In een vlaag van verstands verbijstering reageerde ik toen op Nieuwe Stap de vraag werd gesteld wie wilde gaan bloggen. Doodeng vond ik het. Doodeng vind ik het. Dat ik leuk schrijf heb ik in de loop der jaren vaak als compliment gekregen. En ik geloof die complimenten zelfs. Maar schrijven over de scheiding. Kom op zeg, 7 jaar geleden?! Hoe lang kan ik oude koeien uit de sloot blijven halen? Valt er überhaupt nog iets te vertellen? En als ik er zoveel over te zeggen heb, ben ik dan wel zover met verwerken als ik denk? Allemaal vragen waarover ik veel nadenk.
Ooit las ik eens dat de verwerking van een scheiding net zo lang duurt als de helft van het aantal jaren dat de relatie duurde. Dat zou dan 10 jaar zijn in mijn geval. Ik ben al ver over de helft. Toen ik dat las dacht ik: zo lang kan het niet duren. Nu denk ik: zelfs 10 jaar lijkt ergens nog kort. Ik ben begonnen met vertellen dat ik niet meer met de scheiding zit, maar dat ik er dagelijks nog de gevolgen van merk. Dat klopt ook. Ik heb geen pijn meer. Ik lig geen nachten meer wakker, mijn kussen onderhuilend. In stilte ‘want de kinderen’. Ik voel geen pijn meer in mijn lichaam (volgens mij heb ik echt een gebroken hart gehad). Ik voel geen haat meer, geen verdriet, geen jaloezie. Al dat is weg.
Ik heb zelfs een tijdje geprobeerd te doen alsof je maar een paar jaar gescheiden bent. Daarna ben je gewoon alleenstaand. Maar dat is niet zo. Zoals samenwonen toch net anders is dan trouwen. Zoals weduwe zijn niet hetzelfde is als gescheiden. Zoals alleenstaand met kinderen niet gelijk is aan alleenstaand zonder kinderen. Er zijn overlappingen, er zijn veel gelijkenissen. Het lijkt hetzelfde, maar het is het gewoonweg niet. Dus: ik ben gescheiden. Gescheiden mét kinderen. En dat blijf ik de rest van mijn leven. Zelfs als ik volgend jaar opnieuw ga trouwen. Dan ben ik een gescheiden vrouw die opnieuw getrouwd is. Die scheiding hoort net zo bij me als andere gebeurtenissen in mijn leven. Zoals ik het ouderlijk huis verlaten ook een grote gebeurtenis vond, en moeder worden zelfs de allergrootste. Die scheiding heeft me gevormd. Sterker nog, door die scheiding moest ik mezelf opnieuw vormen.
En dat heb ik goed aangepakt. Iedereen doet dat natuurlijk op zijn eigen manier. En dat is goed. Als je uit de scheiding je lering maar trekt. Die lering is niet “wat is mijn ex toch een sukkel”. Wat hij misschien ook is, maar in mijn ogen moet je na een scheiding toch vooral naar jezelf kijken. Een spiegel voorhouden. Kijken naar wat jouw aandeel is geweest. Misschien niet zozeer in de scheiding, maar wel in de relatie die daarvoor lag. Een relatie is een samensmelting van twee personen, waarbij ieder een eigen inbreng heeft. Met en vooral ook door het verleden wat hij heeft. Ik weet nu dat ik nooit meer verliefd zou kunnen worden op mijn ex. Niet zoals ik nu ben. Daarvoor ben ik veel te veel veranderd. Maar dat ik nooit meer fouten maak (en ach, wat is nou precies fout) in de volgende relatie durf ik niet te beweren. Het worden alleen andere zaken waar ik tegenaan loop.
Maar voordat het zover is, eerst dwalen. Dwalen door mijn leven nu, door mijn leven toen en vooral dwalen door mijn gedachten en mijn angsten. Dat wat mij bezighoudt. Want dat dwalen ben ik én daarom ben ik gaan bloggen. Omdat ik weet dat er iemand leest én herkent én zoekt, zoals ik dat zeven jaar geleden zo hard nodig had. En zo helpen we elkaar toch allemaal een beetje verder.
Thera is 44 jaar, heeft twee kinderen en is sinds 2007 gescheiden. Ze merkt iedere dag nog de gevolgen van haar scheiding, ook al doet het geen pijn meer. Ze blogt bij ons over haar leven na de scheiding.
Vlaflip - 22 sep 2017
Super, dank Thera!