Vandaag was het feest in huis. Ik was jarig en de uitslag van het examen kwam binnen. We hebben als gezin hier in huis er zo hard aan gewerkt, om de puber weer op de rit te krijgen, de puber te leren wat grenzen zijn en hoe je te gedragen. Dat huiswerk gemaakt moet worden, dat je naar school gaat gewoon omdat het moet en dat als hij het niet begreep, we gelijk bijles konden geven.
Vandaag voelde als een kroon op mijn werk. Vanochtend werd ik vrolijk gefeliciteerd door de puber. Ik had hem op het hart gedrukt dat ik geen cadeau wilde, maar uiteindelijk had hij toch een bos bloemen gekocht. De oudste kwam spontaan langs en de oma had ik uitgenodigd om samen op de uitslag te wachten. Wat een dag.
Het lijkt me verschrikkelijk
Wat lijkt het me verschrikkelijk om een gescheiden ouder te zijn, op een dag dat de uitslag binnenkomt en zo’n slechte verstandhouding te hebben dat er ook eigenlijk niets mogelijk is behalve vanuit je eigen huis wachten tot je iets hoort. De uitslag liet op zich wachten en de moeder werd een paar keer weggedrukt met de boodschap niet de lijn bezet te houden.
De uitslag komt binnen: GESLAAGD. Dit gaan we vieren. Ik beloof de puber een etentje te financieren, dat wordt pizza eten bij een tentje hier om de hoek, prima. Ik maak een foto hoe hij slingers omgehangen krijgt en stuur die naar de puber met de boodschap die naar z’n moeder te sturen. Zeg maar niet dat de foto door mij is gemaakt. Het is allemaal al ingewikkeld genoeg.
Ik voel de pijn
De puber gaat zijn cijfers ophalen en niet de vader, niet de moeder, maar ik krijg de foto van zijn cijfers. Soms ben ik zo blij dat ik geen gescheiden moeder ben, helemaal niet bij zulke gelegenheden. Echt, ik voel dan ook de pijn. Tegelijk ben ik vandaag ook gewoon blij, dat er vandaag vrolijkheid heerst in mijn huis, dat de oudste de vrijheid voelt om onverwachts op bezoek te komen en ik met de puber kan vieren dat hij geslaagd is.
REAGEER OP DEZE BLOG