
Inhoud blog
Alleen op de wereld
In mijn eerste blog omschreef ik al dat ik terug zou komen op het stukje van het scheiden van een partner met narcistische gedragingen. Dan met name over het feit dat je overal tegen dichte deuren en onbegrip aanloopt. Je gezamenlijke vrienden, je (schoon)familie, je buren, je dorpsgenoten, de moeders op het schoolplein en zelfs hulpverleners. Ik was letterlijk alleen op de wereld na de ontdekking van narcisme.
Omgeving is besmet
Mocht je je nu gaan beseffen dat je in een dergelijke situatie zit, dan moet je je realiseren dat jouw omgeving waarschijnlijk al ‘besmet’ is. Zeker als je langdurig in zo’n relatie hebt gezeten. Waarschijnlijk ben je ten gronde gericht, heb je een aantal jaren in een burn-out gezeten, in een isolement gezeten of met jezelf geworsteld. Dit zijn momenten die je directe omgeving ook hebben gezien.
Alleen je partner heeft waarschijnlijk allang gebruik gemaakt van deze situatie. Aan de rest van de wereld laten zien en merken van: “Zie je wel, kijk eens waarmee ik te dealen heb”. Jouw mentale toestand, door je partner veroorzaakt, wordt nu geëxploiteerd. Met leugens, schone schijn en zeer subtiele opmerkingen. Alleen wat er achter de voordeur gebeurt weet niemand.
Groepstherapie
Toen ik met mijzelf in de knoop kwam werd ik een aantal jaren geleden geschikt bevonden voor een groepstherapie met een behoorlijk strak regiem. Hierdoor leerde ik mijn persoonlijke blokkades kennen en begon ik uiteindelijk ook de rode vlaggen te zien. Toen ik doorhad dat ik met narcisme te maken had heb ik dit binnen de groep gedeeld. Maar tot mijn grote verbazing werd ik min of meer terecht gewezen. Ik moest naar mezelf kijken en geen andere dingen erbij halen. Het had kort gezegd de schijn van victim blaming. Zelfs de twee aanwezige psychologen grepen niet in. Ik was in shock…
Hulp voor slachtoffers van narcisme
Uiteindelijk stond ik dusdanig onder spanning, bijna blinde paniek, dat ik de therapie twee maanden erna gestopt heb. Ik kon het niet meer opbrengen en zat in mijn hoofd op slot. Ik verlegde mijn prioriteiten naar specifieke zorg om te herstellen van de klachten die ik op had gelopen tijdens de narcistische relatie. Zelfs bij de huisarts ging tot mijn grote verbazing ook de deur dicht. De volgende klap was dat specifieke zorg voor narcisme slachtoffers vaak zeer gedeeltelijk of juist niet vergoed werd.
Directe omgeving
Daarna kwam ik erachter dat mijn directe omgeving meer beïnvloed was dan dat ik dacht. Ik was echt alleen op de wereld na narcisme. Want mensen in mijn omgeving namen afstand, liepen snel weg of vermeden mij. Buren, gezamenlijke vrienden, de huisarts, familie, mensen uit het dorp. Want mijn partner had overal de term PTSS laten vallen wat natuurlijk breed gedragen werd door de toch al beïnvloede omgeving. Nou, ik kan je verzekeren. Ik heb veel klachten opgelopen maar nimmer is PTSS vastgesteld (en dat is uitvoerig onderzocht).
Kies je eigen pad en ga weg
Ik heb de term narcisme weleens laten vallen bij naasten van m’n ex-partner en mij. Maar wees gewaarschuwd. Uit eigen ervaring kan ik vertellen dat dit enorm tegen je gaat werken. En ja, dat voelt als een oneerlijke en surrealistische wereld. Een soort ‘twilight zone’ waarin je ronddwaalt naar duidelijkheid en erkenning van wat jou overkomen is. Maar ik heb maar één dringend advies:
Kies je eigen pad en ga weg. Verbreek contacten met deze partner en consulteer een mediation bureau die gespecialiseerd is in dit soort zaken. Ik weet dat het met kinderen in het spel lastig is. Maar het zal zowel jou als je kinderen goed doen. Zoek in je sociale kring één of twee mensen die je vertrouwt, zonder dat zij banden hebben met je partner en leg je verhaal daar neer. Zoek geen jaknikkers maar mensen die realistisch zijn. Als je kinderen hebt, schenk emotionele aandacht aan ze. Dit hebben ze nodig aangezien je partner het niet kan geven. Wees niet alleen!
Torn nooit aan de loyaliteit van je kind
En torn nooit maar dan ook nooit aan de loyaliteit van het kind die hij of zij naar zowel de vader als de moeder heeft. Dit is nog het meest heftige, maar heb vertrouwen dat je kinderen het gaan inzien als ze ouder worden. Want mijn zoontje is bijna 8 maar ziet al het empathisch onvermogen van zijn moeder.
En onthoud:
“People don’t brake because they are weak, but because they’ve been strong for a long period of time”.
Ik ben Pascal, 43 lentes jong en vader van een lieve zoon van 7 jaar jong. Ik bekleed bijna 25 jaar een overheidsfunctie, waarin ik veel mooie maar ook hele vervelende dingen heb meegemaakt. Je weet wel, van die gebeurtenissen waar een gemiddeld mens een behoorlijk trauma van over kan houden. Of er gewoonweg voor wil vluchten. Door mijn werk maar ook door gebeurtenissen in mijn kindertijd werd ik iemand die al jong sterk in zijn schoenen kwam te staan. Toch was ik alleen op de wereld na narcisme.
Harold vd Venn - 3 feb 2025
Wauww.... !!🙏🏻💪🏻 Tjeezzz, ik 'voel'.. elke regel..in deze blog. Bijna alsof ik mijn eigen verhaal lees. Moest eerlijkheidshalve tijdens het lezen 3 keer stoppen, na een paar regels... Simpelweg omdat de impact te ingrijpend was: herinneringen/ f-backs/ situaties 'jakkerden' alle kanten op in m'n bovenkamer, en verstijfde me. " Die 7 hulptrajecten die ik verder was, het onbegrip, de non- medewerking, de achterdocht tov mijn verhaal, het zo ontzettend tegenvallende -onbespreekbare- eindadvies & dossier gesloten- de onvoorstelbare Onmacht.. " Been there, and know the suffering! Thanks voor deze blog! De schrijnende tekortkomingen vd 'ZORG" kunnen niet vaak genoeg benoemd & bekendgemaakt worden!! Wens je alle sterkte in jouw belevingen, en toekomst! 💪🏻🙏🏻🍀
Pascal - 12 feb 2025
Hoi Harold, ik voel met je mee. De herkenning in de blogs van anderen is soms confronterend. Maar het feit dat je emotioneel open staat naar jezelf is al een enorme winst. Zelf tob ik vaak nog met mijn emoties. Beter gezegd, ik voelde en toonde ze niet meer. Dat gaat nu stukken beter. De wetenschap en acceptatie dat het er mag zijn, dat verdriet, is een enorme winst. En die rollercoaster in je hoofd. Wees er niet bang voor, ik had het ook. Maar door alles te relativeren (althans, ik probeerde het vaak) kreeg ik daardoor wel ordening in m'n hoofd. Ik begon dingen te begrijpen. Sprak af en toe met mensen die ik vertrouwde. En verstijven is een logische primaire en oer-reactie van het brein. Probeer het om te zetten in 'vechten' dus voor jezelf opkomen. Zelfliefde te hebben en uit de slachtofferrol te gaan. Plannen te maken voor de toekomst, je over te geven aan rust, leuke dingen doen. En ondanks dat ik vertel dat de groepstherapie bij mij een soort van 'blaming' deed, hebben zij mij in de rest van het traject enorm geholpen. Jij ook alle sterkte toegewenst.