2021
Ik had zin in het nieuwe jaar. Echter de start was minder fraai dan ik had gehoopt. 2020 afsluiten idem. De vader van mijn kinderen kwam ze op kerstavond niet ophalen en zijn telefoon stond weer uit. Daar ging mijn etentje bij een vriendin. Gelukkig nam zij alles mee en reed naar mij toe. Ze kocht onderweg poffertjes voor mijn kinderen, dus zo ook voor hen toch nog een feestavond.
Ik besluit het bij hem te laten
Reactie van hun vader nadat ik de mail waarin de afspraken nog een keer stonden stuurde? Geen reactie. Dit zei genoeg. Ik besloot er maar verder geen woorden meer aan vuil te maken en dit bij hem te laten. Balen deed ik zeker wel.
Een week later, vlak voor oud en nieuw toen de kids net weer bij mij waren liet hij weten dat zijn vrouw corona had en de kinderen dus bij mij in quarantaine moesten. Met oud en nieuw zouden ze dit jaar bij hem zijn en ik zou een avond naar vrienden gaan. Lekker eten en dansen in de woonkamer. Dat werd dus een feestje in mijn eigen woonkamer, met z’n drieën en matrassen op de grond voor een aansluitend slaapfeestje.
Nul tijd voor mezelf
Maar na een paar dagen kwamen toch wel de muren op mij af. Zo groot is het huis niet en als die 2 elkaar constant in de haren zitten moet ik er één mee naar boven nemen als ik ga douchen. Dus nul tijd voor mezelf.
Vervolgens maakt de quarantaine het thuiswerken, lesgeven aan de oudste en peuter vermaken alles bepaald niet makkelijker. Mijn zoon besluit dat hij geen les meer wil van mij. Geef hem eens ongelijk. Mijn dochter besluit net als hij dwars te gaan doen. Nog 1 dag quarantaine: even volhouden.
Ik ben helemaal op
Maar na die dag merk ik dat ik helemaal op ben. Ik heb totaal geen energie meer. Alles is me te veel. Als vader dan ook nog aangeeft niet extra de kinderen te kunnen opvangen en mijn kinderen merken dat ik een kort lontje heb, dus zij totaal niks meer willen, voel ik dat mijn hele lichaam keihard ‘STOP’ schreeuwt.
Huilend bel ik mijn ouders op. De sterke vrouw die ik altijd ben klopt nu huilend aan bij haar ouders. Maar ik voel aan alles dat ik me hier helemaal aan over moet geven en doe dit dus ook. Ik bel mijn manager op, ik leg het verhaal uit en geef aan dat ik me deze week ziek meld. Gelukkig geeft hij aan dat dit een verstandig besluit is en ik m’n tijd moet nemen.
Vervolgens pak ik onze spullen en vertrek met mijn kinderen naar mijn ouders voor een week. Mijn vader geeft mijn zoontje les, het blijkt een top team te zijn want hij vindt school ineens weer leuk. Mijn moeder keuvelt met mijn dochter. Ik ga veel naar buiten, wandelen ook als het regent. Ik laat me verwennen door mijn ouders en geniet weer van mijn kinderen.
Na een week gaan de kinderen het weekend naar hun vader en heb ik het weekend nog voor mezelf. Ik regel vervolgens 2 dagen in de week noodopvang voor de kinderen en de andere 2 dagen passen de opa’s en oma’s op zoals altijd. Ik start met halve dagen werken om nog wel mijn rust te pakken.
Overwinning
Wat een overwinning voor mezelf dat ik het zo heb aangepakt. Luisteren naar mijn lichaam en hulptroepen inschakelen. Na 3,5 week voel ik dat ik weer volledig kan werken en is de energie in huis ook weer de goede kant op gegaan.
Ik ben Merel 38 jaar en mama van 2 kindjes. Een zoontje van 6 jaar en een dochtertje van 3 jaar. Inmiddels bijna 3 jaar gescheiden. De keus van hun papa, er bleek na 2 maanden toch een andere vrouw te zijn. Inmiddels is papa al opnieuw getrouwd en is deze vrouw dus ook bij mijn kinderen. Na een lange periode van rouwen, ongelukkig zijn en het gebrek aan zelfvertrouwen grijp ik deze gebeurtenis aan als een nieuwe kans voor mezelf. De wereld ligt weer open voor mij. Ondanks het gemis van mijn kinderen als ze er niet zijn…
Lees ook de andere blogs van Merel.
REAGEER OP DEZE BLOG