Lang geleden dat ik hier schreef…. Een tijdje geleden werd de brief aan de vriendin van mijn ex herplaatst. Zoals altijd levert dat best wel wat reacties op.
Zelf herlees ik ‘m ook altijd. En steeds meer voelt dit schrijven als een ver verleden. Ik voel dat er best nog veel pijn en ongemak in zit. De intenties zijn daar al heel oprecht en we deden toen ook al erg ons best, maar intussen zijn we weer zoveel stappen verder.
It takes three to tango
Ook valt me altijd op dat mensen mij complimenteren over waar we nu staan. Men vindt het knap, dapper, nobel en soms lijkt het bijna liefdadigheid. Die complimenten zijn echt heel lief en sterken me in de keuzes die ik op bepaalde momenten heel bewust gemaakt heb. Ook zie ik dat mijn aandeel substantieel is in waar we nu staan. Maar dat doe ik niet alleen en dat kan ik ook niet alleen! It takes two to tango en in ons geval three, en wie er bijkomt moet ook nog meedansen!
Vergeet niet dat “de vriendin” uit de brief (intussen “de vrouw ”) in alle strijd is blijven staan. Ze koos vaak bewust voor de zijlijn, maar zal mij vast meer dan eens verwenst hebben. En ook nu is zij er altijd maar weer ok mee dat we onderdeel uitmaken van hetzelfde systeem en continu door elkaars leven wandelen. Intussen hebben we het heel vaak gezellig met elkaar, maar daar moet je dan wel voor open staan.
Ook mijn ex koos voor harmonie
En er is de ex, voor mij intussen vooral de vader van mijn jongens en een stukje familie. Net als ik heeft hij ergens along the way besloten de strijdbijl te begraven en voor harmonie gekozen. Dat is voor hem net zo goed een bewuste afslag geweest als voor mij, eentje die in het begin echt lastig was.
En soms nog. Want af en toe belanden we in een discussie, onenigheid of ergernis. Af en toe schiet een van ons in ‘oud gedrag’ en vliegen we uit de bocht. Maar gelukkig is er dan altijd eentje die besluit het harmonieuzere paadje te kiezen; soms ben ik dat, soms is hij dat, soms maakt zijn vrouw een rake opmerking en zo houden we elkaar recht op de weg. Niet omdat het moet, niet omdat we geen ruzie mogen maken, wel omdat we allemaal zoveel gelukkiger zijn in deze situatie. We zijn familie van elkaar en dat is iets om te koesteren. Dat weten we nu.
Verzet of acceptatie
Die familie is intussen trouwens meer dan ons drieën en de twee jongens. De afgelopen jaren zijn daar twee kleine meisjes bijgekomen (2,5 jaar en 4 maanden). Ja dat is emotioneel impactvol en vroeg wederom enige emotionele lenigheid van ons allemaal. Maar ook in dit proces zijn er slechts twee opties: verzet of acceptatie.
Wanneer je je verzet tegen iets wat er onherroepelijk is, dan lek je vooral heel veel energie. En omarmen levert misschien wel onverwacht mooie dingen op. Ik zou niet willen ruilen met een jong samengesteld gezin met twee kleintjes, maar wat word ik blij van die meisjes. Ze zitten in mijn hart en ik mag eeuwig suikertante spelen! Voor mij zijn ze een totaal onverwacht en niet gevraagd cadeautje. Deze wezentjes hebben namelijk niets met het verleden te maken, ze zijn de toekomst en verbinden ons allemaal met elkaar!
We doen dit samen. Elke dag weer.
En nu gaan ‘de vrouw’ en ik lekker wandelen 😉
Karijn heeft kort na haar scheiding een tijd voor Nieuwe Stap geblogd en heeft nu, een paar jaar later, de pen weer opgepakt. Lees ook de andere blogs van Karijn.
REAGEER OP DEZE BLOG