Achtergrond: De relatie tussen mijn ex en zijn nieuwe vriendin is verbroken. Ze wonen nog in hetzelfde huis, wat erg vervelend is. De sfeer is om te snijden en mijn kinderen hebben er erg last van. De ex-vriendin wil van het huis af, maar mijn ex heeft geen inkomen, waardoor deze situatie nog wel even zal voortduren vrees ik.
Kosten voor de kinderen
De enige inkomsten die mijn ex op dit moment heeft zijn toeslagen en kinderbijslag. De vaste lasten worden door zijn ex betaald. Dit zorgt ervoor dat hij geen geld heeft om alle kosten voor de kinderen te dekken. Toen onze oudste dochter nieuwe sportkleding nodig had, heb ik deze kosten op me genomen, naast de kosten die ik heb voor onze jongste dochter. Toen we het kinderfeestje gingen afrekenen en ik vroeg of ik hem een Tikkie kon sturen voor de helft, kreeg ik te horen dat er geen geld was. En zo kan ik nog wel een aantal dingen opnoemen.
Nu kan ik het geld missen en gun ik onze dochters het allerbeste, maar toch voelt het niet fijn. Ik ben van mening dat beide ouders de verantwoordelijkheid hebben om genoeg inkomsten te vergaren om te kunnen voorzien in de kosten van de kinderen. Mijn ex is aan het solliciteren, maar is erg kritisch en heeft na bijna een half jaar nog geen baan. Mij irriteert dit.
Appjes van mijn dochters
Afgelopen donderdagavond was ik niet thuis en ook niet in de gelegenheid om met regelmaat mijn appjes te bekijken. Laat op de avond opende ik de app met mijn dochters en vriend en las ik een conversatie waar ik van schrok. De meiden vertelden erg blij dat er een hond was binnengelopen in hun huis bij vader. Ze hadden een aantal foto’s meegestuurd en waren dolgelukkig. Mijn vriend reageerde met de vraag hoe de hond heette en kreeg als antwoord terug dat ze nog geen naam hadden bedacht. Mijn gevoel was een beetje dubbel: De hond was binnengelopen, maar ze hadden nog geen naam bedacht. Was de hond van iemand anders of hadden ze een hond gekregen?
Appjes van mijn ex
Ik besloot mijn ex een berichtje te sturen met de vraag of de hond bij hun zou blijven. Als vrij vlot kreeg ik bericht terug dat hij de meiden een hond had gegeven, want ze vroegen er al zo lang om. De hond had de naam ‘Ella’ gekregen en hij wilde me vast voorbereiden op de vraag die de meiden een dag later aan mij zouden gaan stellen: Of Ella met de wissel mee mocht komen en ook bij ons mocht wonen. Kon ik vast over nadenken.
Nacht wakker gelegen
Nadat ik volgens mij een aantal minuten vol verbazing naar de berichtjes had lopen staren merkte ik dat ik heel erg boos werd. Het eerste dat in mij opkwam was dat ik het totaal misplaatst vond om in zijn situatie een hond te kopen. Aan het solliciteren voor een fulltime baan, nu geen inkomen en mij deels zijn kosten voor de kinderen laten betalen en dan ook nog de kinderen laten vragen of de hond hier de halve week mag verblijven. Ik heb al meerdere keren laten weten dat er hier geen hond in huis komt. Toen ik thuiskwam kon ik het verhaal kwijt bij mijn vriend en gelukkig dachten we er helemaal hetzelfde over. Toch lag ik tot een uur of 2 ’s nachts wakker, omdat ik de boosheid niet van me kon afzetten.
De volgende dag
De dag erna kwamen de meiden weer bij ons. Ik was vastbesloten mijn ex op een handig moment zonder kinderen in de buurt even te vertellen wat ik ervan vond en hield mijn mond bij het wisselmoment. Toen ik daarna aan de meiden vroeg of ze wat meer konden vertellen over hun hondje zei de jongste dat het hondje alweer weg was. Hij was weggelopen en later op de dag weer opgehaald door de eigenaar. Ik was opgelucht, maar voelde ook weer nieuwe boosheid opkomen, omdat ik door een flauwe grap een nacht slecht geslapen had.
Ik had inmiddels een paar familieleden en vrienden opgebeld om even mijn gal te spuwen en die kon ik nu weer bellen met de mededeling dat hij toch niet zo ontzettend dom was geweest en dat ik hem had geloofd. Niet fijn. En mijn ex? Die begon alleen maar te lachen toen hij het verhaal hoorde. Eerlijk gezegd had ik hetzelfde gedaan…
Lees ook de andere blogs van Judex.
REAGEER OP DEZE BLOG