En toen stond mijn stiefzoon ineens bij ons op de stoep met een aantal tassen met zijn dierbaarste bezittingen. Hij was boos weggelopen en was zonder kaartje op de trein gestapt.
Dat was voor ons wel even schrikken, want dat betekende dat hij eerst een heel eind alleen door de grote stad had gelopen om bij het station te komen.
Hij was eigenlijk nog het meest overstuur over het feit dat mama niet eens achter hem aangekomen was en dat ze hem gewoon had laten gaan.
Hij was weggelopen omdat hij niet op zijn tablet mocht terwijl zijn moeder en diens nieuwe partner zelf wel de hele tijd op internet zaten. Waarschijnlijk waren ze druk met het regelen van zijn verblijfsvergunning.
Hij wil niet terug naar mama
Hij wil niet terug naar mama omdat hij bang is voor de reactie die hij gaat krijgen. Hij vindt de nieuwe partner van mama een beetje eng en is ook niet blij met hoe mama met hem is.
Het is natuurlijk niet goed als een kind wegloopt van de ene ouder naar de ander als iets hem niet aanstaat, maar in dit geval kan ik het me wel heel goed voorstellen.
Zijn vader wilde dus eerst met zijn moeder praten zodat hij zijn zoon (en zichzelf) kon geruststellen. De situatie daar thuis klinkt momenteel niet fijn en we weten eigenlijk helemaal niks over die man die daar nu blijkbaar de baas in huis is.
Geen communicatie mogelijk
Met mama is niet te praten. Letterlijk, want de communicatie wordt overgenomen door haar partner, die stelt dat het kind zijn mama niet te spreken krijgt.
Doordat er geen fatsoenlijke communicatie mogelijk is lopen discussies hoog op. Eerst wordt er geëist dat hij terugkomt en vervolgens wordt er geëist dat hij bij ons moet blijven de hele zomervakantie. Overleggen is er niet bij.
Ze klagen dat wij geen aandacht voor hem hebben terwijl hij weggelopen is omdat zij daar geen aandacht voor hem hadden. Het is zomervakantie en in de weken dat hij bij mama zou zijn moet papa gewoon werken. Deze zomervakantie is daarbij nog extra druk omdat we in deze vakantie een casco opgeleverd huis bewoonbaar moesten maken én moeten verhuizen. Maar we doen wat we kunnen.
Verbouwen, verhuizen én een baby, erg veel tegelijk
Sinds de verhuizing wonen we officieel samen en aan het einde van de vakantie zijn we getrouwd. Een paar maanden later werd onze dochter geboren. Iets waar mijn stiefzoon niet echt naar uitkeek omdat hij in zijn hoofd het beeld had gecreëerd van een baby die constant huilde, waardoor hij nooit meer zou kunnen slapen en zijn vader helemaal geen aandacht meer voor hem zou hebben.
Het was ontzettend veel voor de kinderen in korte tijd en voor onszelf ook. Wij hadden graag gehad dat het minder snel op elkaar kwam, maar daar heb je helaas niet altijd alle invloed op. De oplevering van het huis werd steeds verder uitgesteld en we wilden wel samenwonen en getrouwd zijn voordat de baby kwam. En die werd ook nog eens een maand te vroeg geboren.
Hopelijk komen we nu in wat rustiger vaarwater en kan iedereen rustig landen.
Ik ben Vera. Inmiddels is het ruim 8 jaar geleden dat ik gescheiden ben, maar dingen lopen nog steeds niet lekker met de vader van mijn jongens. Ik neem jullie graag mee door het verloop van mijn scheiding en de stappen die ik zette in mijn nieuwe leven na de scheiding.
Lees ook de andere blogs van Vera.
REAGEER OP DEZE BLOG