In dit derde jaar dat ik nu alleen ben na de scheiding voel ik zo’n ongekende berusting, maar ook innerlijke rust, acceptatie, stabiliteit en soort van veiligheid in mijzelf en in mijn leven.
De overlevingsmodus
Ik schrik er soms van hoe ik het nú ervaar ten opzichte van een aantal jaren terug.
Ik heb een hele hectische tijd achter de rug. Toen, zó ontzettend in de ‘overlevingsmodus’, altijd in de stress en ‘to-do’ stand. Was het niet vanwege mijn huwelijk dat ik koste wat kost in stand wilde houden. Dan wel vanwege de kinderen, die ik op school ‘overeind moest houden’. Het mocht toch niet zo zijn, dat zij ergens gingen stranden.
Dan nog alle verplichtingen en de dagelijkse dingen die er van je gevraagd werden. Het was niet te doen en achteraf gezien begrijp ik zó goed dat er ergens op een moment iets volledig mis zou gaan. Gelukkig ben ik zelf wél in die tijd overeind blijven staan.
Emmers vol tranen
Wat hééft het mij een gesprekken gekost, en ook emmers vol tranen, emoties als boosheid en teleurstelling, die ik langere tijd heb weggedrukt. Mijn lichaam dat het af liet weten en me letterlijk terugfloot. “Stop jij maar eens even met dat altijd maar doorgaan!”
Nou. En het heeft geholpen; met bloed, zweet en veel tranen ben ik waar ik nu sta. Het heeft me veel inzichten opgeleverd.
Berusting, acceptatie en rust
Ik voel gewoon een ongekende berusting, acceptatie, rust, zoals waarschijnlijk om mij heen veel mensen dat gewoon ‘in de regel’ voelen. Het leven is prima op orde: werk, een leuk huis, familie, vrienden, leuke hobby’s, kinderen om me heen, en niet al te veel zorgen. Ik kan rondkomen, zij het niet makkelijk, maar creatief als ik ben, weet ik altijd wel weer een oplossing te bedenken.
En het belangrijkste: ik voel die overlevingsmodus, continue stress, ‘lots to-do’ en alert stand niet meer. Natuurlijk is het nog steeds druk met de kinderen 80% om me heen, werk, huishouden en toch veel dingen die ik alleen doe, maar het voelt nu zo véle malen anders en lichter dan toen.
Blij en gelukkig!
Ik mag nu een soort van ‘afscheid nemen’ van de rol van ‘zorgmoeder’ en ‘overlever’, die ik gedurende langere tijd heb vervuld. En natuurlijk zal ik altijd de zorg als moeder op me blijven nemen, maar voor mijn kinderen is dat, buiten wat kleine dingen om, niet meer zo nodig. Ze hebben hun weg gevonden op het voortgezet onderwijs en het gaat, over het algemeen gezien, goed met ze. Met het groeien van de jaren, groeien ook zij, zodat ik me weer (meer) kan richten op mijzelf en mijn (eigen) leven voor me.
En blij en gelukkig, dat voel ik me ook, elke dag een beetje meer.
Het gevoel dat ik leef, geniet en weer besta!
Dankbaar 🙂
Ik ben Femke (45), ongeveer 2 ½ jaar geleden zijn mijn partner en ik uit elkaar gegaan. We waren niet getrouwd, maar hebben wel 2 schatten van kinderen, inmiddels 16 en 13. Momenteel alleenwonend met de kinderen in een fijn huisje, een om-en-om-weekend-regeling met vader voor de kinderen. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding en het proces van ‘heling’ en de (toch ook wel) leuke kanten aan het weer single zijn. Mijn lijfspreuk: bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht.
Lees ook de andere blogs van Femke.
nikkie - 9 jul 2019
Mooi om te lezen Femke. Top.
Mirjam - 11 jul 2019
Femke, wat fijn dat je dit deelt. Zo goed om te horen dat de lucht straks blauw kan worden en blijven
Ikke - 16 jul 2019
Dit geeft de burger moed! Dank je wel en wat fijn dat het nu zo goed met je gaat!
Hebe - 17 jul 2019
Ik hoop zo dat ik dit over een paar jaar ook zo voel
G - 17 jul 2019
Wauw wat goed van je ! Ik zit er na 2 jaar nog middenin..... hoop dat ik ook snel weer dat geluksgevoeltje mag hebben ?
JvE - 31 jul 2019
Mooi geschreven Femke, Mij lukt het nog niet om een lichtpuntjes te zien. Ik sta nog steeds in een hele donkere tunnel en lijkt het als of ik zelf de hoofdrol speel in een verschrikkelijk horror waar geen einde aan komt. Na een zeer lange periode getrouwd te zijn geweest is bij plotseling 'de koek op' bij mijn partner. Ik vind het erg moeilijk te accepteren en om mee om te gaan.