In gedachten heb ik het wel eens overwogen; scheiden. Alhoewel ik echt geloof in het huwelijk en alhoewel ik weet dat het niet vanzelf gaat en dat je voor je relatie moet werken, vind ik het niet nodig om samen ongelukkig te zijn omdat het zo hoort.
Als we geen kinderen hadden gehad
Ik denk dat als we geen kinderen hadden gehad, ik de stap al wel had gezet. Maar we hebben wel kinderen. Dus dan doe je er alles aan om je relatie te laten slagen. Tenminste dat vind ik.
Of misschien had ik het dan helemaal niet overwogen. misschien hadden we deze problemen dan niet ervaren. Waren we niet zo uit elkaar gegroeid en waren we nog gelukkig geweest samen.
Het krijgen van kinderen ging niet vanzelf, dat heeft heel veel teleurstelling, frustratie en verdriet gekost. Hormonen, ziekenhuisbezoekjes en vrijen op commando. Het is belastend voor je relatie.
De kinderen brachten ons niet dichter bij elkaar
En toen ze er eenmaal waren, onze bundeltjes geluk, heeft het ons helemaal niet dichter bij elkaar gebracht. Dat is zo’n mooi plaatje in je hoofd; dat je samen trots kijkt naar het kind van jullie samen, dingen herkent van jezelf en van degene waar je zoveel van houdt.
Ik heb al maanden, of eigenlijk al jaren het gevoel dat ik niet meer echt blij ben. En dat voelt heel ondankbaar, want het is gelukt om kinderen te krijgen. Maar ik vind het ook best heftig, zeker met een tweede. De aandacht moeten verdelen en nog minder tijd voor jezelf en voor elkaar hebben. Het hakt er keihard in.
Korte nachten, weinig slaap. Verschil in verwachtingen, ideeën, overtuigingen. Ik had het gevoel dat we alleen maar verder uit elkaar groeiden. Dat ik veranderde in een moeder en hij zichzelf bleef. Weliswaar de man waar ik verliefd op was geworden, maar niet de vader zoals ik had gehoopt dat hij zou zijn.
Ik heb het gevoel er alleen voor te staan
Ik krijg niet zoveel steun van hem als ik zou willen. Het gevoel er alleen voor te staan is overweldigend, niet helpend en slopend. Ik ben moe, prikkelbaar en ik heb het gevoel dat er niks meer uit mijn handen komt.
Ik heb geen zin meer om te koken, geen zin meer om het huis uit te gaan, geen zin meer in veel mensen om me heen, zelfs geen zin meer in leuke dingen. Als we een feestje hebben, vertrek ik eerder en trek ik me terug onder de dekens. Ik ben moe, ik ben op, ik wil onder een steen gaan liggen en pas weer opstaan als dit gevoel weg is.
Gelukkig heb ik mijn ouders, zij steunen mij waar nodig. Met een gezin met jonge kinderen heb je een netwerk nodig, maar ik wil dit zelf kunnen doen, samen kunnen doen. Als gezin.
We hebben hulp nodig
We hebben al zo vaak hierover gesproken, en geprobeerd er iets aan te doen, maar we komen er samen niet uit. Ik denk dat we hulp nodig hebben en daar had ik vanavond over willen praten.
Vanmorgen haalde ik de oudste van de peuterspeelzaal en hij zei dat hij niet naar huis wilde, papa is boos, mama is boos.. en dat terwijl we de fase van ruziemaken al wel een beetje voorbij zijn. We zwijgen vooral en slepen ons voort. We overleven. Maar net.
Ik had het al met mijn moeder besproken dat ik nu echt stappen ging ondernemen, zo kan dat echt niet langer, als een kind dit aanvoelt is het tijd om er echt iets aan te doen. Dit wil ik hem niet aandoen. Mijn moeder heeft hem meegenomen en de jongste lag op bed toen mijn man thuis kwam.
Ik vertelde hem dat onze driejarige niet naar huis wilde omdat hij aanvoelt dat het niet goed gaat tussen papa en mama. Dat ik nu echt vind dat we hier iets mee moeten. Ik stelde relatie therapie voor en hoewel ik al wel verwacht had dat hij daar niet om stond te springen, had ik deze reactie niet verwacht.
Ik wil niet meer
Ik wil niet meer, ik ben er klaar mee.. Wat wil je dan, scheiden? Ik denk het wel ja.
Dat is wat hij zei. En daarmee leek het gesprek over. Ik wist echt niet wat ik hier op moest zeggen. Ik was achtereenvolgens verbaasd, opgelucht en wanhopig. Boos, verdrietig, lamgeslagen. Hoe ging ik dit nu in mijn eentje doen? Waar moesten we wonen? Hoe moest dat met inkomen?
Ik vond het zo oneerlijk.”Jij gaat lekker doen waar je zin in hebt en laat mij zitten met 2 kleine kinderen.”Dat is hoe het voelde.
Maar het hoeft niet zo te gaan. We kunnen samen ouders blijven. Samen de zorg delen.We zijn geen geliefden meer. We kunnen de strijd staken. We kunnen weer gelukkig worden. Laten we alsjeblieft alles op alles zetten om het voor de kinderen zo goed mogelijk te laten verlopen, zodat zij hier zo min mogelijk last van hebben.
Ik ben Vera. Inmiddels is het ruim 8 jaar geleden dat ik gescheiden ben, maar dingen lopen nog steeds niet lekker met de vader van mijn jongens. Ik neem jullie graag mee door het verloop van mijn scheiding en de stappen die ik zette in mijn nieuwe leven na de scheiding.
Lees ook de andere blogs van Vera.
Dini - 30 jul 2022
Zo herkenbaar. Alleen bleven wij zolang aanmodderen totdat ik een ander tegen kwam. Toen was de buitenwereld keihard en dat ervaar ik tot op de dag van vandaag.
Vera - 1 aug 2022
Hoi Dini, Wat naar voor je dat je daar nog steeds last van hebt. Hoe lang is het geleden dat jullie zijn gescheiden? Wij zijn ook veel te lang blijven aanmodderen. Het is niet gek dat je dan gevoelens krijgt voor een ander. Bij ons was dat ook zo. Ik kreeg gevoelens voor een ander maar besloot toch bij mijn man te blijven. Later kreeg mijn man gevoelens voor een ander en die besloot bij mij weg te gaan. Ik weet niet of hij daar veel last van heeft gehad. Waarschijnlijk wel, voor de buitenwereld was hij de "schuldige". Hij gaf mij de schuld omdat ik als eerste gevoelens had voor een ander. Eigenlijk vind ik het helemaal niet belangrijk wie schuld heeft. Als een relatie mis gaat dan is dat meestal een wisselwerking tussen beiden. Gelukkig maakt niet iedereen dit mee. Maar dat maakt wel dat heel veel mensen het niet begrijpen. Zijn er mensen in je omgeving die hetzelfde meegemaakt hebben? Ik vond het altijd heel fijn om herkenning te vinden in verhalen van anderen. Binnenkort komen er meer blogs van mij. Misschien heb je er iets aan. Groetjes van Vera