Er is heel wat heen en weer geappt. Tussen mij en mijn ex. Nou ja eigenlijk vooral vanuit mij. Ik heb een boek gelezen en daaruit heb ik wat inspiratie opgedaan.
Ik heb het eens helemaal anders gedaan
Ik las dat bepaalde mensen, die langer blijven hangen in strijd, niet in staat zijn om problemen op te lossen, maar de andere ouder afschilderen als de slechte ouder om de strijd in hun voordeel te beslissen. Wantrouwen en blikvernauwing maken het moeilijk om te communiceren. Negatieve conflictoplossingsstrategieën, bijvoorbeeld confronteren, vergroot de kans op escalatie. En laat dat nu net zijn wat ik meestal doe: benoemen wat ik zie en aangeven dat dit niet goed is voor de kinderen.
Ik heb het dus eens helemaal anders gedaan en een heel open en eerlijk bericht gestuurd. Me kwetsbaar opgesteld, mijn verantwoordelijkheid genomen voor mijn aandeel en mijn begrip getoond voor zijn kant van het verhaal. Want elk verhaal heeft 2 kanten. Hij heeft het vast heel anders ervaren dan ik, daar ben ik van overtuigd. Daar heeft hij uiteindelijk op gereageerd. Met een verassend gevoelig antwoord. Over hoe het hem pijn doet en dat hij daardoor zich afsluit.
Hij kan zich dus wel kwetsbaar opstellen, maar hij kan niet de verantwoordelijkheid nemen voor zijn aandeel of begrip tonen voor mijn kant van het verhaal of dat van de kinderen. Dat hij geen begrip toont voor mij is jammer maar dat is geen probleem, dat hij geen begrip toont voor de kinderen vind ik wel een probleem.
Hij ziet zichzelf als slachtoffer
Hij ziet zichzelf als slachtoffer. Daarmee legt hij de oplossing van het probleem buiten zichzelf en maakt hij het onmogelijk om het probleem op te lossen. Het is niet de verantwoordelijkheid van kinderen en als ik initiatief neem dan reageert hij niet. Alsof hij pas contact aan durft te gaan als het initiatief vanuit de kinderen komt omdat de kans dan kleiner is dat hij afgewezen wordt, of eigenlijk dat hij zich afgewezen voelt, want de kinderen zijn niet zoals hij, die kappen het contact niet zomaar af. Wel hebben ze moeite met het zelfstandig onderhouden van contact en dat is logisch, het zijn kinderen.
Hij legt de schuld en de verantwoordelijkheid voor de oplossing bij mij maar hoe kan ik het contact herstellen als ik geen afspraak met hem gepland krijg en hij gemaakte afspraken afzegt. Ik heb het gevoel dat ik met mijn kinderen loop te leuren en dat heb ik hem ook gezegd. En nee ik ga de kinderen niet meer aanmoedigen om contact met hem te zoeken als dat elke keer voor teleurstelling zorgt..
‘De kinderen moeten zich er maar overheen zetten’
Hij zegt wel contact te willen, maar hij wil dat dat allemaal maar vanzelf gaat. Dat de kinderen zich “er maar overheen moeten zetten” en gewoon weer gaan komen. Hij ziet niet dat dit voor hen helemaal niet zo normaal is. Hij is niet in staat om te zien wat de kinderen nodig hebben. Het draait alleen om wat hij nodig heeft en als het niet zo gaat als hij het wil, dan maar niet. En dan is alle contact ineens weer weg, hij heeft geen idee wat dat met de kinderen doet.
Ik wil dat het contact hersteld wordt, maar ook dat dit op een goede manier gebeurt. Als we gewoon maar wat doen dan is het alleen maar belastend voor de kinderen omdat het dan steeds mislukt. We gaan nu een traject in met een jeugd en gezinscoach en ik hoop dat dit het patroon kan doorbreken. Ik heb er niet teveel verwachtingen van, dan komt het minder hard aan als het weer niet lukt.
Ik ben Vera. Ik vorm met mijn man en onze 4 kinderen een samengesteld gezin. Ik kan je uit ervaring vertellen dat dit een stuk ingewikkelder is dan een kerngezin. Je hebt de lusten van 1 en de lasten van 5. Je hebt niet alleen te maken met je partner, maar ook met beide ex partners en diens nieuwe partners. Ik schrijf over mijn ervaringen en overpeinzingen in de hoop dat iemand er iets aan heeft.
Lees ook de andere blogs van Vera
REAGEER OP DEZE BLOG