En toen was het stil. Er is nauwelijks nog contact mogelijk en dat is mijn schuld volgens hem. Ik denk eigenlijk dat het hen zo beter uitkwam omdat ze een baby kregen samen. Dat ze dat gedoe even uit wilden zetten en wilden focussen op hun kind.
Gelukkig hebben de kinderen een fijne psycholoog
Ergens snap ik dat wel, maar een probleem lost zich niet vanzelf op als je gewoon doet alsof het niet bestaat. En dan heb ik het nog niet eens over wat het met de kinderen doet dat papa hen ineens niet meer komt halen. Ik kan me niet voorstellen hoe dat voor hen moet voelen. Gelukkig hebben ze een heel fijne psycholoog die hen helpt om de gevoelens een plekje te geven. Ik hoop dat ze zo een beetje tot rust kunnen komen en dat het contact met papa vanzelf weer een keer komt als ook daar alles wat rustiger is.
Broertjes en halfbroertjes
Ik kreeg een foto van de baby te zien van iemand die het op Facebook had gezien. Hun baby lijkt een beetje op mijn kinderen toen ze baby’s waren en dat voelt wel een beetje gek. De oudste heeft ook een foto gezien van zijn broertje toen hij papa bij oma zag. Ik vond het schrijnend dat hij het zijn broertje noemde en alleen maar een foto heeft gezien, ik kan dat moeilijk met elkaar rijmen.
Ik heb uitgelegd wat het verschil is tussen een broertje met 2 dezelfde ouders, waarmee je samen opgroeit en een halfbroertje waarmee je soms maar weinig contact hebt omdat hij in een ander huis opgroeit. Verder heb ik er niet teveel over gezegd. Wat ik er ook bij voel of denk, dat gevoel is van mij en dat handel ik zelf. Daar moeten de kinderen geen last van hebben.
Ik ben me er van bewust dat de kinderen negatieve gevoelens oppikken
Het lukt natuurlijk nooit 100% maar het zal schelen dat ik me bewust ben dat kinderen negatieve gevoelens oppikken, zelfs als je ze niet uitspreekt. Dus ik probeer te reageren vanuit wat ik denk dat belangrijk is voor de kinderen. Als ik met de kinderen bezig ben dan probeer ik dat heel bewust in het nu te doen en mijn aandacht bij hen te houden en in mijn hoofd niet teveel bezig te zijn met alle problemen die er spelen. Ik heb toch al het gevoel dat zo’n scheiding teveel een schaduw legt over je leven en ik ben bang dat ik daardoor minder kan genieten van de tijd dat de kinderen klein zijn.
Waarom moet alles zo moeizaam gaan?
Ondertussen probeer ik met mijn vriend een toekomst samen op te bouwen. We hebben plannen om een huis te bouwen en ik heb me al georiënteerd op een school voor de kinderen. Ik moet ze daar nu al voor inschrijven als ik straks verzekerd wil zijn van een plekje maar daarvoor heb ik de toestemming van hun vader nodig. Maar ik krijg geen reactie op mijn mails en tekstberichten. Bellen zonder nummerweergave is de enige manier om hem te spreken te krijgen, maar toestemming blijft uit.
Waarom moet alles zo moeizaam gaan? Waarom kan hij dingen niet los zien van elkaar en krijg ik het gevoel dat ik én de kinderen op alle vlakken gestraft worden voor iets wat niet eens gebeurd is. Ze blijven maar zeggen dat ik een melding gedaan heb bij Veilig Thuis en dat ik hun gezin probeer kapot te maken? Veilig Thuis heeft al contact opgenomen om te zeggen dat dit niet het geval is en toch blijven ze hier boos over. Hoe kun je ooit problemen oplossen met mensen die in hun hoofd problemen blijven creëren door foutieve aannames?
Advocaat in de arm genomen
Ik heb ondertussen een advocaat in de arm genomen zodat ik de rechter om vervangende toestemming kan vragen als hij echt geen toestemming wil geven. Ook daar is hij boos over. Ik snap dat ergens wel, want zoiets voelt vast alsof zijn mening niet belangrijk is, maar ik weet niet hoe ik het anders aan moet pakken. Hij wil niet eens met me overleggen. Hij is gewoon boos en weigert daardoor alle medewerking.
Hij is het niet eens met mijn schoolkeuze maar hij wil niet actief deelnemen aan het keuzeproces. Hij wil zich er niet in verdiepen of inhoudelijk over discussiëren. Maar het is mijn schuld want ik houd hem overal buiten en beslis alles zonder hem. Hij probeert het altijd zo te draaien dat het aan mij ligt want hij doet nooit iets verkeerd.
Uiteindelijk heeft hij toestemming gegeven, nadat hij ook tegen de advocaat ontzettend moeilijk heeft gedaan zonder enige inhoudelijke argumentatie. Op een normale uitleg van de gang van zaken en het stellen van een termijn waarbinnen hij moet reageren reageert hij boos dat de toon hem niet aanstaat en dat hij niet gediend is van dreigementen. Vervolgens wilde hij niet zelf toestemming geven aan school of een handtekening zetten onder een aanmeldingsformulier dus ik heb zijn mail die gericht was aan mijn advocaat doorgestuurd naar school. Ik heb alle negatieve bijzaken uit die mail verwijderd voordat ik het doorstuurde. Ik wil niet dat school deelgenoot wordt van dit gevecht zonder einde.
Ik ben Vera. Inmiddels is het ruim 8 jaar geleden dat ik gescheiden ben, maar dingen lopen nog steeds niet lekker met de vader van mijn jongens. Ik neem jullie graag mee door het verloop van mijn scheiding en de stappen die ik zette in mijn nieuwe leven na de scheiding.
Lees ook de andere blogs van Vera.
REAGEER OP DEZE BLOG