“Het is vakantie….
Zes weken lang.
Het is vakantie……
Er komt geen einde aan.”
Zo klonk het in het auditorium waar de kinderen uit groep 1/2d hun liedje zongen. En zo klonk het ook de hele week thuis. Of in feite de halve week. Bij mijn ex-to-be zingen ze misschien wel een ander liedje. Het was dit jaar geen normale vakantie. De gastouder ging ruim een maand op vakantie. Ikzelf had, in tegenstelling tot andere jaren, meer ruimte voor de kinderen. Het was de eerste keer dat één van de verplichte regelingen uit het ouderschapsplan tot uitvoering zou komen. Een paar weken de kinderen wel en een paar weken de kinderen niet. Tenminste, dat was het plan. Zo anders liep het dit jaar. We zijn daar niet aan toe gekomen. Door de verhuizing en aanpassing van beide woningen was er geen geld en ruimte om echt op vakantie te gaan. Ik ben met p-te-p nog wel een paar keer een paar daagjes weg geweest. Eenmaal met één kind en eenmaal met vier kinderen. Deze korte vakantie was een mijlpaal. Het jaar van ‘eersten’ is begonnen. De eerste keer met familie, maar zonder mamma op vakantie. Het verraste me hoe goed het ging. Van de kinderen geen klachten gehad.
Bij elke grote persoonlijke gebeurtenis heb je dat, zo’n “jaar van eersten”. Met p-te-p in beeld is dat meteen een duo-penotti geworden. De eerste vakantie als gescheiden echtelieden is ons startsein daarvan. En meteen merken we dat de realiteit anders is dan het plan dat gemaakt is. We wijken in goed overleg af en houden de normale routine aan. Jawel, in goed overleg. Met een extra dosis “elkaar ruimte geven”. Zo zou het moeten zijn, spreken we beiden uit. Zo gaat het dus niet. Het eigenbelang viert hoogtij. Het gaat wel in goed overleg, maar dat de kinderen nu vaker bij mij zijn, komt mijn ex-to-be goed uit. En mij ook. Ik heb namelijk leuke kinderen. Ik vraag me daarom af hoe goed het gaat werken als we het niet eens zijn. Als we allebei een andere kant op willen. Biedt het ouderschapsplan dan voldoende houvast? Hoe sterk gaat de waan van de dag mee spreken? Sinterklaas, de eerste kinderverjaardag en kerst liggen al in het verschiet.
Mijn verjaardag is de eerste echte “eerste keer” dat we een verjaardag als gescheiden ouders vieren. Met een aangepaste gastenlijst. Een aangepaste aanpak en midden op de dag een overdracht. Kleine afspraken uit ons regeerakkoord (ouderschapsplan) die wel of niet nagekomen gaan worden. Het is een nieuwe start. Ik denk dat het een vervelend vervelend jaar wordt waar iedereen kleur zal moeten bekennen.Mijn ex-to-be heeft in de tussentijd wel een duidelijke stap gezet naar het behoud van de vriendschap. Na de overdracht in haar woning even blijven plakken voor koffie en ditjes en datjes. Het ene ditje zwaarder, dan de andere datje. Ik proef een soort openheid die tijdens de laatste fase van het huwelijk verdwenen was. Pijnlijk en bemoedigend tegelijk. En ook wel een soort van “hadden we maar…” en “wat als we toen….”. En terwijl ik dat bespreek met p-te-p zie ik de harde werkelijkheid nog maar eens. Met p-te-p heb ik dat probleem niet. Ook de moeilijke onderwerpen bespreken we open, zonder schaamte en moeiteloos. Dat niveau heb ik in 15 jaar huwelijk niet bereikt met mijn ex-to-be. Nee, het is beter zo. In 15 seconden sta ik weer op aarde.
Maar nu de eerste stappen in het jaar van eersten. Het einde van de vakantie nadert en ik denk dat de meeste ouders deze laatste weken met me meezingen:
“Het is vakantie….
Zes weken lang.
Einde vakantie……
School komt er weer aan.”
Maar mijn ex-to-be krijgt de eerste schooldag…..
REAGEER OP DEZE BLOG