Een partner met autisme, blog van Monique

Nieuwe Stap 10 jan 2019 5 reacties

Alle lijden dient een doel.

Hoe pijnlijk een gebeurtenis ook is het draagt iets goeds in zich, een geschenk in grimmige verpakking. Eerst erdoorheen om later pas te kunnen zien wat het je gegeven en gebracht heeft, mits je natuurlijk zo wil kijken.

Wat heb ik verlangd naar verbinding, naar echt samen zijn. Elkaar ontmoeten in intimiteit, delen en verbinden en daarna weer terug op mezelf maar rijker, gevuld, opgeladen door het samenzijn. Elkaar het beste van jezelf geven en daardoor het beste in de ander naar boven brengen. Mijn beeld van werkelijk partnerschap.

Dat kan alleen als je beide je durft open te stellen, naakt en kwetsbaar kan zijn, muren laten zakken en de ander toegang geven tot het stuk wat daar achter ligt. Wetend dat je geliefd bent en gekend word helemaal zoals je bent met alles wat er in je is, ieder op zijn eigen helft.

Voor dat verlangen heb ik gestreden, elke dag opnieuw. Ik zag wie je was achter die muur, je angsten, je gevoeligheid, je pijn en je verdriet. Maar ook je mogelijkheden en potentie, de beste versie van jou en die je kon zijn en worden. Daar heb ik me mee verbonden met hart en ziel om die tevoorschijn te laten komen. Zoveel geïnvesteerd, alles gegeven en nu failliet.

We deelden niet hetzelfde verlangen, jij koos voor zelfbehoud. De grote ‘waarom’ blijft, was het niet willen of niet kunnen? Misschien wel beide.

Lang was er de twijfel, wat als ik dit, of had ik misschien nog dat kunnen doen, had ik het maar zus of zo. Nee weet nu dat er voor mij niet meer mogelijk was dan dat wat ik heb gedaan. Wellicht niet het juiste vanuit wie ik nu ben maar voor toen het beste wat ik te geven had.

Ben niet meer dezelfde en zou het nu anders doen, duidelijker zijn, eerder mijn grens aangeven, niet alles goedvinden en echt naar mezelf luisteren. Ben meer in verbinding met mezelf en reik minder uit naar de ander. Dat is het geschenk wat het heeft gebracht, een betere versie van mezelf via jou, niet op de manier die ik bedacht had helaas, maar goed zoals het is. En zo heb je alsnog het beste in me naar boven gebracht, op jouw manier en door wat jij te geven had, juist door wat je niet te geven had. Ieder weer alleen.

Monique is 44 jaar en moeder van twee pubers, een zoon 16 en een dochter van 13 waarvan haar zoon asperger heeft. Bijna twee jaar gescheiden van een man die asperger heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, ex met autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft.

REACTIES

Noel - 11 jan 2019
Reageer

Ik ken het, Ik ben een man 56 jaar net 2 dochters 11 en 12 jaar. Mijn dochters wonen bij mij. Ze gaan 2 dagen (1 nacht) naar hun moeder. En helft van de vakanties. Ik ben 1 en half jaar alleen.met mijn kinderen, maar eigenlijk al vanaf hun geboorte.......alleen. Ik ben inderdaad al lang bezig om van de gevolgen af te raken van een relatie met een autistische moeder. Elke dag een stuk verbetering. De kinderen wonen bij mij omdat hun moeder hun niet begrijpt..... Dan druk ik het kort en bondig uit. De complexiteit is aan niemand uit te leggen. Moeder heeft een zaak aangespannen tegen mij en de kinderen om haar recht de kinderen meer te zien en naar co-ouderschap te willen gaan. Kinderen willen niet nog meer gaan en ik moet mijn kinderen echt beschermen tegen de invloeden van haar autisme op de kinderen. Stress, als gevolg van onbegrip, onduidelijkheid, niets voorbereid, geen liefde kunnen tonen, niets aan kunnen voelen wat anderen stoort of bezig houd. Je merkt pas de gevolgen wat dat met een kind of met een volwassen mens doet als het bijna te laat of al te laat is. Het voorkomen dat mijn kinderen deze ongewenste kant op worden getrokken wordt gezien als niet meewerken aan omgang van de moeder met de kinderen. De gevolgen naar de kinderen toe wil ik beperken. Dat is alles. Omgang is er elke week. Door mij gestimulerrd anders gaan de kinderen gewoon niet en ik haal ze terug als het fout gaat onder druk van stress bij hun moeder. Ja herkenbaar dit verhaal van Monique. Ik moet nog steeds elke dag met het autisme leven van hun moeder omdat de kinderen nog steeds ermee geconfronteerd worden en moeite met hebben. De zaak ligt nu bij de raad van kinderbescherming omdat hun moeder vind dat 2 dagen per week bezoek en de helft van de vakanties niet voldoende is. Kinderen willen absoluut niet meer omgang. Maar moeder heeft daar !! recht op !! Volgens haar beperkte inzicht. Dat is wat ik hier even wilde delen. Of reageren zoals dat heet.

Papa - 11 jan 2019
Reageer

Noël, Pittig voor je kinderen en jouzelf ! Ben heel benieuwd wat de RvK gaat beslissen, want alleen in zeer extreme gevallen wordt de moeder de kinderen ontzegd qua opvoeding - verzorging. Dan moet er wel veel aan de hand zijn en de moeder moet dan als handelings onbekwaam gezien worden door de RvK . Missen je dochters hun moeder niet ? Of is er al vanaf baby tijd af een bepaalde afstand ontstaan tussen moeder en dochters ? Ik wens je veel sterkte , je doet het sowieso goed door op jouw leeftijd voor 2 jonge dochters te zorgen , petje af daarvoor ;) groeten van een vader die over 2 maanden 55 wordt en voor 3 dochters van 10,11 en 13 zorgt om de week.

R - 28 aug 2019
Reageer

Beste Noel, ik ben een vrouw van 47 jaar oud en een zoontje pas van 3. Mijn ex (autisme vastgesteld) eist co ouderschaap ( gelijke zorgverdeling). Ik herken je probleem en je boosheid en je teleurstelling. Net als jouw vrouw kan mijn man niet beseffen dat de zorg over het kind op lange termijn hem niet lukt. Geen onwil maar puur onmogelijkheden. Hij kon nooit in verleden voor onze kind zorgen: te veel prikkels, onhandig zijn, niet kunnen zich inleven in behoeftes van baby e.z.v. Wij wonen niet meer samen. Wat een opluchting voor ons alle 3. Eindelijk rust en geen ruzies thuis. Nu nog de scheiding. Ik ga natuurlijk niet akkoord met co ouderschaap, wel kan hij altijd omgang hebben met zij zoon. Daar hebben ze beide recht op. Ergens van binnen heb ik medelijden aan ex en wil geloven dat hij op zij eigen manier voor onze zoon houd. De rechter beslist. Ik hoop van belang van onze zoon. Ik wens je veel sterkte. RvK is niet niks. Monique, wij vrouwen verlangen naar het zelfde in een relatie: zo intensief samen zijn met een de ander, ons liefde! Ik wilde dat ook. Ik voelde precies het zelfde wat jij: dat verlangen en dat pijn en dat eenzaamheid. Toch denk ik dat ondanks zijn beperking (autisme) is het ons een beetje gelukt om communie met elkaar te ervaren. Ik zag hem zo gelukkig op onze trouwdag! Ik wist toen nog niet waarom soms bij hem iets niet klopt, hij ergens anders is. Ik geloof dat hij met geen enkele vrouw zo dicht emotioneel was als met mij. Dat omdat ik naast mijn pijn ook die pijn en verdriet van hem heb kunnen zien. Dat is niet waar dat ze niks voelen! Ik ben voor dat klein moment van geluk dankbaar. Fijn om te lezen dat je ook iets positief heb gevonden in dat verhaal. Groetjes, R

I. - 20 jun 2021
Reageer

Hoi R, Zelf net besloten weg te gaan bij mijn man met vermoedelijk ASS. Ook wij hebben discussies over al dan niet co ouderschap. Kan ik je een vraag stellen, niet via het forum? Groetjes I.

Nieuwe Stap - 21 jun 2021
Reageer

Natuurlijk, je kan me bereiken via elske@nieuwestap.nl

REAGEER OP DEZE BLOG

Laat ook van je horen! Reactie annuleren