Soms heb ik het gevoel dat ik tekortschiet als gescheiden moeder, blog van Femke

Ik vind het soms maar lastig… gescheiden moeder zijn. Alleenstaand.

En waarom heb ik toch met regelmaat het gevoel dat ik tekort schiet? Dat ik mijn kinderen niet alles kan geven wat ze zouden willen en wensen. Dat het financieel niet overhoudt als alleenstaande moeder en dat ik misschien wel loop te compenseren wat mijn ex laat liggen, als vader van de kinderen.

Alleenstaande moeder

Nu ik wat langer mijn alleenstaande rol vervul, merk ik ook steeds meer dat ik behoefte heb aan mijn eigen dingen, mijn eigen leven, mijn eigen keuzes. Rust en ruimte. Maar dit matcht gewoon niet altijd met de (soms eenzame, soms drukke en ingewikkelde) alleenstaande moederrol, met de kinderen veel om me heen.

Let wel: eigenlijk wil ik alles wel voor ze doen. Moet er gereden worden naar de hengelsportzaak, de lust en leven van mijn zoon? Dan ben IK degene die dat doet. Het kost mij weer een kleine 2 uur, maar ik doe het uit liefde, omdat ik zie dat mijn zoon ervan geniet. Als er dan aan de waterkant gevist wordt, ben IK degene die interesse toont en even langs komt of eten kom brengen. Enerzijds vindt mijn puber het leuk dat ik kom, aan de andere kant zie ik hoe ‘niet stoer’ dat is tegenover zijn vrienden.

Regelmatig merk ik in zijn gedrag en soms ook in dat van mijn dochter, dat ze zich afzetten, bozig doen, commentaar hebben op mijn activiteiten, de keuzes die ik maak en de mensen om mij heen. En dan heeft moeder ook nog een ‘maatje’ die met regelmaat even aan komt. Ze vinden het soms maar niks. Terwijl bij vader alles haast een vanzelfsprekendheid lijkt, vanaf dat we uit elkaar zijn.

En alles wat anderen wel krijgen van hun ouders en wat wij niet kunnen geven, ja dat steekt.

Tja, denk ik dan. Ik had het ook graag anders gezien. Maar naarmate ze ouder worden zullen ze het hopelijk wel begrijpen. Gelukkig hebben ze zelf inmiddels weekend en vakantiebaantjes dus kunnen ze iets meer voor zichzelf kopen. Maar ja, de tijd van rijbewijzen halen komt ook in beeld en tja… waar doen we dit van?

Best fijn soms een leeg huis

Dochter gaat met regelmaat voor enkele dagen naar haar vriend, die niet dichtbij woont en eerlijk gezegd, vind ik dat soms best heerlijk, vooral in de week dat zoon ook weg is.  

Het voelt alsof ik dat niet zo MAG voelen, omdat ik haar ook graag bij me heb. Maar nu zij jongvolwassen aan het worden is, botst dat soms ook wel. Zo wil ik best dingen met haar doen, maar wil ze dat anderzijds zelf dan weer niet. Ze vermaken zich al met hun telefoon, series op Netflix of Videoland, uitslapen en uren op hun slaapkamer vertoeven met vriendinnen of met vriendje. Tja.. ik herken het van toen ik die leeftijd had.

Compenseren

Toch heb ik ook bij haar het gevoel dat ik soms tekort schiet, dat ik ook bij haar compenseer wat haar vader ‘laat liggen’. Ik ben wel blij met haar goede contact met de nieuwe vriendin van mijn ex. En het feit dat daar een baby is van bijna een jaar, maakt dat ze het leuker gaat vinden om er heen te gaan. Hem in bad te doen of met hem te wandelen. Dat geeft me wel een goed gevoel, bovenop dat ik soms écht denk “lieve ex, waar bén je aan begonnen, een 2^e gezin, terwijl je je 1^e gezin al niet aan kon…”.

Soms best zwaar

Soms is het best zwaar. De kinderen laten mij alles zien, ze voelen zich vrij om zich te uitten en alles maar te zeggen. Zoonlief die te pas en te onpas aan komt, terwijl hij die week bij vader is en mij mijn privacy soms een beetje ontneemt (omdat dit af en toe op de meest vreemde tijdstippen is). Helaas is dat écht niet altijd leuk! Terwijl ze anderzijds natuurlijk altijd welkom zijn!

Zoon die érg de focus legt op waar moeders mee bezig is, commentaar heeft, lelijk doet, zijn onvrede op mij projecteert. En dochter die, minder opvallend, dit ook doet, maar zich dan eerder terugtrekt. Ik ben wel heel blij met haar vriend, die goed bij haar past, haar begrijpt en met haar praat, als buitenstaander, zeg maar. En zoon, tja.. die pubert maar wat raak, maar heel diep in zijn hart weet hij dat ik onvoorwaardelijk van hem hou en er voor hem zal zijn. Ondanks dat hij met zijn gedrag soms zo niet verdient dat ik weer voor hem ‘ren’.

Zoektocht naar balans

Het is een constante zoektocht naar balans. Jezelf niet vergeten, verstandige keuzes maken, je eigen behoeftes in de gaten houden. Maar ook naar je kinderen omkijken, er voor ze zijn, met ze praten, dingen met ze doen en hun welzijn in de gaten houden. En dat is écht niet makkelijk, ervaar ik.

Ik ben Femke (46), in mijn 3^e jaar (officieel) alleen/uit elkaar. Alleenwonend in een fijn huis op een superplekje met onze 2 puberkinderen van (bijna) 17 en 14. Om-en-om-(lang)weekend-regeling met vader voor de jongste, de oudste gaat wanneer ze zelf wil naar vader. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding, het proces van ‘heling’ en de (toch ook wel) leuke kanten aan het weer single zijn. Mijn lijfspreuk: ‘bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht’.