De hoofdreden om een huwelijk aan te gaan is dat je in voor- en tegenspoed het samen moet doen. Je moet voor elkaar zorgen en samen zorgen dat het geheel blijft draaien. De liefde zorgt er voor dat je dit ook graag wilt. In de aanloop naar een scheiding zie je vaak een periode dat dit verandert. Totdat je niet meer samenleeft en eens scheiding niet langer te voorkomen is.
Bij een scheiding zonder kinderen gaat ieder vaak weer zijn weg. Bij een scheiding met kinderen kan dat niet. Het deel van voor- en tegenspoed blijft dan in enige vorm bestaan. De tegenspoed van de een komt in een zekere vorm terug in het andere gezin. En dit moest er bij ons ook eens van komen.
Na de overdracht kreeg ik ’s avonds om elf uur een telefoontje. Eén van de honden deed erg raar en een dierenarts was noodzakelijk. Ondanks het eigen ongemak van een hardnekkig virus stap ik in de auto om op te passen. De kinderen kunnen immers niet alleen blijven. En tegelijk gaat het ook om ‘mijn’ hond, ondanks dat ik er meer of minder afstand van gedaan heb bij de scheiding.
Helaas was de uitslag niet goed. Een hersenbloeding was geconstateerd. Dus de komende 24 uur wordt cruciaal voor het herstel. En aan de andere kant ontstaat de uitdaging om de kinderen in de ochtend in te lichten. Dit is namelijk ernstig genoeg om ze eventueel op erger voor te breiden. En om de hond wat rust te geven, komen de kinderen al weer eerder terug. En dan krijgt mijn ex ook de ruimte om voor de hond te zorgen.
De volgende dag was het niet beter met de hond. De mogelijkheid om de hond in te laten slapen kwam op tafel. De beslissing is min of meer genomen om de hond niet te laten lijden. Die verantwoordelijkheid ligt in gevallen als dit bij de mens. En nu komt voor iedere ouder een vervelend moment. Hoe gaan we dit doen en op welke manier betrekken we de kinderen?
Wij moeten afscheid kunnen nemen, maar ook de kinderen moeten afscheid kunnen nemen. De kinderen van p-te-p zijn bij hun vader en zullen de boodschap via hem krijgen. Ik kom eerder uit mijn werk om het op te pakken met de meiden. Het eerste gesprek over een huisdier en vriend die gaat overlijden. Kinderen snappen dat – tot zekere hoogte – prima. Maar ze kijken wel naar de ouders of ze toch niet het dier kunnen repareren. Een kind heeft nu eenmaal een blind vertrouwen in de ouders.
Daarom gaan ze mee naar de dierenarts. In die setting kunnen ze hun laatste knuffel geven en de hond nog vertellen hoe dierbaar hij was. Ze kunnen afscheid nemen en hun emotie tonen. We beseffen hoe zwaar het is voor ze. En voor ons ook uiteraard. Het is niet wat ze willen, maar ze kunnen beginnen met accepteren. Een test voor hun veerkracht. Een vervelende les die we gezamenlijk moeten doorlopen.
De samenwerking die spontaan ontstond rondom de kinderen zal hun veel houvast geven. Hoe droevig de onvermijdelijke stap ook was, ze hebben gezien dat onze gezamenlijke inzet er was. In een veilige omgeving kunnen de kinderen het rouwproces doormaken. De tekening van de hond wordt gemaakt, ondanks dat Inara nog geen hond kan tekenen. Ik zoek wel een foto om bij de hartjes te plakken. Op school wordt er over gepraat en de juffen geven er ruimte en aandacht voor.
Een een klein pluspunt voor ons als ouders. Ook in tegenspoed kunnen we blijkbaar samenwerken. De banden zijn weer iets strakker aangehaald, dan voorheen. Nu ons eigen rouwproces nog. Je deelt toch 13 jaar met zo’n beest.
Daniel is vorig jaar gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden vader. Sinds kort heeft Daniel een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen.
REAGEER OP DEZE BLOG