Hoeveel pech kan een mens hebben vraag ik mij wel eens af. Na alle ellende die ik de afgelopen 2 jaar heb meegemaakt heb ik vandaag te horen gekregen dat mijn contract niet verlengd gaat worden.
Het officiële verhaal is dat mijn functie is opgeheven door een reorganisatie binnen het bedrijf. Op hoofdlijnen klopt dit ook wel maar ik kan er niks aan doen dat de afgelopen maanden voor mijn gevoel een grote rol hebben gespeeld in die beslissing. Door alle gebeurtenissen ben ik namelijk overspannen geraakt en heb ik de afgelopen maanden helaas in de ziektewet gezeten. Kansen binnen het bedrijf zijn er door de reorganisatie niet meer en ze kunnen mij geen andere passende functie bieden.
Voor mij persoonlijk is de impact hiervan erg groot. Als alleenstaande vader is het lastig om een soortgelijke baan te vinden met een vaste standplaats en lease auto (een luxe die ik tot dusver altijd heb gehad). Dan is er nog het stukje flexibiliteit, daar heb ik met mijn huidige werkgever altijd goede afspraken over kunnen maken. Vind nog maar eens een baan waarbij je gedeeltelijk op kantoor en gedeeltelijk vanuit huis kunt werken zodat het goed te combineren is met mijn kinderen. Dat is gewoon heel erg lastig, helemaal in mijn vakgebied. Dit betekent voor mij dat ik niet alleen mijn baan kwijt ben maar ook mijn auto, laptop en telefoon. Ook de weekendregelingen die ik heb omtrent de kinderen zullen hierdoor veranderen. In plaats van de kinderen te halen en brengen met de auto (mijn ex vrouw heeft zelf geen vervoer) zal ik het voortaan met het openbaar vervoer moeten doen. In de dorpen waar wij wonen is het openbaar vervoer niet zo goed geregeld als in de stad. Op zondag bijvoorbeeld rijdt er slechts 1x per uur een bus. Dat betekent dus lange reistijden met de kinderen op de bus.
Na alle ellende die ik al heb meegemaakt heb ik nu echt het gevoel dat ik nu echt alles kwijt ben. Jarenlang heb ik keihard gewerkt om te bereiken wat ik tot nu toe heb bereikt maar het lijkt allemaal voor niks te zijn geweest. De prijs die ik daarvoor heb betaald is veel te hoog. Mede door mijn carrière drang is mijn huwelijk stuk gelopen en ben ik gescheiden. Terwijl ik het met de beste intenties deed, namelijk er voor zorgen dat mijn gezin het goed had. Ik zag alleen niet in dat door het harde werken (en vele uren draaien) mijn toenmalige vrouw steeds meer van mij vervreemde en zich steeds meer een alleenstaande moeder begon te voelen.
Helaas valt dit alles niet meer terug te draaien en zal ik er vrede mee moeten hebben. Ondanks alles probeer ik toch positief te blijven en ben ik op zoek naar nieuwe kansen en mogelijkheden. Ik ben nog jong, ben gezond en heb prachtige kinderen. Dat is natuurlijk het allerbelangrijkste wat een mens kan hebben. Maar ik hoop toch wel dat het zonnetje voor mij ook weer gaat schijnen binnenkort.
Nick is een gescheiden alleenstaande vader van 35 die sinds de scheiding probeert zijn draai in het leven weer te vinden en zoekt naar de juiste balans tussen werk, opvoeding en huishouding. Hij kan er niet meer omheen: hij is depressief na de scheiding.
Amsterdam - Brabant - 9 jun 2017
Nick, je hebt erg veel voor je kiezen gehad de laatste tijd, maar ik weet zeker dat je er bovenop gaat komen ! Ik ken je inmiddels en weet dat je huwelijk ZEKER niet kapot is gegaan door jouw harde werken , dus geef jezelf niet teveel de schuld ! Je gaat er wel bovenop komen, dat weet ik zeker !
Gescheiden Papa - 12 jun 2017
Nick, Een erg herkenbaar verhaal. Ook hier vanwege het vele werken uit elkaar gegroeid. De moeder van mijn kinderen had carriere drang en ging studeren. Ik heb daardoor een aantal jaar dubbele diensten gedraaid met als gevolg, mijn ex een mooi diploma en dito baan, uit elkaar gegroeid, gescheiden....En ik overspannen en boventallig verklaard. Ook ik moest alles inleveren, maar als er 1 ding is wat ik geleerd heb, is dat die dingen maar relatief zijn. Ik moest van bijna €1000,- per maand minder rondkomen, maar dat is me gelukt! Heb aan alles verplichtingen netjes kunnen voldoen. Nu een aantal jaren later ben ik weer waar ik was. Die leuke baan, niet meer overspannen, een leuke en lieve vriendin en de kids die heel graag bij hun papa komen. Het kan echt, succes! en mocht je hulp nodig hebben, schroom niet om me te contacten!
Annelies - 26 sep 2017
Dag nick, Ik zit volledig in hetzelfde schuitje. Ook mijn droomjob kwijt, mijn man, mijn droomhuis. Doordat ik in een depressie ben beland is mijn dochter ook nog eens in een begeleidingstehuis terecht gekomen want haar pa zorgt ook niet meer voor haar. Ik heb ook jarenlang hard gewerkt en opgebouwd om dan in 1 keer alles kwijt te raken. De ene dag denk ik dat werken zal lukken, de andere dag weet ik dat dat niet zal lukken. Ik ben steeds futloos en niks helpt. Ook geen medicatie. Je moet weten dat ik 16 jaar geleden mijn zus heb verloren aan zelfmoord. Hopelijk horen we elkaar nog. Kzou zeggen je komt er wel bovenop maar dat kan ik niet. Tbeste nog