Meanke: scheiden als Christen

Het begon als een gevoel van overwinning

Ik kan me nog goed herinneren wat er door me heen ging toen ik de brief uit de brievenbus haalde. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten verdween. Maar wat me het meest verbaasde in die eerste dagen, was dat er ergens diep vanbinnen een gevoel van opluchting zat. Niet omdat het huwelijk beëindigd was, maar omdat ik niet degene was die het besluit had genomen. Ik hoefde het niet uit te leggen aan familie en vrienden. Ik was trouwens niet degene die had opgegeven.

Ik was loyaal geweest

In die eerste weken voelde ik me haast trots dat ik had volgehouden. Ik was loyaal geweest, zelfs als het moeilijk werd. In die zin voelde de scheiding als een soort bewijs dat ik het toch had geprobeerd.

De eerste fase na de scheiding was ik voornamelijk bezig met het regelen van praktische zaken. Het huis, de spullen, de administratie. Alles moest ineens opnieuw worden ingericht, letterlijk en figuurlijk. En zolang ik bezig was met regelen voelde ik me sterk. Ik kon het aan en functioneerde, maar vraag niet hoe!

Waarom was ik zo verdrietig?

Wat begon als een gevoel van overwinning “ik ben niet degene die is weggegaan” veranderde heel langzaam in verwarring. Waarom voelde ik me zo verdrietig? Waarom dacht ik steeds terug aan momenten waarop ik zelf misschien ook wilde weggaan, maar het toch niet durfde?

Ik kon toen eindelijk inzien dat ik mezelf al die jaren een verhaal had verteld: dat als ik maar bleef volhouden alles wel goed zou komen. Dat liefde ook gelijk stond aan blijven, zelfs als de liefde eigenlijk al weg was. In plaats van toe te geven dat het niet meer werkte, hield ik vast aan wat er ooit was geweest, of misschien aan wat ik hoopte dat het ooit weer zou worden. En nu stond ik daar. Alleen, maar ook vrij.

Vrij

Vrij – dat woord klonk eerst vreemd in mijn oren. Want vrijheid betekent ook verantwoordelijkheid nemen. Voor mijn eigen keuzes. Mijn eigen geluk. Mijn eigen toekomst.

Langzaam maar zeker begon ik me steeds zelfverzekerder te voelen, het ging met vallen en opstaan. Soms met tegenzin. Soms vol hoop. Ik begon na te denken over wie ik eigenlijk was en wat ik wilde. Wat vond ik belangrijk? Wat maakte me gelukkig? Waar lag mijn verlangen? Vragen die ik mezelf al jaren niet meer had gesteld.

Lopen

Ik ging wandelen. Veel wandelen. Alsof elke stap die ik zette ook een stap was waarbij ik weg liep mijn oude verhaal. Ik praatte met vrienden, echt praten over wat er door me heen ging, niet alleen klagen of mopperen. Ik schreef de dingen ook van me af als een soort van therapie. En soms lachte ik, onverwachts, om kleine dingen die me raakten. Het besef kwam ook dat ik het zelf ook niet altijd makkelijk had gemaakt in onze relatie.

Wat is mijn eigen rol?

Want ja, ook dat kwam: het inzicht dat ik niet alleen maar slachtoffer was geweest. Dat ik misschien wel blij was dat ik de scheiding niet hoefde te “veroorzaken”, maar dat ik ook geen passieve toeschouwer was geweest. Ik had ook muren gebouwd. Ik had ook gezwegen waar ik had kunnen spreken. Ik had me teruggetrokken, emotioneel, toen het moeilijk werd.

Het erkennen daarvan was pijnlijk. Maar ook bevrijdend. Want zolang ik bleef vasthouden aan het idee dat ik degene was die “geprobeerd” had, kon ik niet verder groeien. Ik merkte vanaf het moment dat ik durfde toe te geven dat ook ik tekort was geschoten pas echt begon te helen.

Begin

Na maanden kon ik pas zeggen dat de scheiding niet alleen het einde van mijn huwelijk was, maar ook het begin van iets nieuws. Iets moois, iets wat ik nog niet volledig kon benoemen, maar wat wel écht voelt. Ik voel me rustiger. Zelfbewuster. Niet altijd zeker, maar wel eerlijker tegen mezelf.

En misschien is dat wel de grootste winst van deze hele periode: dat ik geleerd heb dat geluk niet zit in wie “de schuldige” is, of wie blijft en weg gaat. Maar in het durven loslaten van wat er niet meer is, en het met open ogen tegemoet treden van wat er komt. Hoe onzeker dat soms ook kan zijn. Maar wetende dat alles in Gods hand is.

Meanke blogt over scheiden als Christen:

Meanke: 61 jaar, 3 kinderen waarvan de jongste (28) nog thuis woont, 3 kleinkinderen en 2 achterkleinkinderen. Bijna 9 jaar geleden gescheiden. Ik werk met ouderen die een psychiatrische aandoening hebben en ik ben gemeentelid van een Christen gemeente.

Lees hier alle blogs van Meanke