Voor kinderen van gescheiden ouders is het… pendelen tussen 2 huizen.
Getrek van hot naar her. Verhuizen van spullen van vader naar moeder en andersom.
Ik zag het bij anderen om me heen altijd met argusogen aan en vond het vooral best sneu voor die kinderen. En nu… zit ik in hetzelfde schuitje.
En ik moet eerlijk zeggen dat ik er soms nog niet erg aan kan wennen. Pfff, wat een gedoe af en toe.
IK vind het al een gedoe, laat staan hoe de kinderen dit vinden!
Hoe je het ook regelt, co-ouderschap of weekend regeling, het geeft altijd enige onrust. Of er moeten hier gezinnen zijn die dit totáál niet zo ervaren. Dat kán natuurlijk!
Nu heb ik kinderen die nogal bij structuur, orde en duidelijkheid gebaat zijn. Nou, dat vráágt nogal wat, vooral als je gescheiden bent.
En ikzelf ben al geen toonbeeld van orde, netheid en structuur. Hoewel ik inmiddels wel rete goed ben in organiseren, plannen, vooruit kijken en denken en vooral voor het gezin denken. Dat heb ik de afgelopen jaren veelvuldig kunnen en moeten doen. Dat scheelt.
Maar moe word ik er soms van, ontzettend moe! Vóórdat alles weer is ingepakt als er weer een lang weekend naar papa voor zoonlief aankomt, nou dan is er al heel wat gezegd en gezwegen.
Denk je aan je sportkleren? Vergeet je niet je portemonnee of geld voor op school? Heb je je telefoon? Waar zijn je oortjes? Eh.. ik geloof dat die nog bij papa liggen, ergens… En waar is toch die ene jas die ik al tijden niet meer bij mama heb gezien? Zoonlief haalt zijn schouders op en ik zucht.
En dan de zondagavond weer terug; heb je alles weer meegenomen van papa wat je op school nodig bent? En waar is je gymtas, want je hebt dinsdag weer gym he? Oh ja…
Het scheelt dat ik van diverse kledij verschillende soorten heb. Dus altijd wel 2 winterjassen, 2 tussenjassen, 2 fleecejassen. Dat is maar goed ook, want zoonlief vergeet steevast wel iets. Ligt het niet bij paps, dan wel bij een vriendje waar hij is geweest.
En IK: soms vlieg ik erover uit mijn vel, maar soms, haal ik ook mijn schouders maar op. Het is nu eenmaal zo. Hoe vaak ik het ook benadruk, vertel, help onthouden, het blijft ‘een ding’.
En dan heb ik het nog niet eens over de fietsen, visspullen, zwemspullen, sportspullen, die bij moeders liggen wanneer hij het bij vaders nodig heeft en bij vaders liggen wanneer hij het bij moeders nodig heeft.
Dus met enige regelmaat heb ik weer een kind in huis dat weer even iets moest halen, iets vergeten was, iets nodig had. In ons geval wel makkelijk daar we beiden in dezelfde woonplaats wonen.
En tóch… Ik had ’t zo graag anders gezien en gewild. Ik had mijn kinderen graag een stabiele, stevige, gestructureerde, veilige en duidelijke omgeving willen geven. Júist kinderen met diagnoses als AD(H)D, dyslexie, etc. zijn zo gebaat bij een intact en stabiel gezin en omgeving.
Maar goed, soms moeten we er ook maar gewoon om lachen en dan zegt mijn zoon: ‘daar kan ik niks aan doen, dat komt door mijn ‘ziekte’. De ene keer grapsgewijs, maar soms ook wel serieus. Ik vertel hem dan dat ’t wel erg makkelijk is het daarop te gooien. Of hij relativeert het door te zeggen: ‘iedereen is perfect op zijn eigen manier’.
En eigenlijk kan ik hem daar geen ongelijk in geven.
Ik ben Femke (46), in mijn 3e jaar (officieel) alleen/uit elkaar. Alleenwonend in een fijn huis op een superplekje met onze 2 puberkinderen van (bijna) 17 en 14. Om-en-om-(lang)weekend-regeling met vader voor de jongste, de oudste gaat wanneer ze zelf wil naar vader. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding, het proces van ‘heling’ en de (toch ook wel) leuke kanten aan het weer single zijn. Mijn lijfspreuk: ‘bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht’.
Lees ook de andere blogs van Femke
Eline Stap - 23 dec 2019
Wat een mooie blog, Femke. Ook hier drie kinderen met een 'etiketje', die het inmiddels goed doen na de scheiding. Ja, je wil graag anders, stabiel, regelmaat, rust voor ze. Maar het loopt niet altijd zoals je zou willen. En dan moet je er het beste van maken. Wat mooi dat je er soms om kunt lachen en het gewoon kunt laten zijn. En er komt een periode dat het soepeler gaat, zoals bij je dochter, die het zelf regelt. Het vindt vanzelf een weg en een plek. Net wat je zoon zegt: iedereen is perfect op zijn eigen manier. Wat een wijs woord!
Emile - 23 dec 2019
Ik ben een vader van 2 kinderen. Helaas beide uit een andere relatie. Bij mijn eerste zoon, die 8 jaar is, heb ik co ouderschap. Sinds zijn 2e levens jaar. Buiten dat er zaken georganiseerd moeten worden is de goede verstandhouding met de moeder eigenlijk het smeermiddel voor co ouderschap. Hierdoor loopt het goed. Als beide ouders op dezelfde opvoedkundige lijn liggen en weten waar elkaars kracht en zwakheden liggen vul je elkaar aan. Onze zoon heeft ook een rugzakje en hoe beter wij functioneren hoe beter hij ook dit zal doen. Echter zit ik voor mijn dochter zit ik in een ander pakket. Daar zit de verhouding scheef en draait t uit op een vechtscheiding. Heel spijtig. Daar zullen de frustraties ook sneller de kop opsteken. Als je de vader of moeder niet de tijd gunt met het kind gaat t mis. Als mijn zoon de leeftijd van middelbare school heeft gekregen zal hij de keuze gaan krijgen waar hij zich kan settelen.
Eline Stap - 23 dec 2019
Hi Emile, wat verdrietig dat het met je dochter zo moeizaam loopt. Klopt wat je zegt, als de verstandhouding goed is, zal het soepel gaan. En dat komt het kind ten goede. Je zegt dat als je zoon 12 is, hij dan mag kiezen waar hij woont. Dat is een misverstand. Zie dit blog: https://nieuwestap.nl/mag-een-kind-van-12-kiezen-bij-wie-het-woont/
Es - 23 dec 2019
Zo herkenbaar...en na 7 jaar went het nog niet. Elke keer maar die tas inpakken....niets vergeten....de helft maar weer terug krijgen. En idd...voor de kids blijft het t ergste....open en neer, heen en weer.....
Fien - 23 dec 2019
Nu jaar aan het co-en. In het begin hielp ik de kids mee met de koffers. Nu pakken ze het zelf op, hebben ze vaak al gepakt voor ik kan voorstellen te gaan pakken. Wel altijd ff de check..
nikkie - 23 dec 2019
Ik vond het als ouder zwaar 8 jaar lang de omgangsregeling. Zoon kon de overgang makkelijker handelen dan dochter die jonger was. Het motiveren elke 2 weken weer van dochter was hartverscheurend. Nu al 3 jaar geen omgangsregeling meer tussen dochter en vader voor dochter was dat een opluchting, geen verplichting meer, geen druk meer van vader op haar schouders elke keer. Ze is veel relaxter. Ik heb mijn best gedaan om zo veel mogelijk rust, structuur en stabiliteit te geven binnen de nwe situatie maar ik zal nooit kunnen voelen hoe het voor een kind is om steeds weer opnieuw je tas in te moeten pakken. Zij moeten het maar gewoon doen, niet omdat ze flexibel zijn maar omdat ze geen andere keus hebben.
Iris - 24 dec 2019
Mijn vader maakte er een ritueeltje van, van de wisseling, hij was er altijd bij en fietste ook altijd met ons mee, was dan positief en nam ons (half)zusje ook vaak mee voor de gezelligheid. Gingen we ze bij mam uitzwaaien tot ze de super lange straat uit waren, elke keer weer. Ik weet niet of het voor ieder kind werkt, maar voor mij heeft deze benadering wel goed gedaan. Zo maakten we er momentjes van aandacht en verbinding van juist. Betekent echt niet dat ik het wisselen altijd leuk vond overigens, maar dit zijn wel de fijne herrineringen ernaast die me nog goed bijstaan.