Als er niks geregeld hoeft te worden is er echt radiostilte. Ze zien elkaar soms nog bij oma denk ik maar hij neemt verder weinig tot geen initiatief tot contact. Hij belt zelf nooit met de kinderen. Hij zei dat de kinderen hem altijd kunnen bellen als ze hem willen spreken.
Die verantwoordelijkheid hoort niet bij de kinderen te liggen
Hij legt voor mijn gevoel daarmee de verantwoordelijkheid voor contact bij de kinderen neer. Ik vind dat het daar niet hoort. Hij neemt eigenlijk nooit op als we bellen en hij belt ook niet terug als hij een oproep heeft gemist. Dus ik ga de kinderen niet meer aanmoedigen om te bellen. Ik ga niet elke keer aansturen op een nieuwe teleurstelling. Uit zichzelf beginnen ze er niet over en dat laat ik dan maar zo.
Ik weet dat ik de band tussen de kinderen en hun vader hoor te bevorderen, maar hoe kan ik iets bevorderen als hij zelf niks onderneemt?
Ik vind het wel moeilijk voor de jongens dat ze hun vader zo weinig spreken of zien en dat ze nooit echt weten wanneer de volgende keer is. Die duidelijkheid zou ik ze graag willen geven, maar dat is helaas niet aan mij. Er zijn afspraken gemaakt maar daar houd hij zich niet aan. Ik ben bang dat het van kwaad tot erger gaat als ik hem daar aan ga proberen te houden. Ik vind het heel moeilijk om de situatie te accepteren zoals die is, maar ik kan niet veel meer doen dan dat en de kinderen zo goed mogelijk proberen te ondersteunen in hun proces hierin.
Weerstand
Ik merk dat de jongste soms ook weerstand krijgt om naar oma te gaan. Ik vermoed vanwege de onduidelijkheid of hij papa daar gaat zien of niet. Of misschien ziet hij oma ook te weinig?
De oudste begint het ook wat spannend te vinden. Hij zei laatst dat hij papa al zolang niet gezien had en dat hij hem graag weer wilde zien. Maar toen hij met oma belde en spontaan vroeg of hij bij haar langs mocht komen begon hij heel erg te twijfelen of hij wel wilde gaan toen hij hoorde dat papa ook bij oma kwam.
Ik merk dat ik daardoor ook wat terughoudender ben in het hem laten weten dat de kinderen naar zijn moeder gaan. Ik houd hem sowieso minder op de hoogte van alles. Het is geen bewuste keuze om het niet te doen, het loopt gewoon zo. Als je nooit reactie krijgt ga je vanzelf minder communiceren. Als er iets heel belangrijks is dan hoort hij het wel en anders vind ik het wel prima. Hij kan ook vragen hoe het met ze gaat. Maar het blijft stil. Misschien heeft hij dit nodig om uit de strijd te komen. Of hij is er gewoon niet mee bezig, dat kan ook. Ik krijg niet echt de indruk dat hij graag wil dat de kinderen onderdeel zijn van zijn leven.
Onze jongste was laatst logeren bij mijn ouders. Mijn moeder nam hem mee naar de supermarkt omdat hij dat altijd zo leuk vind. Bij de supermarkt kwamen ze papa tegen, maar alleen mijn moeder had het door. Hoe kan het dat een vader zijn eigen zoon voorbij loopt zonder hem te zien?
Minder contact is ook minder gedoe
Ondanks dat ik het heel vervelend vind dat het zo loopt lukt het me door het gebrek aan contact wel veel beter om op de leuke dingen in het leven te focussen. Minder contact betekent ook gewoon minder gedoe en dat is wel echt heel fijn.
Mijn vriend en ik zijn een toekomst aan het opbouwen samen. Heel rustig en geleidelijk zodat we allemaal kunnen wennen aan de nieuwe situatie. Met name voor de kinderen vinden we dit heel belangrijk.
Mijn vriend heeft een appartement gehuurd op loopafstand van waar ons nieuwe huis gebouwd gaat worden. We logeren daar eens in de twee weken en kijken dan naar hoe ons huis langzaam vorm begint te krijgen en de kinderen spelen alvast op het schoolplein van de nieuwe school. Ik hoop dat het huis opgeleverd gaat worden in de zomervakantie, zodat verhuizen makkelijker gaat en ze niet halverwege een schooljaar van school moeten wisselen.
Echte stiefvader maar geen echte vader
De zoon van mijn vriend vroeg laatst aan zijn vader waarom mijn kinderen hun vader zo weinig zien. Geef daar maar eens antwoord op. Waarom wordt jij dan niet hun papa? Vroeg hij. Zo schattig dat hij dat zegt terwijl hij er soms echt wel moeite mee heeft om de aandacht van zijn vader te moeten delen. Als we gaan samenwonen wordt zijn vader toch ook een echte stiefvader van mijn kinderen. Maar een echte vader kan hij natuurlijk nooit van hen worden. Ze hebben een vader en dat zal hij altijd blijven, ook als hij weinig in hun leven is.
Ik ben Vera. Inmiddels is het ruim 8 jaar geleden dat ik gescheiden ben, maar dingen lopen nog steeds niet lekker met de vader van mijn jongens. Ik neem jullie graag mee door het verloop van mijn scheiding en de stappen die ik zette in mijn nieuwe leven na de scheiding.
Lees ook de andere blogs van Vera.
REAGEER OP DEZE BLOG