Het is paradoxaal hoe mensen die gaan scheiden elkaar vasthouden in de strijd. (@Friesscheiden)
Ik kan me heel goed voorstellen dat je ontzettend kwaad bent op je (toekomstige) ex als je er achter komt dat hij/zij je belogen en bedrogen heeft. Al jaren een ander heeft of torenhoge schulden heeft gemaakt ook op jouw naam. Er zijn heel veel redenen te bedenken waarom je laaiend kan zijn en ook terecht laaiend.
Ik kan me ook heel goed voorstellen dat je vanuit je pijn, verdriet of kwaadheid terug wilt meppen, de ander op z’n minst net zoveel pijn wilt bezorgen als dat jij voelt. Oog om oog, tand om tand! Niks de andere wang toedraaien. Als ik lijd, zal jij ook lijden! Je trots is gekrenkt of je bent onrechtvaardig behandeld en je wilt gerechtigheid, genoegdoening of wraak.
Allemaal heel herkenbaar, begrijpelijk, menselijk, maar niet wenselijk! Waarom niet, denk je misschien. Als je vanuit je emoties handelt is dat impulsief, niet doordacht, meestal onevenwichtig. Emotie gedreven reageren heeft geen oog voor consequenties, voor de effecten op de lange termijn. In een scheidingsperiode neem je beslissingen die invloed hebben op een lange periode en dat betreft zowel jezelf als je eventuele kinderen. Zeker als je samen kinderen hebt, blijf je samen ouders. Om die taak samen goed te kunnen uitoefenen is het noodzakelijk dat je goed kunt overleggen en gezamenlijk beslissingen kunt nemen. Je blijft (energetisch) verbonden met je ex, op een negatieve manier. Door energie te blijven steken in het ruzie maken en vechten, laat je elkaar niet los, neem je geen afscheid (als partners). Is er dan wel echt ruimte voor een nieuwe liefde?
Vechtscheiding
De energie die je in het gevecht stopt, kan je niet elders gebruiken, zoals voor de begeleiding van je kinderen, zorg voor jezelf en het opbouwen van je nieuwe leven. De zorg en begeleiding van je kinderen is prioriteit nummer 1. Die hebben extra veel aandacht van je nodig in een toch al hectische en enerverende periode. Elke keer dat je terugslaat draag je bij aan de escalatie van het conflict, waardoor een goede oplossing en afronding verder weg raakt.
De ‘staat van oorlog’ waarin je leeft, heeft invloed op jezelf en je naasten (bijvoorbeeld je kinderen). Het is onvermijdelijk dat je humeur en daardoor je gedrag beïnvloed wordt door de strijd die je met je ex voert. Je kinderen krijgen dat bewust of onbewust mee. Ook als ze geen getuige zijn van ruzies of woordenwisselingen, voelen ze feilloos aan dat het niet snor zit tussen jullie en hebben ze daarvan te lijden. En dan heb ik het nog niet over als de kinderen negatieve opmerkingen over de andere ouder te horen krijgen of de andere ouder niet meer (mogen) zien of spreken. Dat is heel schadelijk voor ze. Kinderen hebben in principe hun beide ouders nodig.
Zo’n strijd voeren kost heel veel; er gaat heel veel tijd, energie en geld in zitten. Levert het je op wat je graag wilde? Ik denk het niet. Misschien zijn je wraakgevoelens bevredigd, maar zijn daarmee de pijn en het verdriet van de scheiding weg?
Ik weet uit eigen ervaring dat je ex loslaten en vergeven een enorme klus kan zijn. Ook nu, na ruim 8 jaar, voel ik dat ik nog ‘pijnplekjes’ heb. Daar kan ik mee leven. Ze beïnvloeden mijn leven en mijn humeur niet meer. En ik ben er zeker van dat de tijd (en ik) ook deze wonden nog zal helen.
REAGEER OP DEZE BLOG