Als je samen kinderen hebt is het belangrijk dat je een goed contact blijft houden met je ex-partner.
Sommigen hebben het geluk dat ze op goede voet uit elkaar gaan maar in mijn geval was dat niet zo.
Er was gelukkig geen sprake van een vechtscheiding maar het contact was wel gelijk erg slecht na de scheiding. In eerste instantie vanuit beide kanten, later voornamelijk vanuit mijn kant.
Ik was erg boos
Als niet beide partners het eens zijn met de scheiding, dan kom je in een zwaar emotioneel proces terecht. Voor mij persoonlijk betekende dit voornamelijk dat ik erg boos was. Ik voelde mij slachtoffer en kon niet begrijpen wat er allemaal was gebeurd.
Door deze emoties vond ik het erg moeilijk om op een normale manier met mijn ex-vrouw te communiceren. Ook al realiseerde ik mij dat het voor de kinderen beter zou zijn, het lukte mij gewoon niet.
Doorbraak
Nu is de breuk alweer bijna een jaar geleden en is er een week of twee geleden een doorbraak geweest; we communiceren nu al een week of twee zonder ruzie en overleggen weer over de kinderen.
Ik heb mijzelf voorgenomen dat ik niet meer boos wil zijn en mezelf niet meer als slachtoffer wil zien. Dat is een belangrijke stap om verder te komen.
Wat er ook speelt tussen mij en mijn ex-vrouw, de kinderen mogen daar nooit de dupe van worden. Hun belang staat voorop en dat mag je als ouder zijnde niet vergeten, hoe moeilijk ook.
Nick is een alleenstaande vader van 35 die na de scheiding probeert zijn draai in het leven weer te vinden en zoekt naar de juiste balans tussen werk, opvoeding en huishouding.
Stommertje - 3 sep 2016
Knap, Inderdaad : de kinderen zijn het allerbelangrijkste! Bij mij is het andersom. 6 weken geleden (na 15 jaar huwelijk met nodige problemen) gehoord dat mijn vrouw wil scheiden. Ze heeft geen gevoelens meer voor me ('begrijp je dat dan niet?'). Ze is direct daarna bij haar moeder gaan wonen. Ik ben niet boos, alleen intens verdrietig en ik mis haar ontzettend. In het begin nog met haar kunnen praten over mijn gevoelens en over waarom ik denk dat we wel nog samen een toekomst kunnen hebben. Zij gaf al snel aan geen behoefte meer te hebben aan dit soort gesprekken omdat het haar te zeer aangrijpt. Wat mij weer hoop geeft dat ze toch nog gevoelens voor mij heeft. Door onze emigratie en mijn focus op onze financiële toekomst (keihard werken), heb ik (in tegenstelling tot haar) geen relaties hier kunnen opbouwen. Had ik ook geen behoefte aan. Ik had haar toch! Ik heb nu dus ook geen vangnet en ga helemaal kapot. Gelukkig kunnen we wel goede afspraken maken over opvang van onze kinderen. Staan nog helemaal aan het begin en moeten straks mogelijk ons huis ook verkopen. Hopelijk blijven we gewoon doen tegen elkaar. Wat een hel allemaal.