Dwarsdoorsnede
Bij een eerste blik leek het alsof mijn nieuwe leven prachtig vorm kreeg. Iedere dag bracht een nieuwe mix van werk; soms stond ik in de sneeuw te snoeien, soms stond ik achter de bar in de lokale pub, of in de keuken garnalen te koken. Soms was ik de openbare wc’s aan het poetsen, wat relatief nog het best opbracht. Ik had tegelijkertijd een huis en een vriend gevonden en samen maakten we onze eigen huiselijkheid. Als je in die maanden een dwarsdoorsnede van mijn leven had gemaakt, had die er prima uitgezien. Liefde, veel buitenlucht en altijd bezig met mijn nieuwe omgeving ontdekken. Maar als je beter keek, zou je zien dat sommige delen van mijn leven wat blanco waren…
Ik miste vriendschap
Het grootste blanco veld was vriendschap en dat verbaasde me. Ik had mijn leven lang makkelijk vrienden gemaakt. Iedere keer als ik van werkgever veranderde, maakte ik nieuwe vrienden. En ik bedoel niet: aardige collega’s van negen tot vijf. Aan iedere nieuwe baan hield ik echte vrienden over, waarmee ik ook buiten het werk afsprak en met veel ervan heb ik tot op de dag van vandaag contact. Ik weet zeker als ik hen morgen op een terrasje ontmoette, dat we samen iets zouden drinken en makkelijk een uur vol zouden praten. we zouden nog steeds willen weten hoe het met elkaar gaat, met familie, op het werk. Natuurlijk zou ik ook in Schotland snel genoeg vrienden maken. Waarom niet?
En toch lukte het niet. Ik ging bij iedere club die bestond en ging naar de evenementen in het dorpshuis. Ik had soms collega’s. En neem één ding van me aan: Schotten zijn de vriendelijkste mensen die je ooit zult ontmoeten. Vriendelijk, gastvrij, ruimhartig. Behulpzaam. En toch kwam ik nooit verder dan dat niveau: vriendelijk en behulpzaam. Niemand liet ooit het achterste van zijn tong zien, klapte uit de school, gaf toe aan balen of irritatie. Het bleef altijd dodelijk beleefd.
Culturele verschillen
Daar zijn ongetwijfeld culturele verklaringen voor, maar naar mijn gevoel kwam het ook door het leven in een microcosmos. Zonder privacy en zonder anonimiteit. Er was een gezegde: “Wij weten al wat jij gaat doen voor je het zelf hebt overwogen”. Iedereen hield elkaar angstvallig in de gaten. Dus vertrouwde niemand elkaar. Een van de weinige contexten waarin mensen elkaar de waarheid zeiden, was tijdens drinksessies en dat kon de volgende dag worden weg gewuifd, want het werd niet herinnerd of het was dronken geklets.
Brits
Vanuit een modern 20eeeuws perspectief kon ik niet geloven dat racisme of Brits isolationisme een rol speelde. Dat was toch uit de tijd? We waren toch allemaal Europeanen? Goed, ik was een Nederlandse, maar ik had door heel Europa gereisd en me ondanks alle verschillen in de meeste landen thuis gevoeld. Er zou heel wat tijd en een Brexit overheen gaan, eer ik begon te begrijpen en accepteren dat het isolationisme diep in de Britse nationaliteit zit. Hoewel ik het gebrek aan connecties niet aan nationale uitsluiting wil wijten, vormde de argwaan en de afstand tegenover ‘een vreemdeling’ zeker een extra obstakel.
Het gebrek aan vriendschap was in feite onleefbaar voor mij. Gelukkig was mijn vriend ook letterlijk mijn beste vriend en verder was ik vooral in de aanpak- en aanpasstand. Ik troostte mezelf met de gedachte dat die vriendschappen nog zouden komen, eens. Ik had de juiste personen gewoon nog niet ontmoet. Misschien zou de volgende club eindelijk een doorbraak brengen…
Frankie: geboren in Breda in 1970, gestudeerd aan de universiteit in Tilburg, waaronder 1 jaar in Glasgow. Toen is mijn liefde voor Schotland ontstaan. Gewerkt in Nederland tot en met 2005, toen geëmigreerd naar Schotland. Vriend opgedaan, 2 kinderen gekregen, daarna getrouwd. Vijftien jaar samen, 10 jaar getrouwd en toen geleidelijk uit elkaar gegaan. Woon nu samen met 2 pubers, we improviseren rondom de scheiding.
REAGEER OP DEZE BLOG