Ik kan er echt niet bij hoe hij dit kan. Hoe je er voor kunt kiezen om je kinderen niet meer te zien. Het is nu 3 jaar na de scheiding. Ruim een halfjaar nadat hij heeft gezegd dat hij ze voorlopig niet meer komt halen.
Ik begrijp dat de weerstand van de kinderen moeilijk voor hem is
Het liep al wel heel moeizaam. De laatste keer dat hij ze hier is komen halen en daadwerkelijk heeft meegenomen is ruim een jaar geleden. Die weerstand van de kinderen moet voor hem ook heel pijnlijk geweest zijn, dat kan haast niet anders. Dus ik snap echt wel dat het ook moeilijk moet zijn voor hem.
Ik snap alleen niet dat hij niet met mij (en de psycholoog) wil samenwerken om het te laten slagen. Ik heb al zoveel geprobeerd. Hem gevraagd om dan even met ze te spelen in de speeltuin voor ons huis als er zoveel weerstand was om met hem mee te gaan. Omdat ik denk dat dit zou kunnen helpen om de weerstand te verminderen voor de volgende keer. Ik heb voorgesteld dat hij ze weer zou gaan bellen tussen 2 ophaalpogingen in zodat die ene keer in de twee weken dat hij voor de deur staat niet de enige keer is dat ze hem zien of spreken.
Ik voel verdriet en onmacht
Ik heb geen idee waarom hij die tips niet van me wil aannemen, alsof het sowieso verkeerd is omdat het van mij komt. Alsof hij alles wat ik zeg wantrouwt. En ik snap dat het vervelend is, omdat het dan lijkt alsof ik alleen maar focus op wat hij anders zou moeten doen. Ik snap dat hij dat waarschijnlijk niet wil horen en dat hij misschien ook wel vind dat ik eerst maar eens naar mijn eigen aandeel moet kijken. Maar ik heb al zoveel naar mijn eigen aandeel gekeken en dingen veranderd dat ik niet meer weet wat ik nog meer zou kunnen doen.
Hij gelooft nog steeds dat ik de kinderen voorlieg over hoe slecht hij en zij zijn, alsof dat de enige mogelijke reden is voor de weerstand die de kinderen ervaren. Hij zal dus wel vinden dat ik zelf iets anders moet gaan doen in plaats van dat hij iets anders moet gaan doen. Maar ik doe de dingen die hij denkt dat ik doe niet, dus daarin kán ik niet veranderen. Zit hij echt zo vast in de vechtmodus dat hij niet ziet dat ik er allang anders in sta? Ik kan alleen maar verdriet voelen over de situatie en onmacht want ik heb voor mijn gevoel 0 invloed op de situatie.
Het is wel lekker rustig zo
Het enige voordeel aan deze situatie is dat het ergens wel lekker rustig is zo en dat de kinderen die rust ook fijn lijken te vinden. Ik hoop dat die rust ervoor zorgt dat we in rustiger vaarwater belanden en dat er ooit weer meer contact komt, maar dat zal tijd nodig hebben denk ik. Zowel bij de kinderen als bij papa. Of papa er aan werkt weet ik niet, maar de kinderen gaan naar de psycholoog en ik zie ze groeien. Soms zeggen ze iets over papa, dat ze hem gezien hebben of dat hij lief is, dus dat is hoopgevend. Helaas doet papa niet heel veel moeite, hij heeft niet eens gebeld op de verjaardag van ons zoontje.
Hij komt wel eens bij zijn moeder als de kinderen daar logeren. Die contacten bij oma zijn op dit moment het enige contact tussen de kinderen en papa. Of ze hun halfbroertje al eens gezien hebben of hoeveel contact ze tijdens het logeren hebben met papa en zijn gezin weet ik niet. Het wordt me niet structureel meegedeeld. Soms hoor ik toevallig iets van oma, soms van de kinderen maar nooit van hem zelf. Alsof ze vinden dat het geheim moet blijven voor mij dat papa de kinderen ziet, alsof ik er moeite mee zou hebben. Ik krijg de indruk dat ze dat denken en ik heb geen idee waarom.
Onmogelijk om te communiceren
Er worden volgens mij zoveel aannames gemaakt over wat ik zou denken en doen dat het bijna onmogelijk is om nog te communiceren. Alles wordt verkeerd opgevat en/of genegeerd. Dat is ontzettend lastig omdat ik voor veel dingen zijn toestemming nodig heb omdat hij gezag heeft.
Ik heb geen zin om tot de volwassen leeftijd van de kinderen elke keer weken te moeten zeuren of om een advocaat in te moeten schakelen, dus ik heb hem gezegd dat hij ook afstand mag doen van zijn gezag als hij die verantwoordelijkheid niet wil. Of dat ik de rechter kan vragen om eenhoofdig gezag als hij elke keer zo moeilijk blijft doen.
Ik leer steeds beter om hierin stevig te gaan staan. Om duidelijk te zijn in mijn communicatie en niet meer in te gaan op zijn boosheid.
Die boosheid is van hem, daar wil ik geen deel meer van. Zoals de wijze les van Boeddha: Als je een geschenk niet aanneem blijft het van de gever. Maar dat is niet altijd zo simpel als het klinkt.
Ik ben Vera. Inmiddels is het ruim 8 jaar geleden dat ik gescheiden ben, maar dingen lopen nog steeds niet lekker met de vader van mijn jongens. Ik neem jullie graag mee door het verloop van mijn scheiding en de stappen die ik zette in mijn nieuwe leven na de scheiding.
Lees ook de andere blogs van Vera.
Selma - 6 apr 2023
Hey Vera, Je verhaal raakt me en ik voel veel herkenning . Weet je wat ik het allermoeilijkste vind ? Dat de intenties van mij verkeerd geïnterpreteerd worden. Dat voel ik in het contact met mijn ex en daar word ik vaak verdrietig van. Dat ze(ex en bepaalde personen van zijn familie) daar veel over praten, over mij en mijn manieren van reageren op hen. Ik denk dat zij mij nooit het gevoel zullen geven dat ze blij zijn hoe de kids en ik het hebben samen . Hoe we leven en gelukkig we zijn . Dat ze ook dankbaar zijn voor mijn liefde en aandacht richting hen . Ik voel en hoor daar echt niets van terwijl ik heb wel echt heel veel bij moe heb en alles om hen heen regel. In liefde begrijp me niet verkeerd. Hij vertelt heel vaak :” Ik kan echt niet extra oppakken want ik ben te druk op het werk “ . Dit hoor ik al dik 11 jaar en die woorden kan ik echt niet meer horen . De andere kant is dat ik zijn intenties ook niet goed kan zien en voelen. Ik voel afkeer . Ik vind dat hij er niet genoeg is voor hen en altijd met zijn werk aan de gang is . Als hij met hen is , is hij er niet echt . Is hij afgeleid en ondertussen bezig met alles wat er verder is. Dat was altijd al zo , ook toen we nog 1 gezin waren . Ik denk en voel dat de afkeer naar elkaar toe wederzijds is . Ik zal het altijd moeilijk blijven vinden omdat ik graag wil dat mensen blij van mij worden. Die rust die jij beschrijft voor zo min mogelijk contact herken ik ook. Ik vind het heerlijk om niet te worden geconfronteerd te worden met negatieve gevoelens . Eerlijk gezegd word ik heel blij als ik hoor en merk dat hij wel wat meer met ze op gaat trekken . Dat gun ik de kids heel erg . Ik merk wel een kleine positieve verandering . Maar liefste dan beetje richring de kids en verder buiten mij om , dus niet teveel in communicatie met hem. Ik heb gewoon niet veel met zijn aanwezigheid. Geen boosheid maar echt soort afkeer . Hoe kan het dat wij gek op elkaar zijn geweest. Ik hoop ergens dat het steeds meer een plek krijgt . Dat het verlangen naar die waardering af gaat nemen Dat we de waardering niet meer van elkaar gaan verwachten. Misschien klein stukje minder afkeer , zou fijn zijn. Want hoe meer hoop ik houd dat het toch nog gaat komen hoe meer teleurgesteld ik raak en dat trek ik gewoon slecht . Bedankt iig voor het delen van jouw verhaal en wat je zegt je kan niet veel als een ander niet ergens een stukje gaat meebewegen. Ieder heeft zijn eigen keuzes hoe zich op te stellen voor het einddoel ( dat blijven de kids ). Hoe je het voor hem het beste kan laten verlopen. Los van je emotionele gevoelens bij elkaar. Maar volgens mij is dat het allermoeilijkste wat er is . Alleen een modus voor je eigen emoties vinden is wel echt een taak . Zodat je er toch steeds meer los van komt te staan. Lijkt me heerlijk
Selma - 6 apr 2023
En excuses . Als ik mijzelf zo nalees zit er hier en daar een fout in de zinsopbouw maar als het goed is , is de strekking wel duidelijk:-)
Vera - 21 apr 2023
Hey Selma, Zo te horen vind je het lastig om geen oordeel te hebben en je neutraal op te stellen. Ik gun het je dat je geen negatieve gevoelens meer hebt, dat geeft rust. Ik gun het mezelf ook maar dat valt niet mee als je merkt dat de andere ouder dingen doet die niet oke zijn voor de kinderen. Lastige is altijd wel dat je niet precies weet hoe het eraan toegaat omdat je er niet bij bent. Ik probeer daarom echt heel bewust los te laten wat hij doet als ze daar zijn. Dat ze nu eigenlijk nooit daar zijn en ze hem bijna niet zien vind ik heel moeilijk, ik weet niet hoe ik daar geen negatieve gevoelens bij moet hebben. Hoe kun je neutraal staan tegenover een vader die er niet voor zijn kinderen is? Ik ben wel blij dat ik verder geen verwachtingen van hem heb. Voor waardering hoef ik niet meer bij hem te zijn, het partner stuk is voor mij helemaal klaar en verwerkt, in dat opzicht ben ik echt los van hem.. maar het voelt nu alsof hij de kinderen ook los laat omdat hij los van mij wil komen. Hoe hij over mij praat en denkt dat boeit me echt heel weinig, maar dat dit consequenties heeft voor het wel of niet contact hebben met de kinderen vind ik echt heel moeilijk te verteren. Ik weet niet of het je helpt, maar ik denk dat je blij mag zijn zolang hij de afgesproken omgangsregeling nakomt. Dat hij niks extra's doet is jammer maar daarin moet je denk ik je verwachtingen bijstellen, dan is het niet steeds zo'n teleurstelling. Misschien helpt dit om minder afkeer te voelen? En idd, voor waardering moet je niet bij hem zijn. Ook niet bij je kinderen overigens. Misschien vooral bij jezelf? Ik merk dat ik minder behoefte heb aan waardering van anderen sinds ik positiever over mezelf denk. Niet te veeleisend zijn en lief zijn voor jezelf ♡