Closure, eerste blog van Joost

Waar ik na mijn scheiding totaal niet op was voorbereid, was hoe het dochtertje van mijn nieuwe geliefde plots deel ging uitmaken van mijn leven.

Co-ouderschap was een welkom geschenk

Kleine kinderen hebben viel me zwaar. Niettemin ik ze doodgraag zag waren ze de eerste jaren allerminst een verrijking. Van alle ingebeelde romantiek klopte nauwelijks wat, ze namen mij vooral af. De speeltijd was voorbij. Co-ouderschap was een welkom geschenk. 

Ik zag mijn meisjes, toen twee en vier, min of meer halftijds, op mijn huurappartement. Dat liep goed, ze kwamen er graag. Het was vredig. Tot vrijdag, dan verkasten we naar mijn vriendin en haar dochter van drie. Niet helemaal van harte, het gebeurde, het was ‘logisch’. Voor ons drieën hoefde het niet per se.

Julia zag dat anders. Bij haar papa had ze een gezin, met een halfbroertje en een halfzusje, en een geëngageerde stiefmoeder. Daardoor was ze bij mama vaak eenzaam. Ze genoten van elkaar, zeker, aan liefde geen gebrek, toch hunkerde ze naar dat weekend, met mijn dochters. Gelukkiger werd ze nooit. Niet gaan was geen optie. Godzijdank schoten die drie prima met elkaar op en eenmaal daar was het feest. Dat was een troost. Ik zou niet de party-pooper zijn.

Een gekunsteld systeem

Onverhoeds pikte ik daarmee in op een bestaande ouder-kindrelatie. Als een passant, mee aan het hoofd van een vierdetijds samengesteld gezin, met dubbelzinnige rollen, in een huis dat niet het mijne was, te gast, en een vrouw die zich plots met mijn kinderen inliet. Het was niet waar ik aan dacht toen ik besliste te gaan scheiden …

Wat organisch hoort te groeien vertaalde zich in een instant gekunsteld systeem waarvan niemand de ambities kende. Van mijn kant bleef of de opvoeding van Julia daar bij hoorde al die tijd een onopgeloste vraag. Behoorlijk ambivalent.

Zolang mijn dochters er waren vonden we de modus vivendi. Al had het zijn prijs: voor mij, voor de relatie. Boven ravotten de kinderen, beneden telden we de uren af, in het beste geval zonder ruziën. We speelden vadertje en moedertje waarbij verder alle gevoel ontbrak.

Andermaal de scheidingsvraag

Dan drong andermaal de scheidingsvraag zich op. Met in mijn kielzog opnieuw kinderslachtoffers. Over hun hoofden heen zette ik dat gezin op losse schroeven. Nog jarenlang leefden we in een vertwijfeling waarbij niemand won. Al dan niet als paar.

De knipperlichtrelatie is de mispoes-prijs onder de verhoudingen. De band is niet langer helder, een onuitgesproken living apart together, daten met een ex die niet je ex is. Er is geen begin en het einde dreigt voortdurend, een samenraapsel van vage wensen en valse verwachtingen. Vis noch vlees. Je zou het friends with benefits kunnen noemen, met seks als enige houvast. Een vriendschap, geen verhouding, gebouwd op drijfzand.

Veerkrachtige kinderen?

Daardoorheen een stel kinderen dat veerkrachtig wordt geacht, terwijl het over stabiliteit en voorspelbaarheid zou moeten gaan. Waaronder Julia, waarvan ik me toen nooit afvroeg wat zij er misschien allemaal wel van vond…

Ze mocht me wel. En dat maakte het dubbel verwarrend. Ze zocht me op, kroop tegen mij aan, onhandig, alsof ze niet goed wist of dat wel kon, bij die nieuwe man in de zetel. Het was onbehaaglijk, alsof het niet klopte. Dan voelde ik mij tegelijk geïrriteerd en schuldig. Er zat niet het minste kwaad in die meid. Misschien zocht ze steun. Of zocht ze uit wie ik eigenlijk was in haar leven. Ze zei me het één keer: “ik hou van jou.” Ik antwoordde niet. Ik was er voor haar moeder. Dat had die door en wellicht later ook zijzelf. Ik tolereerde haar. Dat proeft bitter: uiteindelijk ging het om een kind dat gewoon, door die man waar ze nooit om vroeg, graag wilde worden gezien.

Zo ben ik vandaag wellicht niet meer dan een figuur in haar leven die er ooit is geweest. Ik gaf ze nooit de eerlijke kans die ze verdiende en dat spijt me. Het is de laatste scheidingsplooi die ik glad wil strijken. Ik wens ze zon op al haar wegen.

Joost Elli (Leuven, °1971) is vader van twee prille twintigerdochters. Al ruim 22 jaar schrijft hij in allerlei vormen over de impact die zijn echtscheiding en zijn nieuwe relatie op zijn leven hebben gehad. Hij maakt ook muziek en brengt nu een liedje uit waarin een pas gescheiden vader praat met zijn jonge dochter over hun nieuwe situatie. Daarmee wil hij onder meer de vaak onderschatte emotionele moeilijkheden aankaarten waarmee alleenstaande vaders in co-ouderschap moeten weten om te gaan.

Lees ook de andere blogs van Joost.