De emotionele gevolgen van een scheiding zijn niet in te schatten, Michiel blogt

Deze tweede blog heeft even geduurd. De enkele, soms heftige, reacties op mijn eerste blog zetten mij toch even aan het denken of het nu wel zo nuttig was om een blog te blijven schrijven over mijn ervaringen rond mijn echtscheiding.

Op zoek naar iets om verder te kunnen

Na wat overdenking realiseerde ik me dat iedereen die het internet afzoekt en blogs zoals deze leest, eigenlijk voornamelijk op zoek is naar iets om verder te kunnen. Of misschien wel om bevestiging zoekt dat het uiteindelijk wel allemaal goed komt of bevestiging dat scheiden de juiste beslissing was.

Want laten we eerlijk zijn, niemand weet van tevoren wat te verwachten. En mensen in je omgeving, die het zelf niet ondergaan of hebben ondergaan, weten eigenlijk helemaal niet wat het allemaal losmaakt. Helemaal als er kinderen bij betrokken zijn. Want geen enkele ouder wenst dit voor zijn kinderen. Vanuit het perspectief dat de reacties op mijn blog ook vooral hieruit voortkomen, heb ik dan uiteindelijk ook maar besloten om het nog maar eens te proberen.

Emotionele gevolgen scheiding

Het moge duidelijk zijn, een echtscheiding is een emotionele gebeurtenis met ups en downs en ook één die – zoals ik hiervoor al aangeef – niet goed in te schatten is, zo blijkt mij ook achteraf wel. Voor waarschijnlijk helemaal niemand.

Kwam nog bij dat mijn echtscheiding eindigde in een toch wel nare vechtscheiding. Mijn ex was vooral op wraak uit zo bleek al snel. Financieel wilde ze mij vooral zoveel mogelijk leeg plukken en zorgen dat ik geen leuke dingen meer kon doen. En mijn kinderen moesten vooral maar horen wat een klojo hun vader wel niet was om hen in de steek te laten.

En dat er geen geld meer voor ze was om leuke dingen te doen, want dat papa dat allemaal alleen wel op maakte. Nu was dat laatste grote onzin (want in praktijk betaalde ik alles door), maar leg dat maar eens uit aan een paar kids; oh ja, en dan vooral zonder zelf ‘de kinderen ertussen te plaatsen’.

Geholpen door het systeem en een advocaat die haar daar graag bij hielp, is het – eigenlijk geheel onnodig – uitgelopen op een situatie die nog jaren, zo niet voor altijd, zal blijven lijken op de hoogtij dagen van de koude oorlog tussen Rusland en de US. En eigenlijk, ben ik ook wel op een punt aan beland dat het me eigenlijk helemaal niks meer kan schelen.

Ik zie de reacties hierop wel weer tegemoet dat dat niet zo zou moeten en ga zo maar door, maar dat zal dan allemaal wel. Zonder mezelf op de borst te slaan, heb ik mijzelf eigenlijk tot op heden, gelet op al hetgeen er gebeurd is, nog heel beschaafd en terughoudend opgesteld. Wat mijn ex vooral heeft bereikt is dat ik nergens meer concessies in wil doen en dat ik geen enkel woord of actie meer vertrouw.

Verdriet om kinderen

Het enige dat mij nog wel steeds verdrietig kan maken, is het effect dat het heeft op mijn kinderen. Zij zijn het uiteindelijke slachtoffer van dit alles. En achteraf, heb ik – omwille van hen – bepaalde dingen die mijn ex deed naar hen, te lang over mijn kant laten gaan omdat ik probeerde hen er buiten te houden en om maar zo lang mogelijk de enige volwassene te blijven.

Tot op de dag van vandaag maak ik me zorgen over mijn relatie met mijn kinderen en hoe dat zal aflopen naar de toekomst toe.

Over het feit dat ik zo graag zou willen dat mijn kinderen, mijn partner en ik op een gegeven moment een enigszins normaal en rustiger bestaan kunnen hebben.

En over het feit dat mijn kinderen mogelijk moeite zullen hebben met het aangaan van een langdurige relatie of iemand kunnen vertrouwen.

Of dat ik zo graag zou willen dat ik op een dag een normaal gesprek kan voeren over leuke dingen met hen. Want dat is vandaag de dag erg moeizaam omdat moeders hen heeft ingeprent, om maar vooral niks met papa te delen. En tegelijk wel zoveel mogelijk van papa te weten komen en door te vertellen thuis… want dan ben je lief!

Kinderen zijn flexibel lees je dan vaak. En ja, dat geloof ik zeker. Maar geen kind is opgewassen tegen een ouder die zich voordoet als betrouwbaar en lief hebbend, maar eigenlijk alleen maar een ding voor ogen heeft… wraak nemen door een normale relatie tussen vader en kind misschien wel voor altijd stuk te maken! Iets wat tot op vandaag door haar wordt ontkend of in ieder geval niet onderkend.

Ik hoop dat ik ongelijk heb en dat het allemaal wel goed zal komen, want ik wil ook gewoon als vader op de bruiloft van mijn dochters kunnen zijn (als dat er ooit van komt). Ook voor mijn kinderen zelf (!) want die proberen nu alles gescheiden te houden, om maar te voorkomen dat hun vader en moeder in dezelfde ruimte terecht komen.

Benieuwd welke reacties deze editie los maakt… en voor degene die dit herkennen, sterkte!

Michiel is 46 jaar en vader van twee dochters van 14 en 16 jaar. Ruim 2,5 jaar gescheiden waarbij de rechtszaken over de financiële afhandeling nog altijd lopen en de kinderen inzet zijn geworden in deze vechtscheiding. Michiel schrijft over de effecten die dat heeft op zijn leven met zijn vriendin en dat van zijn kinderen. 

Lees ook de andere blogs van Michiel.