Het is weer ‘s nachts en mijn gedachten vullen zich weer met twijfel en verdriet. Wat is er nu eigenlijk allemaal gebeurd. Mijn ex en ik gaan way back. Vanaf onze puberteit bevriend, van stap-contact in het begin tot hechter contact als beste maten in de loop der jaren.
Ons leven was Bourgondisch. Van restaurant tot kroeg, van bitterbal tot sterrenrestaurant. Met een wijntje en een biertje konden we intens genieten samen.
Van vriendschap naar relatie
Deze vriendschap groeide uit tot gevoelens voor elkaar. Iets wat je totaal niet wilt met je “beste maat” dus na een periode van “grondig onderzoek” of het écht wel liefdevolle gevoelens voor elkaar als partner waren, zijn we een relatie aangegaan.
Dat ging al snel rond, met de nodige reacties maar niemand kon ons iets maken, we gingen er samen voor en kenden elkaar immers door en door. Jaren zijn we samen gelukkig geweest, genietend en alleen denkend aan onszelf. Ook samen in een soort cocon gegaan dus vriendschappen en familie relaties werden minder, iets wat totaal niet bij mij past eigenlijk.
Eerste helft van onze relatie waren er vele zakelijke financiële struggles vanwege de eigen onderneming en de crisis.
Door ongeneeslijk zieke vader van Sophie, zijn we snel getrouwd want “we kennen elkaar toch al zo goed”. Wat een top bruiloft en wat een toffe en speciale tijd.
Kinderwens
Daarna de kinderwens, zonder langdurige gesprekken zaten we hierover snel op 1 lijn.
Het is een gekunsteld iets om zwanger te willen worden als 2 vrouwen maar wij waren nuchter genoeg om daar doorheen te kijken en te gaan voor het doel, zwanger worden. Beide zwangerschappen zou ik dragen.
Sophie had eigenlijk geen kinderwens maar met mij durfde ze het aan.
Met de komst van kindjes veranderde alles
Ik vond het heerlijk!
Ik snap alle clichés van zwangerschap tot bevalling en periode daarna. Mijn ex vond alles rondom de bevalling maar niks en vond duidelijk dat ik vanaf de geboorte van Sven een “moedertje” was geworden.
Ik had ondanks mijn normale nuchterheid last van mijn hormonen na de bevalling en onze zoon Sven kwam bij mij voor alles, iets wat Sophie soms moeilijk vond en me dan dus in het hokje “moedertje” stopte, oftewel suf en niks meer aan.
Maar nog steeds gelukkig samen bouwden we door aan haar eigen zaak, mijn eigen carrière en de opvoeding van Sven.
De wens voor 2 kinderen is er altijd geweest. Wederom werd ik gelukkig snel zwanger van kindje nummer 2. Euforie bij mij, dit voelt zoals het moet zijn.
Straks zijn we compleet en kan het leven “beginnen”.
Breukjes vormen zich
Thijs wordt geboren en wederom volgen alle elementen die er, in die periode, bij horen; hormonen, onzekerheid, frustraties en verdriet over krampjes plus mijn intense wil om het goed te doen in de opvoeding. Mijn ex vindt het moeilijk om te horen en vooral om mij mentaal te ondersteunen.
Ik vind het daarentegen moeilijk om volledig betrokken te blijven bij haar zaak.
Voor mij komen altijd eerst de kids en dan mijn eigen werk.
Meerdere breukjes vormen zich……
Kersvers gescheiden en met alle ups en downs een beetje zoekende naar ondersteunende info, woorden en herkenning kwam ik op Nieuwe Stap. Ik maakte daar kennis met oude blogs waarin ik me kon vinden. Ik schrijf zelf ook veel; over de kinderen, mijn werk en de laatste tijd dus over onze scheiding. Er moet nog veel verwerkt worden maar ik heb alle vertrouwen in mezelf en de kids dus dat komt vast goed.
Mijn naam is Tess, 37 jaar en moeder van Sven (bijna 4) en Thijs (bijna 2). Beiden dus nog ontzettend jong en natuurlijk totaal niet de wens om deze jonge mannen als gescheiden mama’s op te voeden maar helaas is het zover gekomen. Sophie, mijn ex, is onderneemster en ikzelf ben werkzaam als docent. Vanuit mijn jeugd altijd in de horeca gewerkt en nog steeds geniet ik, buiten corona tijden, ontzettend van bourgondisch leven, intens lachen en genieten met lieve mensen en de kids plus natuurlijk…. dansjes doen.
Lees ook de andere blogs van Tess.
REAGEER OP DEZE BLOG