Het lijkt een beetje het seizoen van de ellende tv. Misschien dat ik er gevoeliger voor ben door mijn eigen situatie, maar toch. Ik kan geen zender op zetten of familieruzies moeten beslecht worden, pesters moeten aangepakt worden en tegenwoordig zijn er ook meerdere programma’s op tv die over scheiden gaan. En dan wel de uit de hand gelopen situaties. Ik ga ze echt niet allemaal bekijken, maar delen kijk ik stiekem wel. En besproken worden ze allemaal. In de meeste verhalen zitten echter dezelfde elementen die ik steeds terug zie. Ik weet niet of ik mij nu populair ga maken, maar ik ga wat wat kolen op het vuur gooien.
Als je meerdere jaren duizenden euro’s per maand alimentatie krijgt en er niet aan denkt om een appeltje voor de dorst opzij te zetten, dan maak je het er zelf naar. Je weet wat je verdienend vermogen is met je diploma’s en ervaring. Ga zo snel mogelijk voor zelfredzaamheid en gedraag je niet als een parasiet. Wees geen slachtoffer als dat niet hoeft. Maak van jezelf geen slachtoffer.
Je kinderen zijn geen wisselgeld, therapeut of rechter. Kinderen hebben recht op beide ouders, maar maak ze geen slaghout. Wees zelf volwassen genoeg om je eigen boontjes te doppen en ga niet je gelijk halen bij en via je kinderen. Je beschadigt je kinderen en ik vind dit een vorm van kindermishandeling.
Je hebt kinderen die bij je ex wonen. Dat ontslaat je niet als ouder om bij te dragen. Ook als je draagkracht te wensen over laat. Neem verantwoordelijkheid en schuif het niet af. Niet klagen over hoe moeilijk je het zelf hebt. Ook met kleine steentjes kan je een huis bouwen. En stel jezelf de vraag over hoe je het anders opgelost zou hebben als de kinderen wel bij je wonen. Dan heb je geen keus. Of je het wilt of niet. Als ouder ben je ouder in alle facetten. Zowel de baten als de lasten. Zoek dus geen uitweg via valse excuses. Waar een wil is, is een weg.
Roddel en achterklap is funest. Evenals je gelijk willen halen. Beide leidt tot liegen. En van liegen komt alleen maar ellende. Geen uitzonderingen. En als de rook neergedaald is en de sensatie weggeëbd is, dan interesseert het niemand meer. Je zit dan op enig moment alleen op de bank en al heeft de hele wereld je gelijk gegeven. Je weet van binnen zelf heel goed wat de waarheid is. En het kan vele jaren duren, maar je kinderen en omgeving prikken er vanzelf doorheen. En leren dat de mensen die ze het meest willen vertrouwen, erg makkelijk liegen.
Dit zijn een paar van de gedachten die door mij heen gaan als ik naar de verhalen op TV kijk. En dan het journaal. De minister vindt het niet nodig om mediation verplicht te stellen in bepaalde gevallen. Hij haalt twee punten aan. Dat mediation maar in iets meer van de helft van de gevallen succesvol is. En hij wil niemand op kosten jagen. Dat een mediator ook met name kennis, ervaring en onpartijdigheid mee brengt is blijkbaar geen voordeel. Ook dat een mediator juist ook in het belang van de kinderen kan denken en beide ouders daarop kan aanspreken is blijkbaar geen gemis. En hij/zij als bliksemafleider kan dienen. Ik ben daarom van mening dat een mediator juist bij kinderen de verplichte eerste keus moet zijn. Want als beide ouders vechten, wie denkt er nog aan de kinderen?
REAGEER OP DEZE BLOG