De kids liggen net op bed, ik zit met een kop thee op de bank en mijn telefoon gaat. De naam van mijn ex verschijnt op het scherm. Gelijk ben ik alert, hij belt nooit of hij moet iets van mij nodig hebben.
Ik neem op en hij begint over het goede gesprek dat we die middag met de juf van ons zoontje hadden. Ik krijg nog meer achterdocht. Een gezellig praatje? Vervolgens geeft hij aan dat ik binnen een paar dagen de ontbrekende alimentatie krijg.
Toen kwam de aap uit de mouw. ‘Ik bel eigenlijk voor iets anders’ zegt hij. ‘Ik heb m’n spullen in de auto liggen en ook een deel van die van de kids, ik ben onderweg naar een hotel, de kids moeten morgenavond bij jou blijven’.
Zijn nieuwe vrouw zou issues hebben en dat trok hij niet meer. Want ja, het ligt altijd aan een ander. ‘Karma is een bitch’ is mijn eerste gedachte. De roze wolk is geknapt. Aan de andere kant, voor de kids was net alles een beetje rustig. Dus laat dit wel goed gaan tussen ze.
Het is zijn huis waarom gaat zij niet weg als de kids er zijn, vraag ik hem. Dat gaat niet zegt hij, dus ik moet het oplossen. Of hij wil bij mij in huis komen oppassen als ik er niet ben. Nee, na hoe hij mij behandelt sinds de scheiding wil ik hem niet in mijn huis, maar ik ga dit ook niet voor hem oplossen. Egoïstisch? Nee, hij heeft zelf ook een verantwoordelijkheid. Als ik met zware griep op bed lig kan hij de kids ook niet opvangen.
En daarnaast, nu doet hij weer aardig maar als het morgen goed is tussen die twee behandelt hij me weer als stront.
De dag erna zie ik hem al op Tinder voorbij komen. Hij gebruikt zijn eigen naam niet maar foto’s zijn duidelijk herkenbaar.
Een week later is hij weer de ex waar niet mee te communiceren valt en die alleen aan zichzelf denkt. En tussen hem en zijn vrouw is het (gelukkig) weer een soort van opgelost.
Ik ben Merel 38 jaar en mama van 2 kindjes. Een zoontje van 5 jaar en een dochtertje van 2,5 jaar. Inmiddels bijna 2 jaar gescheiden. De keus van hun papa, er bleek na 2 maanden toch een andere vrouw te zijn. Inmiddels is papa al opnieuw getrouwd en is deze vrouw dus ook bij mijn kinderen. Na een lange periode van rouwen, ongelukkig zijn en het gebrek aan zelfvertrouwen grijp ik deze gebeurtenis aan als een nieuwe kans voor mezelf. De wereld ligt weer open voor mij. Ondanks het gemis van mijn kinderen als ze er niet zijn…
Lees ook de andere blogs van Merel.
Astrid - 15 mei 2020
Hebben jij en ik dezelfde ex????? Deze worsteling heb ik jaren gehad. Tot ik tot de conclusie kwam dat ik nog steeds zijn gaten aan het dichtlopen was. De mijne presteerde het een week voor hij op vakantie ging doodleuk te melden dat mijn dochter de hele week bij mij zou zijn. Hou op met je schuldig voelen. Dat is niet alleen goed voor jezelf maar zorgt er ook voor dat jullie (nog meer) losraken van elkaar. Succes.
S - 15 mei 2020
Nou, we hebben alledrie dezelfde ex. Al 5 jaar wisselvallige buien, nu ik de poot stijf heb gehouden issie woest. Whatever.
Nicolle - 20 mei 2020
Kan je op een briefje geven dat dit nooit zal veranderen.. Inmiddels al ruim 11 jaar uit elkaar en nog geloofd hij dat ik zijn secretaresse ben, die alles maar gewoon doet omdat hij vindt dat het moet. Maar inderdaad, ben je zelf ziek, moet je plots werken of wat dan ook, dan is het toch echt jouw eigen probleem. Jij bent verantwoordelijk voor je kind! Alsof hij dat niet hoeft.. Al 11 jaar doe ik wat goed is voor mijn kind, ik kan mezelf recht aan kijken in de spiegel, bestrijd nooit vuur met vuur, dus laat ze maar lekker zeggen wat ze willen.. jij doet het goed!
Franklin....... - 28 jun 2020
Klinkt bekend......... Mijn ex. ging zover, dat ze mij te vroeg of ik haar nieuwe bed in elkaar wilde zetten....... Het bed dus van mijn ex vrouw en degene waarvoor ze mij heeft gedumpt........Ik heb het gedaan....... (Haar nwe liefde heeft MS en kan dus niet veel)......... Toen greep mijn dochter gelukkig in en alle hulpvragen gaan via haar........ Hulpvragen die met "daar moet je zelf voor zorgen" beantwoord worden....... Het zijn dus niet alleen die "hulpbehoevend zijn na een scheiding.......