Inmiddels 2,5 jaar geleden zijn mijn ex en ik uit elkaar gegaan. Een typisch geval van volledig uit elkaar gegroeid en elkaar eigenlijk niks meer te vertellen. Ik had al vaker nagedacht over een scheiding en ik liep al jaren rond met de gedachte dat we niet voor altijd bij elkaar zouden blijven.
De meeste tijd bracht ik samen met mijn twee kinderen door en dat waren vaak de leukste momenten, met z’n drietjes. Op enig moment had ik bedacht dat ik wel zou wachten met scheiden totdat mijn twee kinderen 18 jaar zouden worden. Want natuurlijk realiseerde ik me dat een echtscheiding van hun ouders voor hen verschrikkelijk zou zijn.
Ik kon het niet meer opbrengen
Maar uiteindelijk kon ik het niet meer opbrengen. Ik voelde mezelf enorm ongelukkig en vaak vluchtte ik het huis maar uit om op mezelf te zijn. Thuis voelde ik me ook helemaal niet ‘geliefd’ en mijn gedachten werden almaar donkerder.
Ik compenseerde dat door maar allerlei activiteiten te gaan ondernemen, van fietsen tot helpen met goede doelen tot extra werken. Alleen maar om mij zo iets beter te voelen.
Het moment dat mijn gemoedstoestand ook invloed ging hebben op hoe ik reageerde op de kinderen, was het moment waarop ik mij realiseerde dat het beter was om uit elkaar te gaan. Hoe moeilijk en pijnlijk dat ook zou zijn, ik was er van overtuigd dat het uiteindelijk beter zou zijn, of in ieder geval zou kunnen zijn, voor iedereen. Dat bleek uiteindelijk enorm naïef te zijn.
Ik voelde me weer gezien en gehoord
Rond diezelfde tijd kwam ik weer in contact met een vrouw, die ik al langer kende en met wie ik altijd al goed contact had gehad. Destijds niet romantisch of persoonlijk, maar gewoon gezellig en leuk.
Vanaf het moment dat we elkaar weer tegen kwamen, hadden we eigenlijk gelijk weer die ‘klik’. Ik voelde me weer mezelf bij haar, zonder stress en donkere gedachten, en ik voelde me weer gezien en gehoord… als persoon. Dat had ik jarenlang niet meer gevoeld. En waar ik eigenlijk altijd had gedacht dat ik nooit iemand anders zou kunnen vinden ‘op mijn leeftijd’, gebeurde dat ineens toch! Ik vond persoonlijk geluk, in een periode die – op dat moment al – anders was uitgepakt dan ik had gehoopt.
Juridisch gevecht, een vechtscheiding
Mijn ex en ik kwamen in een vechtscheiding terecht. We waren in (juridisch) gevecht verwikkeld over van alles en nog wat, maar vooral over geld en spullen.
En de kinderen, die kwamen er midden in te staan. Als ik een kadootje gaf aan mijn kinderen, dan gooide mijn ex het thuis in een hoek; Bellen of Skypen met mij mocht niet van haar, of alleen als zij erbij was; Als mijn kinderen langer bij mij wilden blijven, dan kregen ze te horen dat ze dan net zo goed helemaal bij mij konden gaan wonen; Mijn vriendin werd bestempeld als een ‘heks’ en ga zo maar door. En dan zijn dit nog maar de meer ‘onschuldige’ voorbeelden.
Leven in 2 gescheiden werelden
Nu 2,5 jaar later voelen we allemaal nog steeds de gevolgen van de vechtscheiding. Zowel mijn kinderen als ik voelen dat we in twee volstrekt andere, letterlijk gescheiden, werelden leven, als een soort van ‘twilight zone’.
Elke twee weken zijn de kinderen het weekend bij mij en mijn vriendin. Als de kinderen niet bij mij zijn, probeer ik via whatsapp en bellen zo goed als mogelijk contact met ze te houden. Dat wil zeggen, als ze niet thuis zijn met mijn ex, want dan is vrij bellen nog altijd niet mogelijk. Dus een telefoongesprek vindt vaak plaats als ze op weg zijn van school naar huis of op de sportclub. Maar van het hebben van een open gesprek, kan dan natuurlijk geen sprake zijn.
Het gesprek zelf is ook niet eenvoudig, want zij zijn bang om mij ‘teveel’ te vertellen over hoe het thuis is, want als moeder daar achter komt….. Ik zelf deel ook niet zo maar hoe het met mij gaat of wat ik aan het doen ben of zelfs maar waar ik ben, om dezelfde reden. Helaas door schade en schande wijs geworden, want ik heb te veel voorbeelden waar informatie via de kinderen in een brief van haar advocaat bij mij terecht kwam.
Altijd spannend hoe het gaat
En hoewel de weekenden samen nu wel iets beter gaan dan voorheen, is het altijd weer spannend hoe dat gaat. Met welke ‘instructie’ zijn ze deze keer op pad gestuurd door moeder. Kan ik deze keer wel grenzen stellen aan hun telefoongebruik, of krijg ik dan weer een advocatenbrief dat ik de privacy van mijn kinderen schend en ga zo maar door. Door dergelijke praktijken werd, en is, zelfs mijn ouderlijk gezag als vader vrijwel weggenomen.
Inmiddels zijn we allemaal enorm paranoïde en weet zelfs ik de helft van de tijd niet meer wat ik wel kan en moet geloven en wat niet meer. Ongetwijfeld hebben de kinderen datzelfde gevoel. De trieste realiteit is dat door alles wat is gebeurd, ik een leven heb mét en een leven zonder mijn kinderen en dat mijn kinderen een leven hebben mét vader en een leven zonder vader.
Ieder weekend lijkt het wel alsof we weer helemaal opnieuw moeten beginnen. Alsof je iedere keer door de paspoortcontrole aan de grens moet om die andere wereld te betreden. En waarom? Alleen vanwege geld en simpelweg wraak… gesteund door een juridisch systeem dat bij voorbaat de vader geen gunsten biedt en dat geen gevoel of begrip heeft voor de situatie die daardoor ontstaat of is ontstaan.
Michiel is 46 jaar en vader van twee dochters van 14 en 16 jaar. Ruim 2,5 jaar gescheiden waarbij de rechtszaken over de financiële afhandeling nog altijd lopen en de kinderen inzet zijn geworden in deze vechtscheiding. Maandelijks schrijft Michiel over de effecten die dat heeft op zijn leven met zijn vriendin en dat van zijn kinderen.
Papa - 3 jul 2019
Heftige situatie Michiel ! Heftig voor je kinderen en jouzelf . Mag ik vragen waarom je genoegen moet neemt met het feit dat je je kinderen maar een weekendje per 2 weken mag zien ? Heb je wel eens gedacht aan co ouderschap ? Of wil je ex dat niet ? Een weekendje van de 14 dagen je kinderen maar mogen zien, vreselijk lijkt me dat, zou ik nooit volhouden. Zeg eens heel eerlijk : is de scheiding het waard geweest nu je weet dat je in 2 verschillende werelden moet leven en je kinderen maar super weinig kan zien ?
Mo - 9 jul 2019
Dag , straks begint alles weer opnieuw . Tweede leg, geen communicatie geen sex want de oorzaak is niet aangepakt. Het ligt niet aan aan het feit dat je nu een nieuwe partner hebt die beter bij je past . Het is onvermogen en gemakzucht dat eenieder leidt in een relatie .
Hendrik Jan - 4 jul 2019
Hoe rot de gevolgen ook zijn, natuurlijk is zo’n scheiding het waard. Leven met een partner die zo’n impact heeft op jouw zijn is funest; voor jezelf en voor de kinderen. Treurig dat onze rechtsstaat zo stroperig is en vereist dat je kapitalen aan de rechtshulp moet uitgeven. Sterkte Michiel!
Renee - 4 jul 2019
Jammer dat je niet met je ex over je gevoelens hebt gepraat. Nu heb je haar voor een voldongen feit geplaatst en ik vind het niet gek dat ze daarover boos is. Je kinderen hebben een leeftijd waarop ze best zelfstandig contact met je kunnen maken en als ze dat graag zouden willen houdt geen enkele moeder ( of vader) ze tegen. Je zou idd om co ouderschap kunnen vragen, als je kinderen dat ook fijn vinden. Je kinderen hebben zich toch ook moeten uitspreken over waar ze het liefst wilden wonen? Misschien is het wel zo eerlijk om met je ex en later met je ex en je kinderen om één tafel te gaan zitten. Want dat doe je nog steeds niet, je hebt vermoedens, je maakt verdachtmakingen, maar ik zie nergens iets concreets of positiefs.
Iris - 4 dec 2019
De keuzevrijheid van kinderen zou ik niet overschatten... Al was het maar omdat je het ze gunt dat ze juist geen keuze hoeven te maken. En kinderen zijn daarnaast afhankelijk van hun ouders (ook pubers die zichzelf al heel volwassen vinden), ouders doen voor aan hun kinderen hoe je kunt interpreteren wat er gebeurt in de scheiding. Voor kinderen is het nieuw en niet te overzien, ouders hebben hier vaak al moeite mee. Kinderen kijken het af van anderen, en als een ouder (pro)actief voordoet hoe je ermee om kan gaan hebben ze vooral die input. Dat kan constructief, maar ook destructief: hoe waardeloos de andere ouder is en hoe erg het allemaal is, hoe de grond weggeslagen is onder je voeten, dat er geen einde lijkt te komen aan het onverteerbare verdriet en de woede, dat voor de toekomst een muur staat waar je niet overheen lijkt te kunnen komen... Kinderen voelen het appèl en hebben daarin heel erg weinig keuze. Je doet een appèl op het afbreken van vertrouwen, in zichzelf, in anderen, in de wereld. De meest liefdevolle keuze voor de kinderen in een scheiding is ze dat gedeelte besparen, en zelf die pijn dragen. En naar je kind uiten dat het soms shit is, maar er ook bij hoort en dat wel weer goedkomt. Dat je dankbaar bent voor alle fijne jaren die er waren, dat je toch maar mooi de kindjes hebt gekregen. Hoe weinig kansen je voor je gevoel ook van je ex hebt gehad om het te redden, daar hebben de kinderen niet zoveel mee te maken. Misschien had dat hem versneld in het maken van de keuze om de knoop door te hakken om te scheiden als hij zich wel uitgesproken had, je weet het niet.
Tien Verheijen - 4 jul 2019
Jeetje Michiel. Een scheiding die nog steeds loopt en heel veel wantrouwen, kinderen die niet open kunnen/mogen praten over de situatie bij papa en mama, er wordt geschermd met advocaten. Ik ken gewoon de situatie niet. Het is belangrijk dat de kinderen voorop staan. Dat betekent volgens mij dat de rechtszaken afgehandeld dienen te worden. Ik heb geen idee wat jij daarin kunt doen. Wonen jullie ver van elkaar? is het mogelijk dat de kinderen meer bij jou over de vloer komen? Is het mogelijk dat ze een deel van hun leven, school, vriendinnen/vrienden, sport samen met jou beleven. Ik begrijp dat jullie niet samen kunnen overleggen over niets niet. Co ouderschap is dan moeilijk. Hoofdverblijf is waarschijnlijk al bepaalt bij moeder? Waarschijnlijk niet meer te wijzigen? Misschien is een mediator wat?-ws niet zolang de juridische zaken spelen. Je kinderen zitten behoorlijk klem, misschien een kindbehartiger, ook daarover zal je wel moeten overleggenmet je ex. Laat je bijstaan in de communicatie met je ex, probeer het zakelijk te houden, buiten de emoties te blijven. Misschien kan je je kinderen wijzen op vila pinedo, een organisatie die kinderen van gescheiden ouders ondersteunt, vaak zijn de ondersteuners ervaringsdeskundigen. Moeten je kinderen natuurlijk uit eigen beweging/zelfstandig contact opnemen.
Marieke - 4 jul 2019
@Renee ik vind jouw reactie wel erg makkelijk. Hoe boos je ook bent als vader of moeder, en hoe terecht dit ook is, je zou dit nooit over de ruggen van je kinderen moeten spelen. Mijn ex had ook alle reden om kwaad op mij te zijn en dat heeft hij mij ook laten merken na onze scheiding, maar hij heeft onze kinderen of anderen nooit iets verteld over de situatie. Daarvoor ben ik hem nog steeds dankbaar, dit getuigt van grote klasse en je ego opzij kunnen zetten. En dat doen wij allebei tot op de dag van vandaag nog steeds regelmatig. Tot slot: onderschat niet de invloed die ouders op de “vrije” keuzes van hun kind hebben. Ik ben zelf kind van ouders die aan emotionele chantage deden en dan kies je niet altijd zomaar datgene dat jij wil!
Ikke - 5 jul 2019
Wat een verschrikkelijk verhaal! Ik hoop dat het tij keert voor jullie! Ik snap dat moeder boos is (ik ben ook boos op mijn ex en terecht), en zelfs dat ze je vriendin een heks noemt (is dat niet de definitie van de nieuwe vriendin van een ex ?, fout grapje). De rest van de acties kan ik echt niet begrijpen! zo omgaan met de situatie is zeer kinderachtig en zeer slecht voor de kinderen! Dit klinkt als de eerste fase van ouderverstoting (ik ben gelukkig geen expert). Heel veel sterkte en wijsheid gewenst in deze ongelooflijk moeilijke situatie. Wij hebben co-ouderschap wat ik niet super vindt (understatement) en heel lastig want je moet nog meer met elkaar omgaan dan toen je getrouwd was! Moeder moet zich realiseren dat jij hun vader blijft!
William - 29 jul 2019
Begrijp ik dat goed dat je al een nieuwe vriendin had tijdens het begin van de scheiding ? Of dat je pas de stap hebt gezet tot scheiden wanneer je een nieuwe vriendin had ? Toch te begrijpen dat jouw ex het daar moeilijk mee heeft, niet ? Waarom zoek je toch steeds contact met jouw kinderen wanneer ze bij hun moeder zijn ? Ik begrijp dat je jouw kinderen minder ziet, maar dit is lastig voor jouw kinderen en maakt het ze moeilijk; ze worden steeds heen en weer geschud. En ze moeten jou ook niet vertellen hoe het thuis gaat; hoor ze niet uit; als ze je iets willen vertellen, dan doen ze dat wel. Je brengt ze in een loyauteitsconflict. Je doet alsof de vechtscheiding eenzijdig de schuld is van jouw ex, maar dat is niet zo. Ga met jouw ex samenzitten als verstandige mensen, stel je nederig op en praat het verdekke uit ! Daar gaan misschien meerdere gesprekken voor nodig zijn, maar werk daaraan. Laat jouw vriendin hier volledig buiten en stop met het slachtoffer uit te hangen. Vooruit !
Ikke - 29 jul 2019
Het lijkt me dat je als ‘weekend’ vader toch echt meer contact met je kinderen wil dan enkel een weekendje per 14 dagen. Als je ook geen tel contact mag/hebt wordt het wel heel weinig.
Mama - 12 aug 2019
Ik snap je ex ook. Helemaal als je al zo snel een nieuwe relatie had. Je hebt een heel leven samen gehad, en nu is er in de ogen van moeder ineens een nieuwe stiefmoeder voor de kinderen. Als ze de klap zelf al heeft verwerkt na een lange tijd samen te zijn geweest. Het belang van de kinderen staat voorop. Praat met je ex en stel je nederig op. Als je echt om je kinderen geeft zet je je huidige relatie aan de kant. Als het echte liefde is komt dat heus echt wel goed. Maar laat de kinderen niet de dupe zijn van je nieuwe relatie. Kennelijk werkt jullie relatie niet meer, maar ga dan samen goed uit elkaar. En geef jezelf , de kinderen en je ex de kans om eerst aan de situatie te wennen als gescheiden ouders, voordat je je al in een nieuwe relatie stort.
Bloem - 5 dec 2019
Waarschijnlijk was deze man al verder in het proces dan zijn ex en wanneer zij nederigheid van hem zou eisen over de keuzes die hij heeft gemaakt na de scheiding, versterkt dit mijn inziens de verstoring die reeds in de relatie speelde. In geval van gelijkwaardigheid hoeft de partner niet nederig te zijn, maar is er sprake van gelijkwaardigheid en wederzijds respect. De ex kan vragen om tijd en begrip voor haar eigen verwerkingsproces, aangeven dat zij niet zo ver is, maar mag haar verdriet om de verbroken relatie nimmer indirect ventileren op de kinderen en dit uiten door wraak jegens ex en zijn nieuw partner. De ex blijft immers altijd ouder van jouw kinderen! Feit is dat er veel, met name vrouwen zijn, die zelf ongelukkig zijn en derhalve anderen ook het geluk niet meer gunnen. Dit ventileren ze volledig op hun ex partner en ze zien niet meer in, volledig gedreven door de rode lap genaamd ex, dat ze met dit gedrag ook hun kinderen ongelukkig maken en in een loyaliteitsconflict storten! Veel al onder het mom van alles voor de kinderen wordt er volledig contra gehandeld! Ga door de pijn heen, wees realistisch, en kijk waar het fout is gegaan, leer daarvan en kom er sterker uit, op die manier heb je als achtergebleven ouder ook een kans opnieuw gelukkig te worden in plaats van een zielig hoopje waarzucht!
Bloem - 5 dec 2019
waarzucht moet zijn wraakzucht!
Iris - 5 dec 2019
Respect voor elkaars verwerkingsproces gaat ook beiden kanten op denk ik. De één is verder, de ander niet. Als de één toe is aan een nieuwe relatie dan is dat zo. Om te vragen van iemand daarmee te stoppen vind ik wel een heel grote vraag, te groot zelfs op het punt dat het mensen beperkt in hun fundamentele recht op zelfbeschikking. Mijn ouders hebben dat nooit gedaan en ik had het heel raar gevonden als zij dat wel van elkaar verlangd hadden. Ik vond het fijn voor ze als ze een fijne relatie hadden, ik hoopte er zelfs op omdat ik dacht dat het rust zou geven als ze gelukkig waren in de liefde. Dat neemt niet weg dat ik stiefouders soms stom vond, maar dat was iets van de betreffende ouder en niet van de ander. Enige tijd de confrontatie vermijden is wel gepast denk ik, en als je ex vastzit in verwerking vind ik het ook gepast als je op zijn minst probeert of het helpt als je er samen een therapeut bij haalt. Mijn ouders hebben dat gedaan en ik ben er super trots op dat ze dat gedaan hebben, al was het maar omdat het voor mij aantoonde dat ze zich beiden inzetten voor een zo goed mogelijke omgang. Maar je kunt niet blijven aansluiten bij het traagste verwerkingsproces, ik ken mannen en vrouwen die er na 15 jaar nog steeds inzitten. Het verlangen van iemand geen relatie aan te gaan als je relatie over is vind ik een heel ongezonde vorm van controle. Goed ouderschap in de scheiding is je kinderen o.a. niet laten aansluiten bij waar jij staat denk ik, maar jouw verwerkingsproces duidelijk afbakenen voor ze als iets wat van jezelf is (en dus ook goed kijken naar je kind hoe ze reageren op je verdriet en/of op je nieuwe partner en ze daarin begeleiden). Als kinderen zich geen zorgen maken om jouw verwerking mag je jezelf op de borst kloppen: dan heb je ze fantastisch begeleid en je kinderen voorop gezet. Als je jezelf hoort zeggen hoe zwaar het is voor de kinderen en dat duurt al een aantal jaren dat je dat vindt is het verstandig om te kijken naar wat de volwassenen (vergeet jezelf daarin ook niet) fout doet. Ik zie twee dingen heel duidelijk fout gaan in elk geval: 1) je stopt teveel informatie in je kind die je kind moeilijk kan verwerken (alles ongeveer denk ik wat verder gaat dan 'papa en mama gaan scheiden, dit is globaal de reden en verder laten we jou er buiten. Als je je ermee wilt bemoeien begrenzen we jou en zeggen we dat het niet jouw plek is, uit liefde voor jou. Ga zelf maar lekker groeien en ontwikkelen, en laat ons achter de schermen lekker ploeteren en alles regelen wat erbij komt kijken, niet jouw zorg. We zijn echt weleens boos op elkaar en zeggen domme en lelijke dingen tegen elkaar omdat we dit ook moeilijk vinden, als je dat voelt dan klopt dat. Maar we zijn volwassen en lossen dat zelf op.), 2) je laat kinderen teveel aan hun lot over, bent niet duidelijk in wat ze kunnen verwachten en laat ze het zelf uitvogelen wat er allemaal gebeurt en hoe ermee om te gaan. Als je een andere ouder er tegenover hebt die er teveel instopt is dat helemaal funest, dan worden je kinderen sensitief voor signalen die het beeld van de andere ouder bevestigen en wordt het een self-fulfulling prophecy voor ze. Ik vind het heel zielig, dan heb je kinderen die doodnormaal handelen van hun ouders bestempelen als een teken van verlating bijvoorbeeld 'zie je wel, papa is zichzelf niet meer, hij heeft opeens maniertjes die hij voorheen niet had' of 'hij geeft niet meer om ons, anders stopte hij wel met zijn hobby'. Ik zie het gebeuren hoe die kleine signalen opeens een negatieve lading krijgen voor die kinderen, ik zie verlatingsangst pur sang. En dat wordt erin gestopt ergens als het er nog niet zat, en dat is nergens voor nodig, sowieso niet bij co-ouderschap. Dan heb je een ouder die minder aandacht heeft voor de kinderen dan jij bijvoorbeeld, ja dat betekent niet gelijk dat ze niet om hun kind geven, dan hebben ze bijvoorbeeld een ontwikkelpunt als opvoeder waar ze aan kunnen werken. Misschien is dat juist wel mooi aan een nieuwe relatie: een extra set ogen om de behoeften van je kind in de gaten te houden. Mijn vader voelt zich bijvoorbeeld schuldig omdat hij het gevoel heeft dat hij er niet zo vaak was, maar ik heb altijd het doordrongen besef gehad hoeveel hij van ons hield, dus dat staat me helemaal niet meer zo bij dat hij veel weg was. Toen mijn halfzusje werd geboren wist ik nog dat ik me zorgen maakte of papa wel net zoveel van haar zou gaan houden als van ons, want hij hield immers zoveel van ons. Op dat punt hebben mijn ouders ondanks de waanzin van de scheiding die er op momenten ook was het super gedaan. Sommige mensen hebben een andere bedrading en hebben andere ontwikkelpunten. Tenzij er sprake is van mishandeling o.i.d. (en dat is teveel informatie erin stoppen bijvoorbeeld eigenlijk wel...) is het uiteindelijk tussen het kind en ouder zelf.
Tessa - 5 dec 2019
Wow, Iris! Wat verwoord je dat mooi. Echt.