De ex van Femke wordt opnieuw vader en zij gaat op kraamvisite

En toen was het halfbroertje van onze kinderen geboren en werd mijn ex opnieuw vader!

Vorig jaar schreef ik een blog over het feit dat mijn ex weer vader zou worden en dat de kinderen dus een half broertje of zusje zouden krijgen.

Ondanks dat ik, elke keer wat sluimerend, in mijn achterhoofd had, dat er nog wel eens een baby geboren zou kunnen worden bij mijn ex en zijn nieuwe (jongere) vriendin, kwam het nieuws destijds toch wel heftig bij mij binnen.

Graag wil ik jullie meenemen, in mijn gevoel, hoe ik de afgelopen maanden heb ervaren. Zoals de dag dat ik hoorde dat de baby geboren was, maar ook hoe dubbel het voor mij voelde op de dag dat ik op kraamvisite ging, terwijl ik van te voren eigenlijk nog niet eens bedacht had óf ik dat zou gaan doen en of ik wel welkom was.

Het blije nieuws

Uiteindelijk kwam het blije nieuws, via de kinderen, dat het jongetje in het ziekenhuis, gezond en wel, ter wereld was gekomen.

Ik weet niet zo heel goed wat er toen exact door me heen ging, maar ik weet wel dat ik blij voor ze was. Dat alles goed verlopen was met de bevalling en met moeder en kind.

De kinderen zijn natuurlijk vrijwel direct wezen kijken naar hun nieuwe babybroertje. Want dat wisten ze al, dat het een jongetje zou worden. Ook de naam hebben ze gezamenlijk uitgekozen. Ik moet zeggen dat ik dat goed en mooi vond dat ze de kinderen bij de keuze van de naam hebben betrokken en hij past goed bij de naam van onze andere twee kinderen!

Wat zal ik doen?

Tot zover dus alles best heel positief. Maar ja, dan komt dat moment waarop je denkt… tja. Wat zal ik doen met dit nieuws?

In ieder geval een felicitatiekaartje sturen en welke stappen ga ik dan nog meer zetten, moet ik überhaupt stappen zetten? Mezelf uitnodigen om het baby’tje te zien of wacht ik op hun eventuele uitnodiging? Of laat ik de kinderen hier een ‘soort van’ stem in hebben?

Heel eerlijk gezegd wist ik niet goed hoe mijn ex en zijn nieuwe vriendin hierin stonden, of ik welkom was. Als moeder van (onze) kinderen die ook bij hen over de vloer kwamen. Ook wist ik niet goed hoe ik het eigenlijk zelf wilde.

Het contact met ex is best goed, maar met haar had/heb ik niet echt veel contact. De zaken rondom de kinderen regelde ik altijd alleen via mijn ex. Zij bemoeide zich daar verder weinig mee en dat is ook prima.

Maar ja, toen was ze ineens zelf moeder. Ik weet hoe het voelt! Hoe je heen en weer geslingerd wordt door emoties en hormonen. Hoe ingewikkeld het is als je ook nog te maken hebt met een ex… ergens… en met grotere pubers, die je er ‘gratis’ bij krijgt.

Het minste wat ik kan doen…

Omdat ik nog steeds niet een mobiel nummer van haar had, heb ik dat op een dag maar aan één van de kinderen ontfutselt. Ik dacht, het minste wat ik kan doen is haar persoonlijk een appje sturen om haar te feliciteren. Dan laat ik het verder bij haar, wat ze ermee wil.

Er kwam een vriendelijke reactie op mijn appje terug en daarna dacht ik: ik wacht nog maar even af. Via de kinderen hoorde ik zo af en toe hoe het ging met de baby.

Tot ik op een dag, ongeveer 4 weken later, verrast werd door een geboortekaartje, persoonlijk aan mij gericht. Ik heb hieruit maar de conclusie getrokken dat ik welkom was.

Daarop heb ik haar geappt met de vraag of ze het leuk zou vinden als ik (met de kinderen) op kraamvisite zou komen.

Want, dacht ik, het kan toch eigenlijk niet zo zijn dat ik haar straks ergens in mijn woonplaats tegenkom en haar/hun en de baby nog helemaal niet gezien heb. Nee, dat voelde zó niet goed! Het is tenslotte toch een halfbroertje, die mogelijk vaker in mijn/ons leven zichtbaar zal zijn, op welke wijze dan ook.

Er kwam een reactie dat ze het kon waarderen, dus een kleine 6 weken later ging ik met de kinderen op een zondagmiddag op kraamvisite bij mijn ex en zijn nieuwe vriendin.

Op kraamvisite

Ik zag er in eerste instantie best een beetje tegenop, omdat ik geen idee had welke emoties en gevoelens dit bezoek bij mij teweeg zouden brengen. Maar ik dacht daar ook maar niet al teveel over na.

En dus stapte ik op die bewuste zondag het bekende huis binnen waar ik een heel verleden heb, eerst samen met ex, daarna met de kinderen erbij. Het huis waar mijn oudste bijna is geboren en mijn jongste is geboren. Waar er naast veel geluk en ‘lief’, ook helaas de laatste jaren ‘leed’ is gedeeld.

Héél dubbel voelde dit. Mijn huis, dat niet meer Mijn Huis is, maar nu compleet anders ingericht, verbouwd, anders voelde, geen ‘ziel’ meer van mij had.

In één oogopslag zag ik het kindje liggen in de box en ik kon me bijna niet voorstellen dat onze kinderen ook ooit zo klein waren geweest. Wat was dit lang geleden voor mij!

Ik probeerde nog een spoor van herkenning te zien. Zag ik iets van onze kinderen in dit baby jongetje of wilde ik dit misschien zien? Of misschien ook niet, omdat dit erg confronterend was?!

Er werd ons koffie aangeboden en het was behalve best gek en dubbel, ook wel leuk. Ik heb zelfs de baby, toen het een beetje huilde, nog even in mijn armen gehad.

Heel vreemd en dubbel

Vanuit mijn ooghoek zag ik mijn ex naar mij kijken, duidelijk aan het peilen welke emoties mogelijk door mij heen zouden gaan. Het voelde ook raar om mijn ex weer te zien met die, voor mij onbekende, baby op de arm. Alsof het terug in de tijd was, alleen maakte ik daar geen onderdeel meer van uit. Heel vreemd en dubbel allemaal. Zelfs de kinderen vonden het een beetje ongemakkelijk en dat snap ik!

Ik heb al zoveel nieuwe stappen gezet!

Toch moet ik, erop terugkijkend, bekennen, dat ik er een goed gevoel over had, dat dit zo gelopen is. Dat ik de baby gezien heb, ze een leuk kraampakket heb kunnen geven, ze gefeliciteerd heb met dit prachtige wonder. En waar ik nog het meest blij om was, is dat het mij, emotioneel en gevoelsmatig, niet eens zo heel veel deed.

Ik ben blij voor ze, maar ook blij dat het babytijdperk voor mij écht voorbij is. Enigszins opgelucht en blij verliet ik na een kleine 2 uurtjes de woning. Ik wenste ze het allerbeste en voelde me, naast dankbaar, voor hen ook blij dat ik in de verwerking van de hele scheiding al zo veel stappen gezet heb! Dat ik emotioneel gezien toch veel al een plek heb gegeven en dat ik fijn en tevreden verder kan met het inrichten van mijn eigen leven.

Wat ik tevens constateerde en mooi vind, is dat ik ook duidelijk (de laatste tijd) voel dat ex milder is, naar mij toe, maar ook naar zijn kinderen. Tijd heelt wonden… zullen we maar zeggen.

Ik ben Femke (46), in mijn 3^e jaar (officieel) alleen/uit elkaar. Alleenwonend in een fijn huis op een superplekje met onze 2 puberkinderen van (bijna) 17 en 14. Om-en-om-(lang)weekend-regeling met vader voor de jongste, de oudste gaat wanneer ze zelf wil naar vader. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding, het proces van ‘heling’ en de (toch ook wel) leuke kanten aan het weer single zijn. Mijn lijfspreuk: ‘bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht’.

Lees ook de andere blogs van Femke.