Gaan mensen tegenwoordig te snel scheiden? Blog van Femke

Sinds ik gescheiden ben, volg ik veel media die gaan over scheiden en uit elkaar gaan. Maar ik volg ook meningen van mensen. Die zijn er in overvloed.

De één vindt dat mensen tegenwoordig veel te snel scheiden en is van mening dat er tegenwoordig onvoldoende voor de relatie/het huwelijk gevochten wordt. De ander vindt dat je er beter aan doet om bij elkaar te blijven, omdat dit beter voor de kinderen zou zijn.

Geen situatie is hetzelfde, dus erover oordelen is ‘gevaarlijk’. Dit neemt niet weg dat ik soms wel van mening ben dat er tegenwoordig ook wel erg gekeken wordt naar elkaar (en dan niet in de positieve zin). Naar het gras van de buren dat altijd groener is. Naar al die zogenaamd gelukkige huwelijken, waar alles maar kan, waar gestreefd wordt naar méér, beter en leuker en waar het zogenaamd altijd ‘spettert’. Echter, je kijkt eróp en niet erín.

Er gebeurt ook bij anderen vaak méér achter de voordeur dan verteld of gedeeld wordt. Maar een relatie of huwelijk bestaat nu eenmaal uit ups en downs, en vooral als er kinderen zijn, is het soms ‘hard werken’ om het leuk met elkaar te houden.

Soms is het ook zo dat er in een relatie alléén gevochten wordt voor het huwelijk, omdat de ander al een andere richting op is gegaan en een keuze heeft gemaakt. Soms gaat dat nog goed, maar vaak houdt het dan ook echt op. Dan is het soms ‘trekken aan een dood paard’, omdat de ander dan toch al niet meer verder wil. Dit laatste is mijn eigen ervaring en ik kan je vertellen: die is zwaar en heftig!

Waar ik best wel van schrik soms, in die artikelen, is dat, ondanks dat ikzelf ook een gescheiden vrouw ben, er enerzijds soms zo ‘gewoon’ over scheiden/uit elkaar gaan, wordt gedaan. Vaak zijn het artikelen met cijfers, percentages en zakelijke informatie, die soms zo weinig zeggen over de impact van alles rondom een scheiding. Ik begrijp het ook wel. Het is aan de orde van de dag, maar tóch heb ik er soms moeite mee. Misschien vanwege de impact die mijn eigen scheiding op mij heeft gehad.

Anderzijds lees je dan toch ook artikelen die méér vertellen dan de cijfers alleen, die vertellen over: vechtscheidingen, gezinsdrama’s, gescheiden mensen die jarenlang op een huis moeten wachten of noodgedwongen in een caravan of vakantiehuisje op een park, financiële zorgen bij scheiding, impact van scheiden op kinderen (tot zelfs in de volwassen leeftijd), kinderen van gescheiden ouders die zoveel méér kans hebben ook te gaan scheiden. Ik vind dat een best zorgelijke ontwikkeling!

Dat het als ‘normaal’ wordt gezien, tegenwoordig, dat zoveel kinderen in gescheiden gezinnen opgroeien. Dat je, volgens een artikel in de krant, als vrouw 40% kans hebt om ooit alleen te komen staan en dat van díe vrouwen er een heel aantal niet financieel onafhankelijk zijn. Tja, daar sta je niet bij stil, want dat overkomt MIJ toch niet?  Totdat je ZELF in die omstandigheid zit. Zoals ook mij is overkomen.

Toen ik het artikel las, dacht ik ook: ‘dit gaat over mij’. Maar de zorgen en ellende die er bij horen worden daarbij niet vermeld. Dat jij als vrouw de keus destijds hebt gemaakt om minder te gaan werken, want er moet er toch 1 voor de kinderen zorgen, en tenslotte hebben we geen kinderen gekregen om ze 5 dagen in de week naar de opvang te doen.

Vergeten wordt daarbij dat bij een scheiding (waar je soms ook niet eens voor gekozen hebt) in veel gevallen de vrouw de kinderen opvangt, zij de kinderen in huis neemt en dus de (meeste) verantwoordelijkheid nog steeds bij haar ligt. Zowel qua opvoeding, verzorging als financieel. Dus tja, je kunt er als vrouw dan voor kiezen om financieel onafhankelijk te worden (dus geen aanspraak te maken op toeslagen, ‘de staat’, etc.), maar wie betaalt dan voor jou de (dure) opvang voor je kinderen, wie betaalt alles voor jou? Wie zorgt ervoor dat jij overeind blijft staan? En wie doet alles wat er bij een gezin geregeld moet worden? En eigenlijk wordt dat alleen maar zwaarder als je er (redelijk) alleen voor staat. En dan mag je, denk ik, nog van geluk spreken als ex-partner netjes elke maand alimentatie betaalt, voor de kinderen en misschien ook voor jou. Want ik geloof dat dát ook niet altijd gebeurt.…

Ondanks dat ik zelf nu behoor tot de grote groep gescheiden mensen, ben ik het allemaal niet ‘normaal’ gaan vinden. Misschien ben ik heel diep van binnen ook wel teleurgesteld en verdrietig, dat ik zelf óók mijn relatie niet in stand heb weten te houden. Als er weer ergens verteld wordt dat een stel uit elkaar gaat, vind ik dat eigenlijk vaak alleen maar verdrietig, omdat ik weet hoe het voelt.

Ik zal over een scheiding ook niet lichtzinnig praten, ondanks dat ik weet en voel dat de keuzes die ik gemaakt heb gewoon goed waren. In ieder geval voor mij en de kinderen. Dat neemt niet weg dat ik er óók last van heb dat mijn kinderen opgroeien in een gebroken gezin, dat zij hier hun hele leven mee moeten dealen. En als ik dan weer eens een volwassene spreek die ook te maken heeft gehad met een scheiding, dan vind ik dat héél erg. Want ook mijn kinderen zullen dit, misschien wel, zo gaan ervaren later. Daarom probeer ik nu alles zo goed mogelijk te doen en het niet erger te maken dan het al is.

Ik heb het er met familie en vrienden ook wel eens over hoe het toch komt dat er zoveel mensen gaan scheiden, tegenwoordig. Ik vraag me daarbij ook wel eens af of het niet óók ligt aan de huidige, snelle, veeleisende maatschappij, de ‘ik-maatschappij’, de ‘het soms ook niet willen vechten voor dingen als het even niet mee zit- maatschappij’, maar misschien ook wel ‘het tevéél vechten in een huwelijk’. Ik bedoel, veel dingen worden moeilijker, lastiger, ingewikkelder, complexer, duurder. De maatschappij is tegenwoordig erg van: red vooral jezelf!

Ik noem maar een paar voorbeelden: zorgverzekeringen die relatietherapie niet meer vergoeden, zorggezinnen die van het kastje naar de muur worden gestuurd door verandering van wetten, regels, instanties. Steeds meer gezinnen die het financieel zwaar hebben; wél graag leuke dingen willen doen om hun relatie op te peppen, maar hier geen geld voor hebben. Familie, vrienden, buren, die soms geen idee hebben van wat er speelt in een gezin, want ‘die vuile was hang je toch niet buiten’, maar ook mensen die het té ingewikkeld vinden als je zegt dat het niet goed met je gaat, onzichtbaar leed en armoede en het alleen maar delen op Social Media van mooie momenten, vakanties, feestjes, happy family’s.

Ik denk dat als we eens méér naar elkaar om gaan kijken, in plaats van op elkaar te letten en over elkaar oordelen. En als we ook eens minder leuke dingen met elkaar delen, dat dat al veel zal schelen. Het zal misschien geen scheidingen voorkomen, maar misschien wel minder zorgen, eenzaamheid, verdriet, wanhoop en onbegrip opleveren.

 

Ik ben Femke (45), ongeveer 2 ½ jaar geleden zijn mijn partner en ik uit elkaar gegaan. We waren niet getrouwd, maar hebben wel 2 schatten van kinderen, inmiddels 16 en 13. Momenteel alleenwonend met de kinderen in een fijn huisje, een om-en-om-weekend-regeling met vader voor de kinderen. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding en het proces van ‘heling’ en de (toch ook wel) leuke kanten aan het weer single zijn. Mijn lijfspreuk: bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht!