Iedereen wil het liefst zo snel mogelijk ‘vrij’ zijn, als eenmaal duidelijk is dat je samen niet meer verder wilt. Hoe sneller je de papieren van je scheiding in orde hebt, hoe beter het is. Immers, niemand wil te lang doen over een pijnlijke fase in zijn leven. Maar misschien is haastige spoed niet altijd goed. Want als je de relatie in je hoofd niet kunt afsluiten, dan kan het papierwerk wel in orde zijn, maar je kunt dan nog niet verder in je leven.
Slachtoffer
We zitten vaak aan tafel met minimaal één partner die zich slachtoffer voelt van de scheiding. Boosheid, woede en verwijten horen daar vaak bij. En de schuld van al die ellende is altijd die ex die niet langer ‘samen’ wil zijn. Ik las laatst over het Amerikaanse boek ‘Spirital Divorce’ van collega coach Debbie Ford. Ze heeft haar boek geschreven omdat ze uit de eerste hand weet hoe gemakkelijk het is om je scheiding te gebruiken als een excuus om weg te zakken in je eigen verdriet. Maar wat nou als je je ex-partner als een leraar in plaats van als een vijand kunt zien? In haar verhaal neemt Ford je mee en laat je zien hoe je je verdriet als een katalysator kunt gebruiken om jezelf opnieuw uit te vinden. Ook al heb je het gevoel dat je slachtoffer bent, je hebt altijd een aandeel in de scheiding. Als je dat kunt erkennen, ben je klaar om opnieuw te beginnen en te groeien, schrijft Ford.
Iets moois
Een vriendin, die overigens niet getrouwd was, maar wel al meer dan tien jaar samenwoonde, voelde zich zo eenzaam en gekwetst toen haar fundament onder haar voeten werd weggehaald. Maar boosheid en verdriet maakte plaats voor energie. Ze wist zich te herpakken. Ze gooide het roer om. Volgde een cursus om yogadocent te worden en maakte een wensenlijstje. Sindsdien staat alles in het teken van het vervullen van deze wensen. Ineens heeft ze weer een doel. En een paar maanden geleden vertrok ze naar Ibiza om daar yogalessen te gaan geven en van daaruit wordt de reis vervolgd naar India. Toen ik haar laatst vroeg hoe het ging, vertelde ze me dat ze nu eindelijk zichzelf is. En vooral gelukkiger met zichzelf. Ik dacht deze scheiding heeft in ieder geval iets moois opgeleverd.
Nieuw begin na je scheiding
Zou het einde van je huwelijk of relatie de eerste stap kunnen zijn naar het terugwinnen van je persoonlijke kracht en het leven waarvan je altijd al droomde? Misschien is het boek van Debbie Ford en haar tips iets voor jou? Zij noemt een scheiding ook wel een wake-up call. Misschien pijnlijk, maar wellicht ook een kans om jezelf te vinden.
Of misschien kunnen wij je helpen om inzicht te geven. Met de methode ‘Succesvol Scheiden’ geven we je net dat duwtje in je rug dat je misschien nodig hebt om je relatie niet alleen op papier maar ook in je hoofd goed af te sluiten.
Annegien Hanemaaijer
Lientje - 27 feb 2019
Weer lekker kort door de bocht dit!! Ik wordt (na 38 jaar relatie gedumd te zijn) steeds maar weer geconfronteerd met mensen die zeggen dat ik verder moet, en die oen of alles wat gebeurd is, het verraad, het bedrog, en het feit dat ex al maanden voor de scheiding rond was samen ging wonen met scharrel en haar 2 kinderen, de gewoonste zaak van de wereld is... Wanneer wordt hij nooit eens ter verantwoording geroepen dat DAT niet normaal is, om na jaren van de ene relatie zo makkelijk in de volgende te stappen......zonder verwerking of rouw... Waarom laten mensen mij niet de tijd en ruimte nemen en bemoeit iedereen zich ermee als ik ff geen zin in iets heb, of ff lekker boos en verdrietig wil zijn ? Het is wel lekker de omgedraaide wereld!!!
Papa - 27 feb 2019
Lientje, ik snap je frustratie en pijn volledig ! Goed advies kan ik je niet geven want ook ik wordt vaak door mensen geconfronteerd met opmerkingen dat mijn leven doorgaat en ik mijn ex en het gedwongen missen van de kids om de week maar moet leren accepteren. Iedereen die te maken krijgt met een onverwachte en heel pijnlijke scheiding mag gewoon op zijn / haar eigen manier daarmee omgaan. Wat de buitenwacht ervan vindt moet je eigenlijk worst wezen. Blijf gewoon jezelf hoor , en laat de mensen maar eens accepteren dat jij ZELF je eigen tempo en gevoel bepaalt .
Silvia - 27 feb 2019
Voor mij herkenbaar: vooral het terug vinden van je eigen kracht. Dat was ik gaandeweg volledig kwijt. Ik wil niet zeggen dat ik er nu ben maar ik ben op weg en doe mijn best.
Eline Stap - 28 feb 2019
Boosheid en frustratie mogen er natuurlijk zijn. Maar als het lang gaat duren, en je leven blijft beheersen, dan zou je kunnen overwegen om eens met iemand te gaan praten om het een plek te gaan geven. Zodat je je eigen leven weer in kunt gaan vullen. Jarenlang met boosheid leven holt je uit. Hoe fijn zou het zijn als je ook weer vooruit zou kunnen kijken, zonder dat er aan één kant continu energie weggeslurpt wordt. Die boosheid een plek geven betekent niet dat je dan zegt: 'ik vind het wel prima zoals het nu is', want een pijnlijke scheiding is en blijft een pijnlijke scheiding. Het wil alleen zeggen dat het je leven niet meer beheerst. Het verdriet blijft, de pijn ook, maar ze zijn niet meer zo overweldigend dat ze alles opslokken.
Lk - 14 mrt 2019
Makkelijk gezegd. Ik wil juist heel graag verder. De dingen doen die ik leuk vind, zonder me belemmerd te voelen door zijn onwil. Een tijd lang ging dat vrij goed. Maar dan ineens is het weer constant in je gedachten en komt de boosheid en het gevoel van verraad weer in alle hevigheid boven. Pensioenfondsen en de belastingdienst die je aan je scheiding herinneren. Hij heeft me echt op mijn ziel getrapt met z’n gedrag. Ik heb een kant van hem gezien, die ik niet kende. Een heel lelijke kant. Hij ging vreemd en vervolgens kon ik niets meer goed doen, omdat ik voor mezelf en mijn eigen belang en dat van de kinderen opkwam. De dag dat hij uiteindelijk vertrok was een opluchting, maar wat was ik boos. Op hem. Op haar. Ik wou dat ik dat voorgoed uit mijn hoofd kon zetten.
nikkie - 15 mrt 2019
Het weg willen stoppen, er niet meer aan herinnert willen worden zorgt er nu juist voor dat je jezelf tegen houd om verder te kunnen. Die boosheid blijft op die manier doorsudderen onder de oppervlakte. Als je verder wilt is er maar 1 manier en dat is je boosheid en verdriet gaan verwerken, dat een plek gaan geven zodat een herinnering niet meer zulke heftige gevoelens naar boven halen maar slechts een herinnering is. Het zijn nl eigen emoties die in de weg zitten. Zelf aan de slag gaan dus met eigen gevoelens en niet meer de buitenwereld de schuld geven dat je niet verder kunt. De regie over eigen leven weer terug pakken en niet meer toestaan dat wat een ander jouw aangedaan heeft jouw leven zo blijft beheersen dat je je voet maar op de rem blijft houden. Geef de ander niet zoveel macht maar neem zelf de macht terug.