Een kleine 8 jaar na de scheiding, blog van Elisa

Als ik terugkijk op de hele periode van de scheiding, was het in het begin vooral overleven.

Na een relatie van 17 jaar waarin ik vooral maar één patroon kende dat ik klakkeloos had overgenomen; het op een voetstuk zetten van mijn partner en álles doen om alles bij elkaar te houden.

Ik had mijn leven lang maar één droom gekend en dat was moeder worden. Een drijvende kracht die ik niet kan verklaren. De enige onvoorwaardelijke liefde voelen. Niet met addertjes onder het gras. Geen hypocrisie; pure en enige liefde.

Ik ben mijn dochters voorbeeld

Nu, dus die ruim 7 jaren later, zie ik in dat ik zelf de handdoek in de ring gooide qua relatie, toen de kinderen er waren. Had ik altijd zijn leugens en het voor lief nemen van mij en onze relatie geaccepteerd; nadat de kinderen er waren móest ik mezelf trouw worden want uiteindelijk was ik hún grote voorbeeld. En twee meiden; dus mama was de voorbeeld vrouw voor hen beide…

Vooropgesteld; de vader en ik waren jong toen we samen kwamen. 16 de eerste keer. Even uit elkaar en toen vanaf ons 17 samen en met 19 samenwonen. En hoe harder mijn vader vond dat we ‘maar vrienden waren’ en ik volgens hem ‘eerst mezelf en de wereld maar eens moest gaan ontdekken en het verschil tussen liefde en lust ervaren’ hoe harder ik me vastbeet in deze relatie.

Sadistisch trekje

Maar van moment 1 zat er al een sadistisch trekje in mijn partner. Als hij geen aandacht kreeg en ik mijn aandacht even niet op hem gericht had; werd hij kinderachtig. Ik kan me nog goed herinneren dat op een feest van mijn oom en tante, hij de hele tijd zich aan het afzonderen was. En hoezeer ik ook probeerde hem te betrekken en het leuk te hebben; hij hield af. Tot een neef me de dansvloer op trok en ik naderhand terugkwam en hem nergens meer ontdekte. Hij was weggegaan zonder me iets te zeggen.

Mijn moeder sprak op me in; ‘laat hem links liggen, trek het je niet aan. Heb een leuke avond en laat hem maar naar jou toekomen. Onfatsoenlijk gedrag.’ Maar nee… ik was dan nergens meer en bleef bellen en smeken. Uiteindelijk kwam hij me ophalen. En liet mij zelfs dan nog een klote gevoel krijgen omdat ik hem zou hebben genegeerd… Nu zie ik pas hoe ontzettend wanhopig ik was en hoe makkelijk ik voor hem was om te manipuleren en vernederen. De verhoudingen liepen totaal scheef en ik deed álles om hem bij me te houden.

Ik ben te goed geweest

7, bijna 8 jaar later kan ik zeggen; ik ben te goed geweest. Ik was het kind van ouders die in een zelfde patroon hadden gezeten. Ruzies, agressie en vernederend gedrag van man naar vrouw. Had ik mam altijd bejegend dat ze dit toe had gelaten. Was ik vastbesloten het heel anders te gaan doen. Nu zie ik dat ik hetzelfde aantrok.

Ik had een handicap (heupafwijking) en daardoor al altijd het gevoel iets meer mijn best te moeten doen om geaccepteerd te worden. De jongens die mij leuk vonden, zag ik niet of hadden niet mijn interesse. De jongens die onbereikbaar leken en ‘hard toe get’ speelden; die waren het voor mij.

Het was natuurlijk niet alleen maar ellende. We kenden ook echt leuke tijden. En laat ik het beeld niet vertekenen; ik was geen mak lammetje. Juist wist ik wat ik wou en ging ik ervoor.

Maar met dat ik dit typ hoor ik in mijn gedachten mijn moeder alweer zeggen ‘je hield hem altijd een hand boven het hoofd. Wij zagen hoe hij je kleineerde maar niemand mocht iets over hem zeggen’ ze wist het als geen ander; dat was ook haar frustratie.

Zo oneerlijk!

Mijn ex is nooit gestopt met zijn tirannen gedrag. Altijd een masker op naar de buitenwereld en doen alsof ik de viezerik was en hij de zielige vader die aan de kant werd geschoven. Niets was minder waar; mijn volledige focus lag op het welzijn van de kinderen maar hij wist gewoon niet goed voor ze te zorgen. De meiden waren al gauw diep ongelukkig als ze naar hun vader gingen. ‘We moeten ons omkleden als we bij hem zijn, mogen niet onze kleren van bij jou aan’.

Hij ging drie weken op zomervakantie met ze, we maakten afspraken over het bellen. Maar als ik belde waren ze ‘net weg’ of ‘nu net diep in slaap’ ‘het gaat goed met ze ze bellen je morgen wel’. Met de uiteindelijke uitkomst dat ik ze 3 hele weken niet te spreken kreeg. Ik was een zombie. Weet nu nog niet hoe ik die weken ben door gekomen. En toen ik ze na 3 weken eindelijk in mijn armen kon sluiten vroeg mijn oudste dochter ‘waarom heb je niet gebeld?!’

Verlamd raakte ik ervan. Vóelen dat je zo oneerlijk behandeld wordt. Het voor de lieve vrede rustig willen houden en fijn voor de kinderen maar ondertussen werd de grond onder mijn voeten vandaan gehaald.

Zo zijn er nog vele dingen geweest. Situaties die klinklaar waren maar waar hij met zijn fijne gezichtje en slachtofferrol telkens weer mee wegkwam. Vooral omdat ik goud eerlijk was en zei wat er speelde en hij in zijn knuistje leek te lachen en als men dan naar hem keek de onschuldigheid zelve speelde. Een tiran.

Ik zie het nu pas

Maar dat zie ik nu pas in. Zelfs de gemeente kreeg hij nog naar zijn hand gezet toen híj zich terugtrok van de gezinszorg. De gezinszorg die de kinderen weer erbij hadden gewild omdat ze niet meer met hem alleen wilden zijn. Toen uiteindelijk de gemeente zei ‘wij stoppen met de zorg vanuit ons te vergoeden’ kwam hij er weer mee weg. Want had de gemeente toegegeven wat er gebeurd was; namelijk dat vader geen medewerking meer verleende van zijn kant en de hulp niet wou; als gemeente dit eerlijk had aangegeven had het voor mij als moeder makkelijk geweest om voor het eenhoofdige gezag te gaan…

Inmiddels zijn de meiden 14 en 11 jaar. En nadat het zoveelste gebeurd was waarna ze me echt gesmeekt hebben níet meer naar hun vader toe te hoeven gaan; heb ik naar hen geluisterd en het zo gelaten. Immers na de uitspraak van de gemeente nam hij geen enkele actie om nog in contact met zijn dochters te komen.

Loyaliteitsconflict

Toen de oudste toch in een loyaliteitsconflict kwam en hem wilde zien, kon dat. Ze wou er iemand bij hebben, de jeugdhulp; dat wou hij niet. Een vriendinnetje mocht. ‘Ik ga vooral omdat ik mijn zusjes weer wil zien mama, ik mis ze’. Ik voelde al aan; die gaat hij je weghouden. Helaas kreeg ik gelijk. En werd haar, 13 jaar toen nog, aangepraat dat haar oudste kleine zusje tics had ontwikkeld en in therapie had moeten gaan omdat zij zo plotseling waren gestopt met te komen… Terwijl er een heel iets aan voorafgegaan was; maar daar werd over gezwegen. Zijn oudste dochter een schuld gevoel aanpraten; dat was zijn besluit. Ze kwam thuis en is nooit meer gegaan. 

Er zijn geen kaarten gekomen op verjaardagen. Alleen een vluchtige echofoto en foto van de zusjes waarop ze de komst van de derde aangaven via een whatsapp van zijn vriendin… Geen berichtje erbij of iets. Dat was het. En de 13 jarige meid zei boos door haar tranen heen ‘ik wíst het. Ik vóelde het. Maar het allerergste vind ik nog dat ik het via zijn vriendin moet krijgen. Dat ik niet eens van hem zelf een berichtje krijg’.

Dezelfde dochter zegt zeer stellig en wijs als men op tv of waar dan ook weer eens lukraak de woorden in de mond neemt ‘kinderen hebben een vader en een moeder nodig, het is slecht als ze een van de twee niet zien’; ‘wat een complete onzin. Niet alle vaders en moeders zijn goed voor hun kinderen. Soms is het gewoon veel fijner als je de rust hebt en je veilig en goed voelt bij eentje alleen’.

Het ideaalbeeld

Men mag eens afstappen van het ‘Jan Jans en de kinderen-ideaalbeeld’ na een scheiding. Hoe durft men zich het recht toe te eigenen om alle ouders over 1 kam te scheren en te stellen dat de kinderen beide ouders nodig hebben. Het is iets dat wordt geroepen door de ‘daartoe opgeleiden’ maar deze lijden aan tunnelvisie.

Als de relatie al niet gelijkwaardig was. En er wrok heerst van de ene naar de andere ouder omdat de relatie is beëindigd en zijn masker is afgevallen, worden de kinderen als zondebok gebruikt.

Complete rust heerst hier sinds een kleine 2 jaar toen de meiden besloten niet meer naar hun vader te gaan. Ik heb het ideaalbeeld losgelaten. We zijn een heerlijk gezin met ons drietjes en onze hond en kat. 

Mijn wens is uitgekomen

Was ik vroeger ooit bang om alleen te zijn en geen relatie meer te vinden. Zie ik nu dat ik het mooiste in mijn leven mag hebben en koester ik het zeer. Mijn focus ligt totaal op de meiden. Ze zijn maar 1 keer kind. Ons thuis is hun fundering voor de rest van hun leven en dat kan je maar 1 keer doen. Een relatie vind ik persoonlijk een balast. Het haalt mijn aandacht en energie weg die ik voor mijn kinderen wil. Een relatie is iets dat liefde en aandacht en zorg nodig heeft en deze heb ik nu gewoonweg niet ‘over’. Maar ik haal dit op een andere manier uit mijn zorg als eenouder voor mijn meiden. En ik ben zielsgelukkig en dankbaar.

Mijn wens is uitgekomen; ik ben moeder. En we hebben het heel erg fijn samen. Ik koester geen wrok of haat maar ben mijn ex dankbaar voor de lessen die ik heb mogen leren en de prachtige kinderen die we samen hebben. Ik ben zo een rijk mens. 🙏🏻🙏🏻

Ik ben Elisa, moeder van twee geweldige meiden. Na een lange relatie (en huwelijk) met mijn jeugdliefde besloot ik tot scheiden. We zouden in goede harmonie co-ouderschap gaan doen. Er waren nog geen nieuwe partners. Alles ging meer dan prima; totdat hij een relatie kreeg en ging samenwonen. Waar ik nooit in terecht wou komen zag ik voltrekken voor mijn ogen; machtsstrijd over de rug van de meisjes. Een nachtmerrie. Ik wilde niet vechten maar mij restte geen andere keuze.

Lees ook de andere blogs van Elisa.