steeds) aan mezelf. Niet de dupe worden van deze hele situatie maar ervoor zorgen dat dit me iets brengt. Tnx, jij ook succes.
Peter-Jan - 20 feb 2020
Herkenbaar verhaal. Je ingeruild weten doet verrekte veel pijn, fysiek zelfs. Voor mij ook twee jaar geleden, loslaten kan de één misschien beter dan de ander, toch gaat het heel langzaam beter. Het is zo cyclisch.... Het is echt een achtbaan en dat blijft het nog wel even, vrees ik.
Merel - 9 apr 2020
Sterkte..!
Carola - 20 feb 2020
Herkenbaar verhaal inderdaad! Ik betrapte mijn ex op heterdaad terwijl hij Een romantisch en opwindend telefoongesprek voerde met zijn kantoorscharrel. Inmiddels zijn we een jaar verder en gescheiden. Maar oh wat valt het me zwaar. 51 jaar oud en het vooruitzicht om alleen oud te worden. Want eerlijk gezegd trekken al die ranzige datingsites me nog niet echt 😫
Majanka - 21 feb 2020
Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees. Van de ene seconde op de andere je leven verwoest. Na 37 jaar lief en leed te hebben gedeeld en in de veronderstelling dat niets ooit tussen ons zou kunnen komen, zei hij dat hij niet meer met me verder wilde en voor zichzelf moest kiezen. Nee hij had geen ander en een midlife crisis was het ook zeker niet. Het was gewoon over tussen ons want we waren meer broer en zus geworden dan geliefden zei hij. Dat hij de weken voordat hij uit huis ging bijna elke avond intiem met me was, kon ik niet rijmen met zijn woorden. Ik snapte het niet. We waren verliefder dan ooit maar hij ging wel weg. Ik dacht dat hij wel weer terug zou komen, als hij eenmaal besefte dat alleen ook maar alleen is. Totdat ik twee dagen na zijn vertrek ontdekte dat hij al een paar maanden een ander had, 15 jaar jonger dan ik. Toen begreep ik het. Maar ik snap nog steeds niet hoe hij van het ene bed in het andere kan stappen. Ik word nog steeds misselijk als ik denk aan onze laatste dagen samen.
Merel - 9 apr 2020
Ja bizar veel overeenkomsten! Het leek beter dan ooit en ineens is er een ander.., Sterkte met alles!
Jeroen - 13 sep 2020
Ik lees je verhaal en zie mijzelf hierin terug. Helaas zit ik nog middenin die slechte film. 2 weken geleden ben ik erachter gekomen dat mijn vrouw al minstens 7 maanden met een ander contact heeft en meer dan dat. We hebben nu een zoontje van 1,5 jaar en eerlijk gezegd moet ik er niet aan denken dat ze ooit met die ander gaat samenwonen of trouwen. Ik probeer me zoveel mogelijk te focussen op mijn zoontje, maar ik merk ook dat ik nog vaak emotioneel ben wanneer aan onze geluksmomenten die we samen hadden terugdenkmijn. Daarnaast zit er ook een bepaalde boosheid over het hoe en waarom, daarin merk ik dat mijn toekomstige ex hierin verder is met de verwerking.
Merel - 18 jan 2021
Hi Jeroen, Ik lees je reactie nu pas. Hoe is het nu? Tja de vraag hoe en waarom, daar ga je nooit achter komen... Focus op je zoontje is goed, maar focus je ook op jezelf!! Laat die emoties ook de ruimte krijgen, vandaar uit kun je verder. Maak tijd voor jezelf (ook in deze corona tijd) Het is lastig, dat weet ik maar wel nodig. Oplaadmomenten zijn belangrij ook om het verdriet te verwerken en verder te kunnen groeien. Grijp deze rot situatie ook aan als een nieuwe begin voor jezelf. Sterkte!