Een gelukkig nieuw jaar
1 januari werd een gedenkwaardige dag… Bovenop een heuveltop die Paul onverwacht wilde beklimmen, vroeg hij mij ten huwelijk. Natuurlijk zei ik Ja. We hielden van elkaar. En we zagen een gedeelde toekomst voor ons. We hadden elkaar zo veel te bieden… en we wilden samen kinderen. Later die middag kwam het dorp bijeen om elkaar gelukkig nieuwjaar te wensen en ik was blij verrast hoe dorpsgenoten met ons mee leefden en oprecht blij voor ons waren. We kregen zelfs kaarten en cadeaus voor onze verloving, ik wist niet dat zoiets nog bestond! Het leek erop dat ik mijn ‘big Scottish wedding’ zou krijgen…
Ouderschap
Maar ondanks mijn ‘gevorderde’ leeftijd van 39 jaar raakte ik onmiddellijk zwanger. Dus voordat we een bruiloft konden plannen, hadden we een nog belangrijker project om handen: ouderschap. Geheel passend bij mijn levensstijl werd ook dit een dankbaar onderwerp voor ontzettend mijn best doen. Ik denk dat geen onderwerp zo veel uit onszelf kan halen, zo goed perfectionisme kan voeden en je zo ver van jezelf kan verwijderen als ouderschap.
Ver weg
In de herfst werden we ouders van een prachtige, gezonde zoon en ik werd overweldigd door moederliefde. Alle andere onderdelen, inclusief mijn verloofde, verschoven naar de achtergrond. Ik leefde in een bubbel van intensieve zorg voor mijn zoon en niets buiten die cirkel drong echt door. Dit werd versterkt door onze levensomstandigheden. Zonder familie, vrienden of professionele kinderopvang in de buurt kwam de kinderzorg volledig op mijn schouders te liggen. Met een baby in mijn armen kon ik niet blijven werken dus het lag voor de hand dat ik thuis bleef en daar al het werk deed. En, weer door omstandigheden, was het huishoudelijke werk intensief. We hadden geen centrale verwarming, maar ik moest iedere dag een vuur met kolen maken om, twee uur later, verwarming en warm water te hebben. Dat haardvuur betekende ook dat alles in de huiskamer een fijn laagje roet kreeg en ik niet al te ver weg kon, want een vuur moet continu gevoed worden. Voor bulkboodschappen (en bijvoorbeeld zoiets simpels als luiers) moest ik naar een groter dorp, een uur autorijden bij ons vandaan. Bezoeken aan het consultatiebureau of de huisarts betekenden ook: twee uur op en neer.
Andere mentaliteit
Er waren geen andere baby’s of kleuters in de buurt dus ik besloot naar een babygroep in dat grotere dorp te gaan, weer twee uur op en neer. Ik hoopte nog steeds op vriendschap. Ik hoopte dat ik met een of twee van de andere babymoeders een connectie zou maken. Maar ook in dat grotere dorp heerste dezelfde westkustmentaliteit. Als je niet uit het dorp kwam, raakte je met niemand in gesprek.
Mum knows best
Paul was in eerste instantie een lieve vader, die best bereid was zijn zoon nu en dan te vermaken. ’sNachts liep hij op en neer met onze zoon als hij lange huilbuien had vanwege koliek. Maar zijn devies was “Mum knows best”. Dat was vast ondersteunend bedoeld, maar ik voelde me er ook door in de steek gelaten. Ik wist helemaal niet wat het beste was, ik had geen enkele ervaring met kleine kinderen. Wat ik nodig had, was bevestiging. En iemand die actief meedacht en het af en toe van mij overnam. Zodat ik het even niet hoefde te weten. Maar daar vroeg ik niet om. Natuurlijk niet. Want dat paste niet binnen het plaatje van je best doen. Je best doen betekende ook: niet om hulp vragen. Dat zou falen zijn. Dus worstelde ik alleen verder: op en neer deinend tussen geluk om mijn zoon en onze groeiende band en verdriet om mijn eenzaamheid en verlies van identiteit. Het plezier in de moederliefde overwon uiteindelijk, want ik was vastbesloten: één kind was niet genoeg. Ik wilde er minstens nog één!
Frankie: geboren in Breda in 1970, gestudeerd aan de universiteit in Tilburg, waaronder 1 jaar in Glasgow. Toen is mijn liefde voor Schotland ontstaan. Gewerkt in Nederland tot en met 2005, toen geëmigreerd naar Schotland. Vriend opgedaan, 2 kinderen gekregen, daarna getrouwd. Twee culturen in 1 relatie. Vijftien jaar samen, 10 jaar getrouwd en toen geleidelijk uit elkaar gegaan. Woon nu samen met 2 pubers, we improviseren rondom de scheiding.
REAGEER OP DEZE BLOG