Ik schrijf al een tijdje blogs over allerlei onderwerpen die met de verwerking van een scheiding en het leven als single daarna te maken hebben. Vaak zijn die gebaseerd op mijn eigen ervaringen en kennis. Misschien wekt dat de indruk dat ik mijn leven helemaal op een rijtje heb, dat ik geen ‘worstelingen’ meer heb. Dat is zeker niet zo. Ook al kan ik vanuit de grond van mijn hart zeggen dat mijn leven nu, bijna 8 jaar na mijn scheiding, veel aangenamer is dan daarvoor, zijn er nog steeds bergen waar ik tegenop kijk, stukjes van mijn leven waar ik niet zo tevreden over ben, dingen ik graag anders zou willen (doen).
Iets dat ik bijvoorbeeld graag zou willen ‘kunnen’ is alleen wandelen. Een ommetje alleen bij mij in de buurt is geen probleem, dat doe ik regelmatig, maar een wat langere afstand, zeg, meer dan 10km en wat verder van huis, op onbekend terrein, das een uitdaging die ik tot voor kort nog niet durfde aan te gaan.
Wat hield me tegen?
Stel dat er wat gebeurd onderweg, dat ik me bezeer of val en niet meer vooruit kan. Dan lig ik daar, moederziel alleen. Hoe kom ik dan weer thuis? Hoe krijg ik hulp? Of stel dat ik verdwaal, vreselijk veel dwaal en heel erg moe word en niet meer terug kan naar de auto of de bus? Wat dan? Wat als ik halverwege het helemaal niet meer naar mijn zin heb in m’n eentje, dat ik ga lopen balen van mezelf? Wat als ik lastig gevallen word door iemand en er is in de verste verte niemand te bekennen? En ga ik gezellig met mezelf op een terrasje zitten voor een kopje thee met vlaai? Of loop ik de wandeling maar zo snel mogelijk af?
Deze vragen en zorgen maakte dat ik niet alleen ging wandelen, terwijl ik dat wel graag wilde. Mijn ervaring is namelijk dat alleen wandelen een andere beleving geeft; ik zie meer om mij heen, ik hoor meer, voel me meer verbonden met de natuur.
Alleen wandelen is een andere beleving dan samen wandelen, wat ik ook heel graag doe. Samen wandelen is gezellig en kan ook een fijne manier zijn om tot mooie gesprekken te komen.
Zoals gezegd, bovenstaande zorgen en angsten hielden me tegen om alleen langere wandelingen te maken. Tot ik deze week voelde dat ik deze uitdaging durfde aan te gaan. Ik dacht er over na hoe ik het zo veilig en prettig mogelijk voor mezelf kon maken.
Een uitgezette wandeling lopen, gewoon de paaltjes volgen. Niet te ver uit de buurt, in een gebied wat ik wel ken, zodat ik weet hoe ik weer thuis kom, stel dat ik de paaltjes kwijt raak. Niet te lang, om te beginnen 10 à 12 km. Als ik een terras tegen kom onderweg, zie ik wel of ik zin heb, genoeg eten en drinken meenemen. Kaart met uitgezette wandelingen van het gebied meenemen. Gsm meenemen.
Zo gezegd, zo gedaan. Vanuit huis vertrokken, ruim 3 uur op pad geweest, paar keer op een bankje gezeten en een boterham gegeten. Geimproviseerd op de uitgezette route. Genoten van de zon, het ruisen van de bomen, de verschillende vogelgeluiden, de rust en mijn eigen tempo volgen. Een paar mensen tegen gekomen onderweg, genoeg om me niet ‘alleen op de wereld’ te voelen. Me niet onveilig gevoeld. Toppie dus!
Dit nodigt uit tot een volgende stap; een langere wandeling verder weg! Zo wordt mijn wereld langzaam groter, krijg ik meer mogelijkheden. Ik voel me zelfverzekerder en blij dat ik de uitdaging ben aangegaan.
Weer een berg die een molshoop bleek.
REAGEER OP DEZE BLOG