Twintig jaar van mijn leven weggegooid? Nico blogt

Laatst vroeg iemand me of ik het gevoel had dat twintig jaar van mijn leven waren weggegooid. Dat moest ik even laten bezinken: hoezo weggegooid? Alsof dit niet twintig van de belangrijkste jaren van mijn leven waren geweest. Alsof ik in die twintig jaar geen prachtige dingen had meegemaakt, geen waanzinnig mooie ervaringen had opgedaan, alsof alles waardeloos was geworden…

Ik weet natuurlijk niet hoe het geweest zou zijn als firma List en Bedrog een rol hadden gespeeld tijdens onze scheiding, als iemand anders de reden was geweest van onze verwijdering. Ik weet niet hoe het geweest zou zijn als we een echte hekel aan elkaar hadden gekregen, als we elkaar niet meer konden luchten of zien, als we elkaar de tent hadden uitgevochten om een of ander stom theekopje dat al jaren diep verborgen in een kastje had gestaan.

Gelukkig weet ik dat niet. Ik hoor helaas vaak genoeg van situaties waar het anders gaat, waar haat en nijd de boventoon voeren. Ik prijs mijzelf – prijs ons – gelukkig dat we dat hebben weten te voorkomen. En niet alleen ‘voor de kinderen’, maar ook voor onszelf. Voor ons als mensen, als individuen, buiten een relatie om, als vrienden. Als personen die toch ooit eens gigantisch voor elkaar zijn gevallen, lichamelijke gretigheid hebben meegemaakt maar ook momenten van ultiem rustig en volmaakt samen zijn. Die samen een huis hebben ingericht, een gezin hebben gevormd, lief en leed hebben gedeeld, kinderen hebben geproduceerd, dag in dag uit hebben samen geleefd, samen gegroeid zijn, elkaars groei hebben gestimuleerd, meegemaakt en bewonderd. Ik kan mij niet voorstellen dat je ineens iemand kunt haten die je, misschien nog heel kort daarvoor, liefhad tot de maan en terug.

Het verdriet wordt er niet minder om, het gevoel van verlies ook niet. Deze relatie, dit huwelijk had kunnen blijven werken, had moeten blijven werken. Er was nog zoveel basis maar blijkbaar niet genoeg. Het heeft niet zo mogen zijn, eeuwig zonde, ronduit stom en ja, ik zou ook willen dat we de tijd een paar jaar konden terug draaien. Dat we net een paar keuzes anders hadden kunnen maken. Maar dat is allemaal achteraf bezien, met de kennis van nu. En daarmee kun je de tijd niet veranderen. En als ik heel eerlijk ben, wil ik die tijd ook helemaal niet veranderen. Als ik dat zou willen, zou het namelijk pas echt weggegooide tijd zijn.

Na bijna 20 jaar samen, waarvan 17 jaar huwelijk, en drie kinderen werd ik verrast door de mededeling dat de gevoelens van mijn vrouw voor mij veranderd waren. We zijn als vrienden uit elkaar gegaan, in zeer goede harmonie. Ik noem mijn ex-vrouw mijn ‘vroudin’ maar we doorlopen natuurlijk ook alle stadia van het rouwproces. In mijn blogs schrijf ik daarover.