Laatst was er zo’n moment waarop ik weer eens dacht: ‘Moet dat nou?’ Als kind van gescheiden ouders zijn er bepaalde ergernissen waar je ouders soms voor zorgen. Je weet ongetwijfeld wat ik bedoel. Schreeuwen over de telefoon, discussies over geld, vage vragen over de andere ouder.. Ik heb een top 5 gemaakt van ergernissen die in mijn ogen het vervelendst zijn. Hopelijk zijn alle gescheiden vaders en moeders bereid om deze top 5 even door te nemen. Wie weet kom je tot ander inzicht! Hierbij mijn top 5 over de grootste ergernissen van een kind na de scheiding.
Op nummer 5: geldzaken.
Ik vind het enorm vervelend als mijn ouders over geld discussiëren. Eigenlijk is geld ook de reden dat mijn vader en moeder na jaren nog steeds niet echt goed kunnen praten. Ze verwijten elkaar van alles en komen er nooit op een rustige manier uit. Want geld speelt nou eenmaal een grote rol. Een deel kan worden geregeld via een jurist of een advocaat, maar de discussies blijven ook dan gewoon bestaan.
Het is begrijpelijk voor ons, kinderen van gescheiden ouders, dat niet alles uitgepraat kan worden. Twee mensen kunnen het niet altijd over alles eens zijn. Zeker niet een gescheiden stel. Maar zorg in ieder geval dat het kind niet telkens alles meekrijgt over die geldzaken. Zowel een jong als een ouder kind krijgt hier last van. Geld is niet het belangrijkst. Belangrijker is dat wij kinderen het gevoel krijgen dat ouders in ieder geval hun best doen om eruit te komen.
Lukt dat niet, regel het dan samen, en houd ons er grotendeels buiten. Wij geven niet om het geld, wij geven om onze ouders. En daarom doet het juist zo’n pijn als je eigen vader en moeder steeds ruziemaken over geld waar je als kind bij bent. Je ouders hebben allebei hun eigen kant van het verhaal en proberen je vaak te overtuigen van hun moeilijke situatie. Als kind kun je daar niets mee. Dan krijg je het gevoel dat je moet kiezen. Dat willen we niet, dat kunnen we niet. Bespreek de geldzaken met elkaar en probeer het kind zo min mogelijk erbij te betrekken
Op nummer 4: ‘de druk voelen’.
Als kind voel je soms druk. Dat kan in allerlei vormen gebeuren en door van alles komen. Ieder kind van gescheiden ouders weet waarschijnlijk wat ik bedoel. Je voelt je onder druk gezet omdat je vader of moeder heel graag wil dat jij iets doet. Ze vragen je bijvoorbeeld om op de verjaardag te komen van hun nieuwe partner, of om een bezoekje op tweede kerstdag.
Natuurlijk is het belangrijk (en vaak heel gezellig) om zoveel mogelijk te doen en je beide ouders zoveel mogelijk te zien. Maar als kind is het niet goed om ‘druk te voelen’ na de scheiding. Het is al moeilijk genoeg om emoties te verwerken en om te wennen aan alle nieuwe situaties. Ouders kunnen beter zeggen: ‘Kijk maar wat je doet. Wij zouden het gezellig vinden en je bent altijd welkom.’ Inmiddels doet mijn vader dat steeds vaker. En dat is super. Probleem opgelost!
Op nummer 3: ‘sarcasme’.
Misschien dat velen van jullie nog denken: Huh, sarcasme? Ja, sarcasme. Je kent het echt wel. Je hebt net een hele leuke dag achter de rug bij je vader, maar als je thuiskomt voelt dat helemaal niet meer zo leuk. ‘Was het leuk?’ vraagt je moeder. Het komt dan wel eens voor dat je moeder op een sarcastische manier zegt: ‘Oh, goed zo.’ Of dat ze zich eigenlijk afvraagt of het dan niet leuker is bij je vader, en waarom dan wel niet.
Dit gebeurt misschien niet zo vaak, maar het kan wel heel vervelend zijn voor het kind. Ook al hebben sommige ouders ontzettende ruzie en gunnen ze elkaar bijna niets meer, wij kinderen hebben daar niets mee te maken. Wat onze ouders ook gedaan of gezegd hebben; het blijven onze ouders. En met allebei willen we het gewoon gezellig hebben!.
Op nummer 2: ‘geschreeuw’.
Je kent het wel als kind. Je ouders maken ruzie over de telefoon, schreeuwend en tierend. Ze geven elkaar van alles de schuld. Ook al ben je op je eigen kamer, soms gaat het zo hard dat je alles gewoon hoort. Als kind stop je je vingers in je oren, hopend dat je het niet meer hoort. Of je gaat even een blokje om, of naar vrienden. Gewoon om het geruzie en het geschreeuw van je ouders niet te hoeven aanhoren.
Beste ouders, soms is ruzie onvermijdelijk, zeker na een scheiding. Maar probeer alsjeblieft op een normale, rustige toon te blijven praten. Geschreeuw lost problemen niet op. Dat klinkt cliché, maar het is gewoon waar. Schreeuw in ieder geval niet waar je kind(eren) bij zijn. Ze horen alles, altijd. Als kind raken we er langzaam aan gewend dat onze vader en moeder niet meer samen zijn en elkaar niet meer zo mogen als eerst, maar schreeuwen is niet nodig. Nooit.
En op nummer 1: ‘kiezen’
We hebben inmiddels vier ergernissen gehad: geldzaken, de druk voelen, sarcasme en geschreeuw. Maar in mijn ogen is er nog één ding erger dan dat. Ik noem het ‘kiezen’. Vanaf het moment dat we onze kleine oogjes openden, zagen we twee dingen: papa en mama. Het zijn de eerste twee personen die een baby ziet, de eerste van wie hij een zoen krijgt. De eerste waar hij door wordt vastgehouden.
Het ergste voor ons kinderen is dan ook om te moeten kiezen tussen je ouders. Dat komt helaas vaak genoeg voor in scheidingen. Het gebeurt in allerlei situaties, op allerlei momenten. Zowel je vader als je moeder wil dat je met Kerst gezellig meegaat, dat je erbij bent. Beide ouders hebben ook vaak hun eigen verhaal over de scheiding. Ze vertellen je twee kanten en als kind krijg je het gevoel dat je moet ‘kiezen’.
Maar dat willen we niet. Dat kunnen we niet. Soms maak je zelf de keuze om je vader of je moeder een tijd niet te willen zien. Dat kan, soms is dat even de juiste keuze. Maar als kind hou je uiteindelijk van beide ouders evenveel. Je wilt ze allebei blijven zien en zal er altijd voor ze zijn. Beste ouders, laat het kind NOOIT kiezen. Laat hem gewoon liefhebben.
Yannick, 23
Bron: Villapinedo.nl
Robbert - 29 sep 2018
Zal ik eens een ergernis benoemen? We hebben co-ouderschap(50-50) over 4 dochters. We zijn gescheiden omdat mijn ex 18 maanden is vreemd gegaan. Ik betaal kinderalimentatie. Mevrouw werkt als onderwijsdirecteur, heeft een mooie koopwoning, krijgt 20.000 per jaar van haar moeder en heeft recentelijk een 2de hands Porsche Panamera gekocht en dan aan mij vragen of ik voor de helft aan allerlei zaken wil meebetalen. Deze vrouw is in en in slecht.
mark - 5 jul 2019
Zelfs 30 jaar na het scheiden van mijn ouders betrap ik mezelf nog steeds hoe irritant ik het vond als je ouders het hebben over "je vader!!!" of "je moeder!!!" en dan het verwijt dat het je vader of je moeder is terwijl je ouders geen enkele blaam treft. Als er dan ruzie in de tent was, wilde ik er wel vaak op wijzen dat het niet alleen mijn vader of mijn moeder was, maar ook zijn of haar geliefde, de persoon waar hij of zij van gehouden heeft, de persoon met wie hij of zij hun hele leven zouden delen. Tegenwoordig heb ik maar met ze afgesproken mijn ouders te benoemen met voornaam. Dus in plaats van, weet je wel wat je vader dit keer heeft gedaan, dat mijn moeder moest zeggen "weet je wel wat kees heeft gedaan" Voor mij werkte dat een stuk minder persoonlijk want we hebben het dan over een persoon en niet meer over mijn...vader of moeder.
Nieuwe Stap - 8 jul 2019
Mooi!
Marjan - 1 jan 2020
Vanaf het moment dat ik ben gescheiden heb ik mijn dochters zelf laten bepalen. De oudste 2 blieven bij mijn ex man wonen , de jongste ging met mij mee . Na een paar maanden koos zeker toch voor om bij mijn ex man en haar zussen te gaan wonen . Ik zat met haar op een vakantiepark, mijn ex man woonde in ons huis, Hij kon de kosten daarvoor opbrengen , ik werkte minder dan hij , dus dat was een logisch gevolg. Ik wilde ze niet belasten en ik wilde zeker niet dat ze het gevoel hadden en hebben dat ze moeten kiezen tussen mijn ex man en mij . Dat ging goed tot er nieuwe partners in het spel kwamen . Ik heb mijn huidige man al een jaar na mijn scheiding ontmoet . Achteraf te vroeg voor mijn dochters . Zij konden het nog niet accepteren dat ik niet meer met hun vader was . Mijn ex man en ik gingen op dat moment goed met elkaar om, we overlegden met elkaar aks dat nodig was . Onze jongste dochter was 16 op dat moment en bleek zwanger te zijn. Mijn ex man kon daar niet mee omgaan en zette haar op straat . Toen hij het verwerkt had kwam dat goed en kwam hij zeker bij mij en mijn nieuwe partner thuis als het nodig was te overleggen. We zijn net zijn drieeen bij de bevalling van onze kleinkinderen geweest . Mijn nieuwe partner op de achtergrond , buiten de verloskamer . wij samen bij mijn dochter . Mijn dochters kwamen bij mij over de vloer , we xorgden met zijn allen voor mijn jongste dochter en haar tweeling . Tot zover was het het bijna perfecte plaatje In de 12 jaar die we achter de rug hebben is veel gebeurt . De tweeling kwam bij mij en mijn nieuwe man wonen. Mijn oudste dochters gingen op zichzelf wonen , er waren ergernissen , vooral van de kant van mijn dochters naar mijn nieuwe partner toe , hij is nogal direct en dat vinden zij heel moeilijk, zijn het niet gewend . Mijn ex man kreeg een vriendin, nu ongeveer 3 jaar geleden. Onze dochters hadden moeite haar te accepteren. Ze vertrouwden haar niet . Zij heeft geen contact meer met 3 van haar 4 kinderen , ze zat in de bijstand en schuldsanering . Ik heb mijn dochters gestimuleerd haar te accepteren en mijn ex man zijn geluk te gunnen . Dat hebben ze uiteindelijk gedaan . Nu komt de maar .... vanaf het moment dat de vriendin van mijn ex man mij ontmoette , ging alles stroef . Hij eist vsn onze dochters dat ze op feestdagen enz bij hun thuis komen , als wij elkaar tegen komen word ik doodgezwegen en compleet genegeerd. Ik bracht om het weekend de kleinkinderen naar mij ex , vanaf het moment dat hij zijn vriendin had , moest ik de kinderen bij de deur afleveren , mijn kleinzoon mocht zefs zijn verjaardagskadootjes niet laten zien . Ook mijn dochters veranderden, kwamen niet meer spontaan . Ik ging me meer terug trekken , juist onderbuik mijn dochters niet wil beïnvloeden en niet wil eisen dat ze bij mij komen . Ik vraag ze ook niet voor feestdagen , verjaardagen enz . Ze weten dat ze welkom zijn en wanneer we jarig zijn . Helaas komen ze niet . Ik kom wel bij hen maar het komt altijd vsn mij uit . Mijn oudste 2 dochters vragen me wel af en toe om iets leuks met ze te doen . Mijn jongste dochter heeft een half jaar geleden besloten sarcasme md niet meer wil zien . Daardoor zie ik ook mij kleinkinderen , die inmiddels weer bij haar wonen niet meer . Dat vind ik heel erg moeilijk . Het voelt voor heel erg dubbel . Had ik meer moeten vragen van mijn dochters ? Was het wel goed om ze volledig vrij te laten ? Ik krijg steeds meer het gevoel van niet . Mij ex man eiste dat de bij hem kwamen en ze komen daar wel spontaan . Komt hef door de vader-dochterband ? Door mijn man , die het zo goed met ze voor heeft en altijd voor ze heeft klaar gestaan , maar die zo direct is ? Afgelopen week had ik een gesprek met mij ex man en zijn vriouw. Op mijn verzoek. Ik wilde de spanning uit de wereld hebben , voor mijn dochters . Ze gaven toe dat er een spanning is . Ik schrok heel erg vsn de negativiteit , de negatieve gedachten die mijn ex man na 12 jaar nog blijkt te hebben . Ik schrok van de verwijten die mij gemaakt werden door zijn vrouw , verwijten die niet kloppen , dingen van 12 jaar geleden die zij niet weet , dingen die niet waar zijn . Dat is de andere kant van het verhaal . Voor mijn kinderen die ik alles , blijf ik op de achtergrond en ik leg ze bewust niets op , maar dit doet heel erg veel pijn. Dat je kinderen , die je met heel veel liefde op de wereld hebt gezet en hebt opgevoed nooit bij je komen .