Scheiding en persoonlijke groei, blog van Femke

Inmiddels, ongeveer 5 jaar verder, kan ik toch wel zeggen dat mijn scheiding, de verhuizing, het alleen verder moeten (met de kinderen) en het hele proces om mijzelf weer te vinden (wat vind ik nu écht belangrijk, van wat en van wie krijg ik energie, grenzen aangeven, rust vinden, etc.) veel, heel veel impact heeft gehad op mijn leven.  Het voelt als een soort ‘voor die tijd’ en ‘na die tijd’.

Scheiding en persoonlijke groei

Ik voel ook dat ik een enorme persoonlijke groei heb doorgemaakt.

Gesterkt, geheeld en weer herboren!

Toch kwam ik tijdens de afgelopen Corona tijd in een lastige spagaat. Zittend in een situatie waar ik gedurende langere tijd al niet meer gelukkig was en dat betrof mijn werk.

Mijn baan

Werk, als secretaresse, dat ik al gedurende ruim 6 jaar bij een organisatie deed, maar waarin ook de nodige veranderingen (gewenst en minder gewenst) hebben plaatsgevonden.

De heftigste verandering was toch wel de verhuizing binnen een half jaar tijd. Zowel privé als op mijn werk. Nu ongeveer 3 jaar terug. Daarna een verandering van manager/directeur waar ik vanaf dag 1 al niet écht een klik mee had. Maar goed, professioneel als ik ben, heb ik altijd gedacht: ik hoef met jou ook geen vrienden te zijn, maar wel gewoon goed samen te werken.

Nou, dát was nogal een ding.

Veranderproces

Ik, in een veranderproces met mijzelf, waarin ik telkens aangaf wat mijn grenzen waren, wat ik belangrijk vond, hoe ik prettig werkte en waarin hij steevast mijn grenzen op zocht, daarover heen ging, mij niet respectvol behandelde en ik weerstand voelde, die alleen maar toenam.

Gedurende de afgelopen 3 jaar ging het in onze samenwerking op en af. Op mijn werkzaamheden en hoe ik mijn werk deed had hij weinig aan te merken. Ik doe dit werk niet voor niets al bijna 25 jaar. Ook op mijn motivatie en inzet niet, maar ja… de strubbelingen bleven.

En eigenlijk kan ik wel stellen, nu ik erop terug kijk, dat er sprake was van onderhuidse pesterijtjes, onder de gordel, kinderachtig en zielig, vaak onzichtbaar voor anderen. Elke keer een stok vinden waarmee hij kon slaan. Autoritair, bazig gedrag, haast narcistisch, durf ik inmiddels rustig te stellen. Er was geen kruid tegen gewassen.  

Corona periode

In de corona tijd ben ik erg geconfronteerd met mijzelf ook in mijn werk, wat voor een groot deel thuis plaats vond. Op zich prettig, want zo was het fysieke contact met mijn leidinggevende er zo min mogelijk. Maar toen er werd besloten af en toe weer naar kantoor te gaan, besefte ik echt heel erg hoeveel stress ik van hem kreeg en hoe ik op mijn tenen liep om alles maar volgens zijn wensen en grillen uit te voeren.

En na de zoveelste aanvaring met hem, een gesprek met de vertrouwenspersoon van de organisatie en een lang gesprek met mijn beste vriendin, heb ik besloten in juni de handdoek in de ring te gooien. Ik wilde met een nette vergoeding en behoud van uitkering vertrekken en niet meer werken voor deze vreselijke man!

Ik neem een beslissing

Wederom zat ik in een situatie die erg spannend was, gezien ik alleenstaande moeder ben… en tóch: ik voelde me sterk, goed bij dit besluit en heb écht gedacht: de heftigste en onzekerste stap die ik ooit gemaakt heb was door uit elkaar te gaan.

Waarom zou ik wél blijven hangen in een werkrelatie waar ik onpasselijk, en op de lange duur gewoon ziek, van werd.

Nee dus! Ook dit kon ik aan!

Boem!

Dus zo geschiedde: de papieren zijn getekend, van alles is in gang gezet. En het voelt voor mij als een opluchting en een bevrijding, zelfs in deze onzekere Corona tijd.

Ik ben volop, soms succesvol, soms minder succesvol, aan het solliciteren, hoef me over inkomen niet direct zorgen te maken en voel dat er zo ook wel weer deuren open gaan.

Nooit gedacht dat ik 5 jaar na mijn scheiding weer in een onzekere tijd zou zitten, maar gek genoeg denk ik nu ook: mijn scheiding heb ik óók overleefd en alles wat daarbij aan onzekerheid kwam kijken. Dit kan ik dan zeker aan!

En weet je… ik ben trots op mezelf, omdat dit het laatste ‘restje’ oude IK was waar ik nog uit moest stappen. Het laatste restje negatieve energie uit de weg ruimen! En ik heb het gedaan!

Op naar nieuwe uitdagingen!!

Ik ben Femke (46), in mijn 4^e jaar (officieel) alleen/uit elkaar. Alleenwonend in een fijn huis op een superplekje met onze 2 puberkinderen. Om-en-om-(lang)weekend-regeling met vader voor de jongste, de oudste gaat wanneer ze zelf wil naar vader. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding, het proces van ‘heling’ en de (toch ook wel) leuke kanten aan het weer single zijn. Mijn lijfspreuk: ‘bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht’.

Lees ook de andere blogs van Femke.