“Pappa, moet je nu alweer werken?” is inmiddels een veelgehoorde vraag bij ons. En ja, pappa heeft het druk. Met van alles en nog wat. Dat er een liefdevolle p-te-p aanwezig is die veel leuke dingen met ze doet maakt niet uit. Pappa moet maar tijd maken. En helaas zijn ze niet de enige. Van pappa wordt veel verwacht, door vele mensen.
Pappa moet daarom nu echt nee leren verkopen. Tegen al te veel werk en/of klanten moet ik me wapenen. Het slagveld tussen inkomen en ambitie is nu in ene fel los gebrand. En ik ben ook maar een mens. Onder druk wordt alles wel vloeibaar, maar ik blijf graag in vaste staat. Ambitie is voor mij tevens een breed begrip. Een goede vader zijn is een top ambitie van me. Alleen maar voor het inkomen zorgen is iets wat ik nooit gewild heb, maar is wel een voorwaarde.
Kinderen zien echter niet het totale plaatje. Wat ze hebben, houden ze. En over de rest willen ze graag onderhandelen. En zo schuiven ze graag op, totdat je nee gaat zeggen. Dus legt Natalya de lat heel hoog voor me. Vroeger kon het – in haar beleving – immers allemaal wel en zij heeft ook wensen en behoeftes. Kunnen al die anderen niet naar hun eigen pappa? En tegelijk is ze van de simpele oplossingen. Als ik nu twee keer zo veel betaald krijg, dan hoef ik maar de helft te werken. Op zich waar en best slim voor een vier jarige.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het goed begrijp. Beter dan de kinderen zich nu kunnen voorstellen. Ikzelf kom namelijk niet uit een warm nest en voor een normale ouder-kind relatie was geen ruimte. Dat leerde ik pas na vele jaren toen ik als puber te horen kreeg dat het beter was dat ik mijn moeder meer als patiënt zou gaan zien, in plaats van een ouder. Emotioneel is mijn moeder nooit toegankelijk geweest voor me. Mijn vader was er al helemaal niet.
Daardoor sta ik nu voor een grote uitdaging. Zonder het zelf ervaren te hebben, moet ik bepalen hoe ver ik ga in de eis van Natalya. Wetende dat ik niet alles kan geven, zal ik moeten bepalen of wat ik kan geven voldoende is. Voldoende voor mijn kinderen en voldoende voor mij. Voor nu is eten nadat de kinderen op bed liggen een optie als ze zelf al gegeten hebben. Ik probeer tevens zo veel mogelijk met ze naar het sporten te gaan. Zijn die kleine dingen genoeg. Als co-ouder zie ik ze immers maar een deel van de week.
De uitdaging van ouders met een moeilijke achtergrond is simpel en erg moeilijk tegelijk. Tijdens het scheidingsproces kwam al naar boven dat ik het beter wilde doen dan mijn ouders. Dus geen vechtscheiding. Dat is gelukt, maar nu merk ik dat dit maar het begin is. Ik zal zelf nog jaren aan de slag moeten om mijn trauma’s niet door te geven aan mijn kinderen. Het alleen beter doen, is niet genoeg. Ik zal ook het juiste moeten doen. Dan zullen mijn kleinkinderen hier geen last meer van hebben. En dat is een mooi plaatje, vindt je niet?
Daniel is vorig jaar gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden vader. Sinds kort heeft Daniel een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen.
REAGEER OP DEZE BLOG