Ik heb de afgelopen periode twee moeilijke gesprekjes met de beide kinderen gehad. De gastouder die buiten schooltijd de afgelopen anderhalf jaar mijn meiden liefdevol opgevangen heeft, gaat dat niet meer doen. Niet omdat ze dat niet wilt en niet omdat de kinderen het niet leuk vinden. En niet omdat één van ons gaat verhuizen en niet omdat het niet meer nodig is. Het verschil zit in het tarief. Een hoge prijsstijging was voor mij moeilijk en voor mijn ex simpelweg niet te verteren. Het gegeven dat we nu met name na-schoolse-opvang nodig hebben speelt ook mee.
Volwassenen begrijpen stappen als deze doorgaans goed. Kinderen kijken echter maar naar één punt. Ze zullen de gastouder en de andere kinderen moeten missen. De één wellicht meer als de andere, maar toch. En kinderen houden nu eenmaal ook niet van veranderingen. De gesprekjes waren dus moeizaam en ook verdrietig. Ze begrijpen wat er gebeuren gaat. Afscheid nemen. En dat vinden kinderen erg moeilijk, misschien wel moeilijker dan volwassenen. En afscheid nemen nadat je ouders gescheiden zijn, is nog meer beladen. Dus de vraag “waarom?” is door beiden met een traan gesteld. Een terechte vraag en reactie vanaf hun kant. Mijn uitleg is daarom eerlijk, met de hoop dat ze het zullen begrijpen. De gastouder wil meer centjes (uitgebeeld met snoepjes) en dat vinden mamma en ik niet haalbaar. Na deze uitleg begint het wel te dagen. Mijn oudste heeft zelfs een oplossing. Pappa moet gewoon meer centjes verdienen.
In het grotere geheel is dit echter ook een mijlpaal op een ander gebied. Tijdens de scheiding was ik gedwongen om kinderopvang te regelen zodat ik kon (gaan) werken. De gastouder was, denk ik, voor de kinderen meer dan alleen maar opvang. Ze werd ook een stabiel punt die buiten de echtscheiding stond. En een punt waar de scheiding zelfs niet bestond. Dit gaat dus veranderen. Maar gelukkig is de gastouder niet het enige rustpunt. Mijn zus en zwager namen die rol ook op zich. Ook zij zorgden dat alle kinderen (de oude en de nieuwe) een omgeving hadden die vrij was van echtscheidingsperikelen. En ze namen het op voor de kinderen. Menig woord heb ik met ze besproken over hoe iets voor de kinderen is. Ik ben het niet met alles eens, maar dat ik aan het denken gezet ben is waardevol.
Als scheidende ouder doe je vaak je best, maar perfect ben je niet. Er zit een blinde vlek waar je ongevraagd hulp bij nodig hebt. Je bouwt vaak meteen aan je eigen support systeem. Maar je kinderen hebben die ook nodig. Ik ben daar als ouder dankbaar voor, dat die spontaan kwam. De gastouder wordt echter betaald en dat deel stopt dus met de centen, zullen we maar zeggen. Maar mijn zus en zwager krijgen niet betaald. Hun onbetaalbare steun voor de kinderen zullen nog vele jaren duren. Naar ik mag hopen op alle momenten dat ik er zelf even minder kan zijn. En ik hoop dat we straks als oudjes terug kunnen kijken en kunnen constateren dat alles goed gekomen is.
Daniel is vorig jaar gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden man en alleenstaande vader. Sinds kort heeft Daniel een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen.
REAGEER OP DEZE BLOG