Ik droomde raar vannacht. Ik was op een soort van feestje. Met een buffet. Mijn ex en ik waren daar samen maar apart van elkaar aangekomen. We waren uitgenodigd door iemand. We kenden daar geen andere gasten en de gastheer- of vrouw was zelf niet aanwezig. Ik voelde me niet feestelijk en had ook geen behoefte om daar te zijn. Ik ging zitten met een leeg bord in m’n handen en bestek, niet voornemens om wat te gaan eten. Mijn stoel stond een ruime halve meter van de stoel van mijn ex. Een soort van semi-samen zijn met een voelbare, bewust gekozen fysieke afstand. Er was een podium en er zou een bandje optreden. We spraken niet en keken allebei ongemakkelijk om ons heen. Met een duidelijk ongeïnteresseerde houding pakte ik m’n mobiel uit m’n tas en begon nonchalant te appen zonder ook maar om me heen te kijken toen ik me opeens afvroeg: “Waarom zit ik hier eigenlijk?… Wat doe ik hier?…”. Want slechts uit functioneel oogpunt was dit bezoek voor mij acceptabel. En als het verder geen enkel doel diende, dan vroeg ik me werkelijk af wat ik daar in hemelsnaam zat te doen. Op het moment dat ik me besefte dat ik daar gewoon een beetje voor Jan Joker m’n tijd zat te verdoen, zei ik zonder hem aan te kijken dat ik hier “echt geen flikker aan vond” en vertrok abrupt. Einde droom.
Het voelde goed om te vertrekken. Misschien betekent die droom dat ik een stuk verder ben met m’n verwerking.
Toch is het aan de andere kant ook zo raar dat ik ergens nog steeds een beetje hoop dat hij spijt krijgt van zijn besluit. Dat er een moment komt waarop hij zal zeggen dat hij zichzelf niet was, niet zag wat hij liet gaan, de gevolgen van de scheiding heeft onderschat. Dat hij dit vooraf nooit zo had gewild. Dat hij inziet dat hij inderdaad een midlifecrisis had. Dat hij inderdaad mij veel te weinig aandacht heeft gegeven de afgelopen jaren. En zo zou ik nog wel even door kunnen gaan. Maar ja. Dan zou ik alle schuld op hem schuiven. Maar eigenlijk voel ik dat ook zo; dat hij alle schuld heeft. Want hij heeft mij gedumpt, terwijl ik wilde vechten. Hij vocht niet. Hij stond slapjes langs de kant. Problemen? Scheiden! Weg problemen. Opgelost. Slap. En het maakt me boos. ik zou hem een schop willen geven. Wat nou niet vechten voor je gezin. Kom op! Loser! Ben jij nou een vent?
Ik heb nooit gevoeld dat ik onvoorwaardelijk was gekozen door hem. Ik heb onbewust altijd geweten dat als er problemen zouden komen ik mezelf zou moeten kunnen redden. Hij nam het nooit voor me op als dat nodig was, sprak nooit openlijk enige waardering uit terwijl daar wel reden voor was, gaf sowieso weinig blijk van liefde en respect voor mij. Des te meer voor zichzelf. Uber trots op zijn eigen prestaties. Overal applaus voor willen hebben. Zichzelf beter vinden dan een ander. En als iets mis gaat is het nooit zijn schuld.
Er zijn mensen die dit narcisme noemen….. en één van die mensen ben ik. Ondanks dat het niet mijn keuze was te scheiden, ontvang ik wel “alle lof”; mijn ex is er stellig van mening dat de scheiding volledig mijn schuld is. (En laten we het maar niet over mijn ex-schoonouders hebben……oh my God) Dat dit na 22 jaar relatie niet reëel is (net zo min als dat ik hém alle schuld geef natuurlijk) zorgt ervoor dat dat kleine stemmetje spreekt. Dat kleine stemmetje die nog steeds hoopt op een spijtbetuiging. Een stukje erkenning… wat dat is wat er mist. Erkenning van mijn verdriet. Van mijn persoon. Mijn positie. Het is mijn eigen schuld dikke bult volgens hem. Had ik hem maar gelukkig moeten maken. Jammer de bammer! Zo simpel is dat.
Was alles maar zo simpel ……
Ik ben Loes, bijna 43. Status: Na 22 jaar relatie, waarvan ruim 16 jaar getrouwd, in september 2016 gescheiden. En inmiddels zelfs weer verliefd. Kinderen: Ik heb twee zonen van 8 en 12 en co-ouderschap, ook met mijn twee honden. Dus soms heel stil in huis en dan weer een levendige boel. Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect.
MaryJane - 29 dec 2017
Hoi Loes, Wat rot dat jouw ex op zijn beurt weer alle schuld naar jou toeschuift. Je emotie komt sterk overeen met mijn vriend zijn ex. Hij probeert haar wel erkenning te geven en te steunen, maar (inderdaad) ook weer aan te geven dat niet alle schuld bij één persoon ligt. Maar de manier waarop zij als een ''feeks'' tekeer gaat zorgt ervoor dat mijn vriend niet milder, maar juist lelijker gaat doen naar haar (en voor mij wordt t steeds lastiger om hem daardoor de goede richting in te blijven sturen). Daar heb je dus weer dat vervelende spiegel effect. Als het aan mij zou liggen dan zou ik hier sterker in kunnen blijven dan mijn vriend. Voor hem is het vooral heel vervelend dat hij afgeserveerd wordt als ''badman'', terwijl hij echt een hele mooie persoonlijkheid heeft. Hoe jij reageert daar kan ik natuurlijk niet over oordelen, dit is wat er gebeurd in onze situatie. Wat ik je eigenlijk zou willen meegeven.. Ik weet het niet.. waarschijnlijk ben ik hier niet eens de juiste persoon voor.. Ik wens dat je dit ooit echt een goed plekje kan geven, dat je leert van alles wat er gebeurd en dat je daar ook vrede mee hebt.