Met (ook gescheiden of in scheiding liggende) vriendinnen heb ik het wel eens over welke leeftijd van de kinderen het meest ‘ideaal’ is om te gaan scheiden. Nou, neem van mij en van vele anderen aan: geen enkele leeftijd is ‘geschikt’.
Ideale leeftijd van de kinderen voor een scheiding
Zijn de kinderen nog heel klein, dan rust er nog een grote zorgtaak op je als alleenstaande ouder en is alles daarom heen organiseren best een gedoe. School, sport, vriendjes, 2 huizen, soms al weer 2 gezinnen, met stiefvader/moeder en/of halfbroertjes/zusjes.
Als de kinderen iets ouder zijn, is het ook niet handig, want dan zweeft het soms tussen ‘ze kunnen zelfstandig zijn en hebben geen oppas meer nodig’ en ‘gezien de leeftijd, het karakter en de sociaal emotionele leeftijd van het kind is een oppas nodig’.
Maar de aanloop naar de puberleeftijd of de leeftijd van pubers, jongvolwassenen is ook best heel pittig. Ze zeggen wel eens dat de pubertijd soms lastiger is dan de peuter/kleuter-pubertijd. Nou, daar kan ik dan weer wél weer over mee praten.
Het valt allemaal niet mee om als puber je weg in de wereld zelf al te vinden. Met alle hormonen die door je lijf gieren. Met eerste vriendjes/vriendinnetjes, seksuele ervaringen, uitgaan, (te) laat thuiskomen, (stiekem) dingen uitproberen (roken, drinken…) en dan daarbij het feit dat je vader en moeder gescheiden zijn.
Dat vader (in onze situatie) alweer een nieuw gezin gestart is met (jongere) vriendin en moeder ook weer een relatie heeft met een (jongere) vriend die ook regelmatig over de vloer komt en ook haar leven weer wil oppakken en haar privacy, zo af en toe, wil hebben.
Nou dat! En daar moet jij, als puber, dan doorheen laveren.
Pubers moeten zich soms aanpassen…
Hoewel ik helemaal begrijp hoe lastig dat alles kan zijn, vind ik ook dat (mijn) pubers moeten begrijpen dat ook ik mijn leven weer op wil pakken. Mijn eigen keuzes daarin maak en dat zij zich soms maar aan moeten passen. Zoals ze dat vrij snel ook hadden moeten doen aan de situatie bij vader.
Ik hoor het mijn ex nog zo zeggen: “wees maar blij dat de kinderen niet zo klein meer zijn, dat je er heel veel ‘werk’ mee hebt”. Pardon?! Alsof het alleen míjn kinderen zijn?!
… en dat kan lastig zijn
Inmiddels is meneer er achter dat pubers en jong volwassenen ook heel lastig kunnen zijn. Dat zij zich niet houden aan afspraken, terugkom-tijden, een grote mond hebben, lui, slordig en rommelig zijn, hele dagen in bed kunnen liggen, (stiekem) roken en drinken en dat het soms totaal geen zin heeft daar bovenop te gaan zitten. Wat mijn ex vooral een tijd wel gedaan heeft en waar wij dan weer discussie over kregen. Waarbij ik wel eens dacht: volgens mij beangstigt het jou omdat je zoveel van jezelf terug ziet in je zoon…
Hij is er inmiddels ook wel achter dat pubers hebben en deze gescheiden van elkaar als vader en moeder opvoeden, ook zeker niet mee valt!
Maar goed, door regelmatig contact te hebben als ouders en te blijven praten met de kinderen, proberen we beiden een weg te vinden… op naar hun volwassenheid.
Helaas valt dit niet altijd mee, omdat we soms niet dezelfde zienswijze hebben ten aanzien van de kinderen en wat hen bezig houdt, maar we doen ons best!
Ik ben Femke (47), ruim 5 jaar alleen / uit elkaar. Wonend met mijn 2 puber/jongwolwassen kinderen in een fijn huis op een superplekje. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding, het proces van ‘heling’ en de (toch ook wel) leuke, grappige, mooie kanten aan gescheiden zijn.
Mijn lijfspreuk: ‘bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht’.
De lijfspreuk “vertrouw op je gevoel” is daar in de loop van de tijd ook bijgekomen!
Lees ook de andere blogs van Femke.
Eline - 27 mei 2021
Mooie blog weer, Femke. Ja, geen enkele leeftijd is ‘geschikt’, inderdaad. Het gaat verder dan alleen de zorgtaken, dat is wat ik hier een beetje mis. Wat doet het echt met een kind? Bij heel kleine kinderen lijkt het alsof ze er niets of weinig van merken, maar daar zit hem juist het probleem: je merkt weinig omdat ze zich nog niet kunnen uiten. Vaak gebeurt er van alles dat hen later tegen kan werken in bijvoorbeeld relaties. Ja, van pubers zou je kunnen verwachten dat ze zich in kunnen leven in jouw situatie en gevoel als moeder. Maar pubers zijn al heel druk met hun eigen gevoel. Een puber die een grote mond geeft, lui is, kont tegen de krib gooit, daar gebeurt meer dan alleen dwars zijn. Hoe mooi zou het dan zijn als je als ouder(s) een dusdanig contact met je kinderen hebt dat je hier open over kunt praten. Niet alle pubers staan daarvoor open, en dan is het een goed idee om hen te wijzen op instellingen zoals Villa Penido bijvoorbeeld. Of een vertrouwenspersoon op school. Misschien kun je ze vragen of ze iemand hebben met wie ze kunnen praten, omdat je ziet dat ze worstelen met de situatie, en ze dan misschien ergens naartoe verwijzen. Sterkte.
vader - 27 mei 2021
Zijn er eigenlijk ervaringen van vrouwen hier te vinden waarin niet gesneerd wordt naar de vader van hun kinderen? Ik denk niet dat het probleem is dat vader veel van zichzelf terugzien maar dat moeder geen controle heeft over wat vader doet en denkt met de kinderen. Echt totaal onnodig in de context van deze column dat stuk over de ex.
Nieuwe Stap - 31 mei 2021
Beste vader, Zoals je kan zien hebben we veel verschillende bloggers. Zeker niet alleen vrouwen die sneren naar de vader van hun kinderen. Ik kan je aanraden andere blogs te lezen. Daarnaast zijn er natuurlijk ook veel mannelijke bloggers. Wanneer jij graag je ervaringen wil delen met ons, nodig ik je van harte uit een mail te sturen naar info@nieuwestap.nl.
Fien - 27 mei 2021
Het is volgens mij fijn als je als ouders in de grote lijnen op één lijn kunt vinden. En als je het niet eens bent met elkaar, dit buiten de oren van de puber bespreekt. Zeker na n scheiding. Zo voorkom je dat één ouder de zwarte Piet wordt. Maar dat valt niet mee na scheiding en zeker niet met pubers die precies weten hoe ze je kunnen bespelen.