Chris (43) is net gescheiden. Ze werkt parttime als psycho-therapeute en heeft drie kinderen: Noa van 12, Eef van 14 en Bas van 17 jaar. In haar eentje probeert Chris haar drukke leven draaiend te houden, maar met drie pubers valt dat niet mee.
Chris staarde naar de stapels papieren op haar bureau en zuchtte. Wat een bende! Maar ze moest het opruimen, dat had ze immers luidkeels verkondigd op oudejaarsavond. Ze was toen met de kinderen op een feestje bij Ron en Roosmarijn. Om twaalf uur hadden ze geproost op het nieuwe jaar, daarna had iedereen zijn goede voornemen verteld. Noa zou niet meer roddelen, Eef wilde meer sporten en Bas wilde zijn rijbewijs halen. Chris had na enig aarzelen beloofd dat ze haar administratie op orde zou brengen. Ze betaalde alles altijd keurig en op tijd, alleen haar administratie was een grote berg papier. Ze wilde een systeem waar ze alle post meteen in kon wegbergen, de rekeningen netjes bij elkaar in een klapper, overzicht over alles wat er in- en uitging. Nu was het alweer februari maar van haar goede voornemen was nog niets terecht gekomen.
Ze tilde een stapel papieren op en bladerde er doorheen. Tussen de papieren zat haar echtscheidingsconvenant. Het was wat verkreukeld en er zat een koffievlek op. De rest van de stapel bestond uit rekeningen, bonnetjes, reclamefolders, noem maar op. Alles lag door elkaar, zo kreeg ze natuurlijk nooit overzicht! Ze had geen idee hoe ze er nu voorstond. En als Bas straks examen had gedaan en wilde studeren, wat zou dat gaan kosten? En dat rijbewijs, had ze daar wel ruimte voor in haar budget? Zou ze Marc kunnen vragen om een extra bijdrage, of was de alimentatie daar ook voor bestemd? Ze wist het niet.
Plotseling stond Eef in de deuropening: ‘Hoi mam! Hebben we nog brood? Ik rammel van de honger!’ Haar wangen waren rood en koud van de buitenlucht. ‘Nee, sorry Eef, ik heb nog geen tijd gehad om wat te halen. Kun jij even naar de bakker lopen? Twee volkoren gesneden en een zak krentenbollen. Pak maar tien euro uit mijn portemonnee’. ‘Is goed! En mag ik dan een croissantje, voor het halen?’ Eef wachtte het antwoord niet af, ze stormde de trap alweer af. ‘Vooruit dan maar,’ zuchtte Chris. Voor drie pubers in de groei was het eten niet aan te slepen, maar wat moest ze dan? Ze keek naar de berg papier. Wat nu als Noa en Eef straks ook gaan studeren? Dan kon ze maar beter vast gaan sparen. Hoe veel zou ze maandelijks opzij kunnen zetten?
‘Nou ben ik het zat!’ dacht Chris. Ze legde de stapel papieren weg en schakelde de computer in. Misschien kon ze iets vinden over waar ze hulp en ondersteuning kon krijgen. En dan ook maar meteen een stapel mappen bestellen, dan kon ze aan de slag. Het jaar was nog niet om, ze had nog alle tijd om aan haar goede voornemen te werken!
REAGEER OP DEZE BLOG