Het was een zware beslissing om te gaan scheiden, Cathy blogt

Ondertussen was mijn leven niet meer zo happy als ik het me van tevoren had voorgesteld. Mijn zelfvertrouwen werd aardig onderdrukt door de negatieve reacties en mijn zelfbeeld was niet positief meer te noemen. Ik voelde me waardeloos als mens, waardeloos als partner, waardeloos als moeder. Op mijn werk had dit uiteraard ook effect.

Troosteten

Ik begon te eten als troost. Die momenten proefde ik iets positiefs. Door die momenten kwam ik kilo’s aan. Mijn ex vond me duidelijk minder aantrekkelijk. Hij reageerde alsof hij van me walgde. Reageerde negatief op mijn benaderingen. Iemand met autisme heeft geen inzicht in sociale situaties en kan daar niet adequaat mee om gaan. Mijn ex maakte dus nare grappen over mijn gewicht, mijn humeur en deed dat ook in het bijzijn van anderen. Hij maakte grappen die totaal niet gepast waren maar zeer kwetsend, naar mij, maar ook naar de kinderen. Ook waar anderen bij waren. Het was vaak erg pijnlijk, maar dat zag hij niet.

Zwaar

Mijn ex ervoer het leven als erg zwaar. Hij kreeg steeds meer een gebogen houding, zuchtte de hele dag door en mopperde op alles. Een hele negatieve sfeer hing om hem heen en beïnvloedde de mensen om hem heen. Iedereen liep op zijn tenen, om hem niet tot last te zijn en te hopen dat hij niet erg boos werd. We ontliepen hem. Pogingen te praten resulteerde is ruzies, want ik deed hem dat allemaal aan.
We zaten in een negatieve spiraal en kwamen er niet meer uit. Ik wilde er voor vechten,  kijken hoe we wel samen verder zouden kunnen. Daarin wilde ik aanpassingen doen. Maar ik was de enige die ervoor wilde vechten. Ik hield nog steeds van hem.

Ik ging alleen in relatietherapie, leerde met hem om te gaan. Maar ik realiseerde me dat ik voortdurende degene was die mezelf en heel mijn leven aan het aanpassen was om de relatie, het huwelijk, te redden. Omdat ik de enige was die dat deed ging ik er aan onderdoor. Ik ging kapot, mijn gezondheid ging achteruit, het was kiezen voor mezelf of er aan onderdoor gaan. Wat zou dat voor mijn kinderen betekenen? Ik kon niet meer anders dan kiezen voor mezelf. Dit huwelijk was niet te redden als ik de enige was die er aan wilde werken, die ervoor wilde vechten.

Beslissing om te gaan scheiden

Ik stelde mijn ex voor de keus: vechten of scheiden. Hij zag het nut van relatietherapie niet in. Hij was van mening dat ik dan zou moeten aanpassen en dat nooit zou doen. Ik vermoed dat hij vanuit zijn oogpunt hetzelfde gevoel had over ons huwelijk als ik. Alleen wilde ik vechten en hij niet. Het maken van keuzes is voor iemand met autisme ook heel moeilijk. De keus om te scheiden zou mijn ex dan ook nooit maken. Die beslissing kwam op mij neer, zoals ik altijd alle beslissingen moest nemen.

Het was een zware beslissing, maar ben achteraf zo blij dat ik hem genomen heb!

Cathy is 43 jaar. Moeder van een zoon (7) en een dochter (11). Anderhalf jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, over autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft. Langzaam wordt ze weer zichzelf. Vooral hoopt ze lotgenoten te laten weten dat ze niet de enige zijn. Ze was erg eenzaam in haar huwelijk met een autistische man.