Hoe vertel je je kinderen dat je gaat scheiden?

Het gesprek

Het is april 2012. Ik zit op bed en staar voor me uit. Na een minuut of 10 komen de tranen pas. Een gestage stroom. Tot nu toe heb ik mijn best gedaan om me “goed te houden”. Voor wie weet ik niet zeker.

We hebben net als gezin het ergste gesprek achter de rug. Mijn zoon van 18 is het huis uit gevlogen naar zijn beste vriend, mijn dochter van 16 heeft de tv als afleiding gekozen. En van waar hun vader is heb ik geen idee.

Zo net zaten we om de lange eettafel in de keuken. Ieder op z’n eigen plek net als met het avondeten. Mijn zoon tegenover me en mijn dochter naast me, tegenover haar vader. Geen idee had ik. Hoe vertel je je kinderen dat je gaat scheiden? Hoe kan je iets dat zoveel impact gaat hebben verzachten?

Hoe vertel je je kinderen dat je gaat scheiden?

Hun vader is wel aanwezig maar wil niet deelnemen aan het gesprek. Aangezien ik degene ben die het ze nu wil vertellen, is het volgens hem ook aan mij om het te doen. Maar ik kan niet meer verder in de leugen, die we nu al 4 maanden volhouden. Naar elkaar hebben we het al uitgesproken, maar hoe ver mee zijn onze kinderen hierin?

Ik ben in het gesprek met de deur in huis gevallen. Mijn handen voelen klam, en ondanks de behaaglijke warmte in de keuken voelen ze koud aan in mijn schoot. Mijn stem is onvast en lijkt van ver te komen.

“Ik moet jullie iets vertellen………………”

De ogen van mijn zoon worden groot. Ik zie het ongeloof erin. En realiseer me meteen dat hij het helemaal niet zag aankomen. Dat toen hij een paar maanden geleden zei: “Moeten jullie niet eens een paar dagen samen weg om te praten?”, dat niet verbonden was met de realisatie dat het echt niet goed ging tussen zijn ouders. Oh, wat heb ik me hierin vergist.

Aan mijn dochter zie ik dat ze het wel zag aankomen. Ik zie “het weten” op haar gezicht.

Hun vader huilt, zegt bang te zijn om ze kwijt te raken. Maar laat nog steeds het gesprek aan mij. Maar wat moet ik in vredesnaam zeggen? Hoe kan ik hun pijn en angst opvangen? Alles in mij wil wegrennen uit deze situatie, proberen het geen werkelijkheid te laten worden. Maar daarvoor is het te laat.

Mijn zoon is de eerste die beweegt. Hij schuift zijn stoel met zo’n kracht achteruit dat ie omvalt. Zijn vuist land op de tafel. “Dan wil ik per direct het huis uit. Ik ga op kamers. Ik wil hier geen deel vanuit maken, dan wil ik bij geen van beiden wonen”.

Daarna hebben we allemaal onze eigen vluchtroute gekozen.

Het gekke is dat dit één van de weinige gesprekken is geweest die we er over gevoerd hebben. We zijn verder gegaan in aannames over elkaars gedachten. Allemaal te gekwetst, en te bang om nog meer gekwetst te worden.

Nu, een aantal jaren later heb ik met mijn zoon de scherven op kunnen pakken. En we hebben alsnog de gesprekken gevoerd van toen. Veel pijn en onbegrip zijn geheeld en we zijn dichter bij elkaar dan ervoor. Met mijn dochter is dit nog niet mogelijk. Haar boosheid zit nog veel te diep.

Niemand zou dit alleen moeten hoeven doen.

Ik gun ieder die voor deze moeilijke momenten staat steun in de rug. Iemand die met je mee denkt. Of je het nou, net als ik, alleen moet doen of het gezamenlijk met je partner aangaat.

Iets dat zoveel impact heeft binnen je gezin, (en trouwens ook daar buiten) verdient alle mogelijke zorg. Door er van tevoren mee bezig te zijn en te sparren, ben je klaar om dit aan te gaan. Met de tools om het zo goed mogelijk te doen.

Herken je je hierin? Sta je voor dit moment, of heb je sowieso vragen?

Voor elke vraag is een antwoord.

Tot dan,

Hartelijke groet,

Joyce van Dam, Nijkerk

Ont-wikkeljescheiding.nl