In antwoord op een vraag in onze gratis vragenrubriek – ik ben verlaten en boos, hoe kan ik daarmee omgaan – schreef Wilma Ferwerda het volgende dat we graag met je delen.
Verlaten worden is verschrikkelijk, verlaten worden vanwege een ander is heel verschrikkelijk, als er dan nog bedrog bij komt kijken, dan lijkt het soms niet te verwerken.
Ik ben relatietherapeut en ben zelf twee keer gescheiden, één keer verliet ik en de andere keer werd ik verlaten en was er een ander. Ik weet waar ik het over heb, zullen we maar zeggen.
Boosheid
Boosheid is een emotie die we veel voelen als ons een dergelijke verlating overkomt. Aan de ene kant is het een verschrikkelijke verterende emotie, aan de andere kant voelt het prettig, want het geeft ons een soort van macht over de ander over diens gedrag. Maar het is wel valse macht.
Rouwen
Als je echt wil rouwen, dan is het belangrijk dat je doorziet dat boosheid je van het echte verdriet afhoudt. Als je dat niet doet, dan kan zo’n (rouw)proces eindeloos duren. Het gaat erom dat je op een gegeven moment kunt zeggen, ‘dit is gebeurd, ik heb er weliswaar niet voor gekozen, maar ik wil wel door met mijn leven, ik wil er weer iets van maken.’ Daar is de rouw voor nodig.
Hoe lang duurt rouw?
Je kunt het versnellen door daar bewust aandacht aan te besteden. Er worden wel globale tijden genoemd, zoals: voor elk jaar dat je bij elkaar was, een maand om te rouwen. Maar de ene scheiding is de andere niet, de ene persoon is de andere niet (je eigen rugzak is van invloed op de pijn die je ervaart) én scheiding is iets heel anders dan overlijden.
Neem de tijd
Vaak zie je ook dat het in vlagen gaat, afhankelijk van wat er zich voordoet in jullie na-huwelijk. Ik vond het eerste jaar na mijn relatie van 16 jaar het zwaarst, toen ik eenmaal een nieuwe woning had, kon ik ook weer verder kijken, het tweede jaar had ook nog aardig wat dieptepunten. Daarna werd het beter, ik kan inmiddels prima met mijn ex door één deur, maar ergens blijft het verdriet van het gebroken gezin altijd. Mijn advies is: Neem er echt de tijd voor en rouw bewust!
Wilma Ferwerda
Lees ook de andere blogs van Wilma.
Lientje - 26 mrt 2019
Voor elk jaar 1 maand rouw...uhm..dan heb ik dus nog ff te gaan na 38 jaar relatie,waarvan 32 jaar getrouwd.... en mag je ook geen haat gevoelens hebben naar een 'vriendin' die je kerel gewoon verleid en op die manier jouw leven en gezin ten gronde brengt??Ik vind elke emotie een vorm van rouw, je haat of boosheid wegduwen is ook niet goed voor je verwerking..... denk dat stuk juist ook een onderdeel van je verwerking kan zijn...
Rouwende vrouw - 1 apr 2019
Dag Lientje, ik heb het ook meegemaakt. Ben al 3 aar vreselijk boos en verdrietig. Vreselijk rouw proces. Puurste vorm van Verraad. Sterkte !
Wilma - 26 mrt 2019
Hoi Lientje, je mag alle gevoelens hebben die je wil. Maar vind je het zelf fijn om haatgevoelens te hebben? Wegdrukken is absoluut niet de bedoeling, erboven staan ook niet. Voel de haat maar in je lijf, doe er verder niets mee, en kijk wat eronder te voelen is. Je gedachtes voeden de haat, als je je aandacht naar je lijf brengt zal je voelen hoe het in je lijf voelt en dan kan het oplossen. Vaak komen er dan tranen, want ja, verdrietig en pijnlijk is het zeker. Sterkte, Wilma
Ingrid - 28 mrt 2019
Hoi Wilma. Heel herkenbaar. Ik ben ook zo boos geweest toen ik er achter kwam dat mijn man mijn had bedrogen. Wij hebben daarna ook nog serieus een jaar lang geprobeerd om verder te gaan. Dit jaar heb ik als afschuwelijk ervaren. Zo veel ruzies, zo boos. Tot dat ik zei dat dit mijn leven niet moest beheersen en ben ik naar een psycholoog geweest. Zij maakte mij sterk en toen heb ik de keuze gemaakt om niet meer boos te zijn, hem los te laten en verder te gaan. Nu zijn we twee maanden gescheiden en gaan als goede vrienden met elkaar om. En dan komt nu het verdriet dat je je gezin uit elkaar is. Schuld naar de kinderen. En dat vind ik ook zo zwaar. En soms komt dan de boosheid stiekem weer even naar boven. Maar voor mijn kinderen stop ik deze weer snel weg.
Mama van 2 - 28 mrt 2019
Ik was 13 jaar samen en ook verlaten voor een andere. Maar voordat ik kreeg te horen dat er een andere was kreeg ik het ene verwijt na het ander verwijt naar mijn hoofd wat er fout was tussen ons. 2 mnd relatietherapie omdat hij aangaf dit te willen proberen. Ik nog altijd niet wetende wat er werkelijk aan de hand was. Hij gaf gemengde signalen. Ene moment zeggen ik hou van je, samen sterk, we zijn er bijna en gewoon kei intiem zijn. En daarna na 2 mnd was het doei en hij nam zijn intrek bij zijn nieuwe vriendin. Terwijl ik thuis alles mocht opknappen. 2 kleine kids die dagelijks naar school gebracht moeten worden. En zelf nog werken, huishouden en alles regelen. En meneer.... meneer zit met zijn kontje lekker warm bij zijn nieuwste chick die alles voor meneer betaald. En ondertussen verwijten krijgen van hem en zijn familie dat ik wel boos mag zijn maar het niet mag uiten. Jarenlang gewerkt voor een mooi bescheiden huisje en een mooi gezin. En dan nu er uitgegooid worden want hey de hypotheek kan ik alleen niet ophoesten. Dus welkom mevrouw in de huursector met 2 kleine kids. Maar aangezien u pas net ingeschreven staat word u in het huis geduwt wat er toevallig staat. En welke buurt en welke staat dat maakt niet uit... dus boos... Ja elk recht om boos te zijn! Na 1 jaar zelfs nog want terwijl hij het lekker leven leidt kan ik allerlei bochten wringen om voor de kids alles te regelen. En de overheid zegt lekker ach mw papa heeft rechten op de kids om het weekend en 50/50 vakantie. Maar ik kan de rest regelen.... dus tja... boos, haat, woede .. hell yeah... En nee ik zit niet bij de pakken neer mijn leven gaat door En ja ik lach ook echt wel weer want tja ik zal wel moeten. Maar het onrecht wat 1 persoon je aankan doen en wat recht geluld word door alle kanten. Dat laat je bloed wel sneller stromen!
Anoniem - 25 dec 2019
Zó herkenbaar! Uit het niets wilde hij scheiden, het gevoel was weg. Ik had het al eerder aangegeven, maar vocht er nog voor. Nadat hij uiteindelijk zei te willen stoppen en 3 dagen laten het huis uit ging, kwam ik erachter dat hij al maanden stiekem contact had met een collega. Dat zit je dan, huilend en boos met 2 kleine kinderen. Nu, 3 maanden later heeft hij amper wat gedaan voor de kinderen, ben ik nog steeds ontzettend boos. Ik voel me zo bedonderd. Hij zegt dat het niks is met die collega, maar 8 maanden dag en nacht bellen en appen, elkaar steunen in moeilijke tijden en direct na de scheiding het contact dagelijks uitbreiden is voor mij geen vriendschap meer. Iemand tips wat ik aan de onmacht en boosheid kan doen?
Nieuwe Stap - 26 dec 2019
Beste Anoniem, je zou deze vraag ook op het (gratis) forum kunnen stellen. En bekijk ook eens deze blog. Heel veel sterkte!
Ervaringsdeskundige - 28 mrt 2019
Mama van2!!! AMEN Nu vind ik toch dat heel veel artikelen hier zeer kort door de bocht zijn en meer gericht op het werven van nieuwe klanten dan daadwerkelijk mensen helpen. En de reacties eerlijk en rauw zijn en dat is wat mensen die bedonderd zijn even nodig hebben ipv al die zalvende adviezen van professionals. Ja ik ben een ervaringsdeskundige zoals dat zo mooi heet, en ik weet uit eigen ervaring dat je beter je woede lekker moet uiten en spuien tot je het kwijt bent. Want die ander ben je toch al kwijt ? dus waarom in houden?
Ervaringsdeskundige 2.0 - 28 mrt 2019
Heel veel sterkte 'Mama van twee'! En ook voor 'ervaringsdeskundige'! Hier ook een 'ervaringsdeskundige' helaas... Ik ben ook bedrogen, mijn man ging vreemd en heeft mij op alle gebied voorgelogen. Hij zei op een dag doodleuk dat hij een ander onderkomen had. Hij is naar zijn werk gegaan en niet meer thuis gekomen... heeft alles achter gelaten, kleding alles, en is voor -zijn idee- opnieuw begonnen. Hij liet mij achter met drie kleine kinderen op de verjaardag van onze oudste! We moeten elkaar steunen! Waarom zou je niet boos mogen zijn? Boos zijn is evengoed een emotie als verdriet. Je moet je emotie kwijt kunnen anders blijft het binnenin je vreten. Om verder te kunnen moet je dat proces door. Bij mij heeft het ook een tijd geduurd, en ik ben er nog lang niet,.. maar ik zie nu in dat ik véél beter af ben zonder hem!
Anoniem - 20 mrt 2023
Hoi ervaringsdeskundige 2.0 mama van 2, Hoe gaat het nu met je? Heb je je leven weer op de rit? Hoe heb je je boosheid onder controle gekregen? Ik heb 6 maanden geleden als een bom gehoord dat mijn man vreemd ging en bij me weg ging. Hij had tot die tijd nooit iets gezegd en hij wilde nergens meer aan werken. Hij wilde ook niet zeggen wie het was of wat er mis was aan onze relatie. Drie maanden later schreef hij dat er ook niks mis was maar dat hij gewoon verliefd was geworden op een ander en dat hij daar ook weinig aan kon doen. Zo puberaal gaat het nu nog steeds en ik wordt er helemaal gek van. Al 6 maanden zorg ik al bijna helemaal alleen voor onze kinderen en meneertje is in een andere stad gaan samenwonen, waardoor co-ouderschap geen optie is, Ik ben zo boos en voel me zo machteloos. In dit rechtssysteem mag hij zomaar gaan samenwonen waar hij wil, de kinderen zien wanneer het hem uitkomt en hij kan uitgeven wat hij wil. Hoe kracht bijeen te krijgen om boosheid om te zetten in kracht? Hoe krijg ik nou weer energie, hoop en vertrouwen? Voor nu heb ik alleen maar behoefte om mijn hakken in het zand te zetten tot hij normaal gaat doen. Dat gaat blijkbaar niet gebeuren. Hoe dan verder? Hoop met iemand te kunnen mailen hierover.
I - 28 mrt 2019
Het kan ook heel anders. Een huwelijk van 30 jaar waarbij liefde niet aanwezig was. Geen knuffel, geen warmte tussen beiden. Kinderen zijn volwassen. Mevrouw wil niets. Wil alleen maar blijven in dat grote huis. Partneralimentie 12 jaar lang betalen. . Mijn voorstel om 14 jaar te betalen, dat ze mag werken wat ze wil ( is juffrouw) en ook mag samenwonen zonder dat de alimentatie word aangepast. Het enige wat ik wil is dat de wettelijke regels worden gevolgd. Dus ivm dat de belastingaftrek voor partneralimentatie naar beneden gaat. Dan krijgt ze met de 36% aftrek altijd nog 4400 euro in de maand. Wat zegt mevrouw, nee het is niet genoeg. Een vrouw die mij helemaal wil plukken.
Anita - 28 mrt 2019
Hier ook nog steeds boos . Ook ik ben verlaten voor mijn beste vriendin. De dag dat ik geopereerd werd heeft meneer zijn spullen gepakt nou stond ik dan mocht 6 weken niks doen. De verantwoording bij de kids gelegd. Net zoals bij mamavan2 mag hier zelf alles opknappen thuis . De kids werken huishouden verkoop van huis. En meneer zit lekker gezellig bij zijn sloerie zoals ik ze noem . Steekt geen energie in zijn kids . Nou en dan mag je niet boos zijn ....woedend ben ik en dat is nog zacht uitgedrukt. Al ben ik zover dat ik mijn eigen leven ga lijden met mijn kids . Neemt niet weg dat ik nog steeds erg boos ben en ik het hem dan ook nooit zal vergeven wat een ellende dat ons aandoet na 29 jaar.
Wilma - 28 mrt 2019
Als je boosheid ontkend wordt, dan word je vaak nog bozer, dat snap ik heel goed, zo werkt het bij mij ook. Het gaat er mij juist om dat je je boosheid erkent, het is er, dat valt niet te ontkennen. Dat heeft trouwens niets te maken met of het onterecht of terecht zou zijn. Boosheid is een reactie van je systeem op de situatie. De situatie is blijkbaar zo bedreigend (je veiligheid staat op het spel) dat je in de vechtmodus terechtkomt. Ik voelde ook vaak dat het me overkwam, het overspoelde me, de boosheid (net als de angst overigens). Maar om uiteindelijk van die boosheid af te komen (ik wilde dat omdat ik alleen mezelf ermee had en ik er heel mager van werd ;-)) moest ik aandacht aan de boosheid geven zonder hem te voeden met gedachtes en dus níet naar mijn ex te uiten. Dat was het enige wat hielp. En dat heb ik voor mezelf gedaan en zeker ook voor mijn kinderen, die hebben niets aan een boze moeder. Sterkte allemaal!
nikkie - 28 mrt 2019
Wilma ik ben het helemaal met je eens alleen sla je een stap over naar mijn idee. En dat is hoe de periode van boosheid door te komen. Wat je nu aangeeft door te voelen wat eronder zit is en voel de haat maar voed hem niet met gedachten is voor velen nog een stap te ver. Als mij zoiets verteld zou zijn na de scheiding had ik gezegd pleurt op ( niks persoonlijks hoor) met je "voel maar wat eronder zit enzo" De opgebouwde spanning van de boosheid zoekt toch een weg naar buiten en juist dat te reguleren is een hele belangrijke om de situatie na de scheiding niet uit de hand te laten lopen. Als mensen nog zo in die vechthouding zitten zijn ze nog niet toe aan naar binnen keren en onderzoeken. Dus ik mis in je verhaal het stukje boosheid reguleren in de vorm van, wees maar boos, fiets het eruit, of schreeuw op het strand, ga los op de sportschool, schrijf het van je af ( al schrijf je alleen maar wat een l*l/tr*t het is die ex, zorg dat er een persoon is bij wie je lekker los kan gaan in klagen en boos mogen zijn als je gevoel van boosheid en die opgebouwde spanning en maar uit kan gooien. Om te VOORKOMEN dat al die opgebouwde spanning richting de kinderen of richting de ex eruit komt. Daarna komt pas de periode van voelen wat er nu precies van binnen gebeurt. Mij heeft mijn nuchtere kijk op het leven ( in de zin van " oke hoe gaan ik hier nu weer mee dealen" en rotsvast geloof in mezelf dat ik hier ook wel doorheen zou komen mij er doorheen gesleept. Balans vinden in boos mogen zijn maar wel op de juiste manier reguleren zodat de kinderen en scheidingsproces geen schade ondervinden en de boel draaiende houden is al een hele klus net na de scheiding.
Anoniem - 20 mrt 2023
Hoi Nikkie, hoe gaat het nu met je? Je nuchtere kijk op het leven heb ik voor een groot gedeelte ook maar ik heb wel heel veel moeite met de snelheid waarmee mijn ex verder gaat met andere vrouw en kinderen waar mijn kinderen dan ook weer bij betrokken worden. Wij zijn nog niet eens gescheiden en hij leeft al een grote nieuw leven. Het is onrespectvol, pijnlijk en daarbij voel ik me nog steeds buitengesloten. Natuurlijk moet ik verder en zorg ik al 6 maanden bijna alleen voor de kinderen en het huis (nog in verbouwing) maar ik voel me zo alleen en radeloos. Ik heb mijn baan op moeten geven en ben nu op zoek naar iets nieuws maar dat lukt nog niet. Ik leef vooral met de vraag: Hoe kan iemand dit een ander aandoen? Wat voor een walgelijk persoon ben je dan. En waarom kan mijn ex maar doen en laten wat hij wil? Hoe kan hij binnen het huwelijk zomaar vreemdgaan en weglopen van zijn vrouw en kinderen? Er staat toch in het huwelijkscontract elkaar lief te hebben en elkaar trouw te blijven. Hij heeft hier een belofte voor gedaan. Wat zegt dat nou eigenlijk? Door dit alles haat ik mijn ex en kan/wil niet bij hem in de buurt zijn. Hoe vind je weer kracht om verder te gaan en gelukkig te worden?
nikkie - 20 mrt 2023
Hoi Anoniem, ook ik kan het niet leuker maken dan het is, deze periode is gewoon klote. Hier gaat het goed met mij en de kinderen. Wat voor mij het belangrijkste was na de scheiding was de vraag "wie wil ik zelf zijn?" Wil ik de jaloerse kwaaie ex zijn? De trieste moeder voor de kinderen? En dat wilde ik dus absoluut niet, niet voor mezelf en niet voor de kinderen. Haat zou niet mijn hart overnemen. Het vertrouwen houden dat er ook een leven na een scheiding is, voor mezelf en ook voor de kinderen. Dat betekend wel lange termijn denken en veel korte termijn klote momenten slikken. Zorg dat jou band met de kinderen goed blijft en je hen hun eigen pad met hun vader laat gaan ( met inachtneming van hun leeftijd wat ze zelf aankunnen). Mijn ex was vlak na de scheiding zo vol van zichzelf, nieuwe vriendin werd continu op de voorgrond geduwd door hem maar ik heb me niet gek laten maken, ik hield mijn eigen doelen voor ogen en dat was dat ik mijn kinderen als nette fatsoenlijke, zelfverzekerde jong volwassenen zou laten uitvliegen en dat ze zelf het contact met hun vader invullen naar wat van hen goed voelt en die doelen heb ik gehaald en mijn ex is 14 jaar na de scheiding zo kwaad dat het schijnbaar allemaal niet gelopen is zoals hij wilde en dat vind ik triest voor hem maar kan ik niks mee. Iets met karma denk ik haha. Hou vertrouwen in de toekomst en handel daar ook naar. Heel veel sterkte voor nu.
Gert - 16 mei 2024
Beste Nikkie, Mijn vrouw heeft op 04-11-2023 plots aangegeven dat ze een scheiding wou, was me dat even een bommetje. Totaal emotioneel ondersteboven van. 17 jaar samen, 19-07-2022 getrouwd. 2 prachtkinderen van 10 en 4.5. Plots was het allemaal niet meer goed genoeg. Verliefd geworden op een andere man, notabene op iemand die ik al 20 jaar ken. Deze man heeft haar verliefdheid, klein gelukje voor mij dan, niet beantwoord. Na veel lezen en opzoeken ben ik erachter gekomen dat mijn vrouw (waarschijnlijk dan toch) in een heftige MLC verkeerd/verkeerde. Ondertussen heb ik gevoelens van kwaadheid, immens verdriet en misschien nog het zwaarste om dragen: WAAROM? WAAROM? Hoe kom je zoiets te boven? Ik lees dat je er in geslaagd bent. Ik hoop dat je nog actief bent hier... Kan echt wel wat raad en ondersteuning gebruiken.
Wilma - 29 mrt 2019
Hartstikke mooie toevoeging, Nikki. Daar kan ik me helemaal in vinden.
rudi - 3 apr 2019
Hoi ik ben na 30 jaar verlaten door me ex vrouw en de pijn in ondragelijk nu is er de boosheid de frustratie de stress en de haat tegen haar . Mijn gezin waar ik zolang voor gevochten heb is nu uit elkaar gerukt en dat doet pijn heel veel pijn. Het is nu oorlog oog om oog tand om tand ik pijn zei ook pijn
Eline Stap - 3 apr 2019
Rudi, als je elkaar naar het leven gaat staan (het is oorlog, oog om oog, tand om tand, ik pijn, zij ook pijn), wat denk je dat dat met de kinderen doet? Welk voorbeeld geef je hen mee hoe je met anderen omgaat, ook als je het niet met elkaar eens bent? Het is heel pijnlijk dat je vrouw je heeft verlaten, en ik wil ook niet zeggen dat je nu in een hoekje moet gaan zitten huilen. Maar ik hoop dat je de kracht kunt vinden om boven die haat te gaan staan. Jij bent meer waard dan boosheid en haat. Je kinderen ook. Ze verdienen geen ouders die elkaar tot op het bot willen bezeren, ze verdienen ouders die het beste met hen voor hebben. Ik begrijp je pijn, ik begrijp je boosheid, maar vier die bot op een boksbal, bijvoorbeeld. Leef je uit in de sportschool, ga hardlopen, loop het strand op en schreeuw daar alles uit, schrijf het van je af, praat het van je af. Maar door je ex alleen pijn te willen doen, schaad je ook je kinderen en jezelf. Veel sterkte.
Xz - 5 apr 2019
Op de eerste plaats allemaal heel veel begrip, luisterende oren, rust en ruimte gewenst voor hen die dit mee hebben moeten maken. Ik heb dit van zeer dichtbij meegemaakt. Weet hoe het voelt. Met een heel groot verschil. Kennis van het proces vooraf. De partner die weggaat ligt mijlenver voor. Die worstelt immers al veel langer met de vraag wat de relatie nog waard is. De achterblijvende partner en Evt kinderen op grote achterstand zettend. Vaak al lang en breed vele anderen al ingelicht en om advies gevraagd en bevestigd in die keuze om weg te gaan behalve de eigen partner. Het achter de rug om bezig zijn met een ander leven, heimelijk, vol onwaarheden en als alles dan uitkomt ontkennend tot de bewijzen zich opstapelen en er geen andere uitweg meer is dan de achterblijvende partner de schuld geven of met verklaringen komen zoals " de koek is op", " ik heb nooit van je gehouden"..."je was er nooit"..."ik moest alles alleen doen"..."ik heb nooit kinderen gewild"..."ik heb 10 jaar alles alleen gedaan voor de kids...nu ben jij de komende 10 jaar aan de beurt om het alleen op te knappen"..."ik ben geen goede moeder, jij kunt het veel beter"...."ik wil vrijheid"...."ik kan de kinderen niet aan"....etc etc De tegenstrijdigheid in de berichten, het ruzie zoeken om een reden te vinden om de laatste zet te vinden om weg te kunnen....maar de twijfel ook om alles achter te laten. Een scheidingsproces verloopt grotendeels in stilte. Als het dan eenmaal uitkomt dan worden er keiharde boodschappen verkondigt om te voorkomen dat ze terug kabbelen. Het externaliserende, de boosheid nb van de vertrekkende partner, de vreemdganger, etc. Maar hoe moeilijk ook...juist in de fase dat het uitkomt en het zo verleidelijk is om boos te zijn....is de tegenovergestelde reactie juist zo gewenst. Een " vreemdganger" is eigenlijk slachtoffer. Slachtoffer van het niet kunnen delen van gevoel. Slachtoffer van zich zelf. De eigen jeugd. Het niet gelukkig zijn. Het op zoek zijn naar zichzelf. De achterblijvende partner en de kinderen worden daar in mee getrokken. Door de boosheid, door het losscheuren, door de harde woorden, vaak leidend tot smeken om te blijven of therapie op oneigenlijke gronden (terwijl nieuwe partner in beeld blijft of er geen eerlijkheid naar elkaar toe is, waarbij de therapeut ook nog eens mee doet om de achterblijvende partner het gevoel te geven de schuld te dragen).... Boosheid is eigenlijk machteloosheid...angst alleen verder te moeten, angst te verliezen, de eigen zwaktes, de vertwijfeling, de vraag hoe moet het nu verder, de signalen die gezocht worden van hoop, is er nog een samen...de angst voor de toekomst van de kinderen, de eigen ik die een rol gaat spelen...hoe moet dat dan met werk...met school...met de opvoeding..etc. De vragen die je even niet meer bij je as ex partner kwijt kunt....zeker niet als je boos bent en in ruzie stand komt. Terwijl het juist deze emotionele fase is waarbij de beste zaken gedaan kunnen worden. Waarbij er begrip van beiden zou kunnen zijn, waarbij de verlatende partner...mits deze met begrip wordt benaderd, ondanks teleurstelling, pijn en verdriet, juist ook compassie heeft, bereid is concessies te doen, nog als goede vrienden zaken wil afsluiten, als ouders de zorg in liefde voor de kinderen wil regelen. De volgende fase is een veel killere, een zakekijke houding, geen contact meer willen, de pijn regeert...vaak in de vorm van boosheid en het contact uit de weg gaan. Vaak komen dan de advocaten of gaat jeugdzorg zich er mee bemoeien. Hoe moeilijk ook....te voorkomen door begrip. De "vreemdganger" te zien als slachtoffer...het samen niet gered hebben...het samen als vrienden verder willen in belang vd kinderen..het is juist dan van belang nog samen tyd te maken, afspraken te maken....de waarom vraag te laten, maar juist je liefde te laten blijken door los te laten...de ander de mogelijkheid te geven de nieuwe wereld te ontdekken....de nieuwe relatie toe te staan (maar daarin wel zelf je grenzen aan te geven) maar ook de deur open houden om de vriendschap te redden. Het is juist dat begrip dat voorkomt dat er een lange periode van rouw nodig is, er vechtscheidingen ontstaan en afspraken niet te maken zijn. Geweldloze communicatie, marshall b rosenberg.... eigen behoeftes herkennen en erkennen. Mij heeft het ongelooflijk veel kracht gegeven om door de moeilijke periode heen te komen. Maar juist ook mijn ex heeft mij daar heel erg bijgeholpen. Na vertellen boodschap door haar....(6 maanden leugens....ontkennen...etc)...kwam het hoge woord eruit. Maar ook haar onzekerheid over het vervolg. Juist door naar haar te luisteren, boosheid te zien als angst, het voor haar mogelijk te maken om het verhaal te vertellen, goed te luisteren, kon ik haar ook in die periode steunen en daardoor zij mij ook.afscheid met een knuffel. Later daardoor ook duidelijke afspraken. Helaas kende het geheel geen goed einde. Na de zoveelste nieuwe partner verdween ze naar andere kant vh land. De partner werd de spreekbuis vol negativiteit. Kinderen in misère. Damn....zo dichtbij. ....
Helena - 5 apr 2019
Haat en woede naar een ander is alsof je een gifbeker leegdrinkt en verwacht dat die ander sterft.
Eline Stap - 8 apr 2019
Xz: ' Een " vreemdganger" is eigenlijk slachtoffer. Slachtoffer van het niet kunnen delen van gevoel. Slachtoffer van zich zelf. De eigen jeugd. Het niet gelukkig zijn. Het op zoek zijn naar zichzelf.' Ik heb je dat hier vaker zien schrijven. Ik vind het zo'n onzin. Een vreemdganger is iemand die willens en wetens grenzen overschrijdt. Als vreemdganger heb je op tientallen momenten de keuze om het niet te doen. Maar je schakelt die stemmen uit, overschreeuwt ze met 'ik heb het nodig', 'ik kan niet anders' of 'de mens is niet gemaakt voor monogamie' en andere dooddoeners om te verbloemen dat je de ander keihard belazert. Vreemdgaan is een keuze. Niemand dwingt jou op Second Love een profiel aan te maken, niemand dwingt jou die man/vrouw in de sportschool aan te spreken, niemand dwingt jou dat contact uit te bouwen tot iets waarvan je weet dat het niet oké is. Want als het wel oké was geweest, hoefde je het niet stiekem te doen. Vreemdgaan overkomt je niet, je maakt erin een keuze. Flauwekul om iemands verleden erbij te halen. Iedereen heeft in zijn/haar verleden nare ervaringen opgedaan die van alles kunnen beïnvloeden. Een integer mens gaat daar integer mee om. Vreemdgaan betekent dat je die integriteit niet bezit of in elk geval keihard negeert.
Mar - 15 sep 2020
Hi Eline, helemaal mee eens. Vreemdgaan is een keuze. Als al de energie die ze buiten de deur aan een andere vrouw of man besteden, in hun huwelijk was gestoken dan kan je ook de sleur thuis doorbreken. Ze houden van zichzelf en genieten van de spanning die zo’n relatie met zich meebrengt. Nogmaals uitzonderingen daargelaten. Ik kan niet iedereen over 1 kam scheren. Maar als er in je relatie spanningen zijn of er geen goed gevoel meer naar elkaar toe is, ga dan praten met elkaar en niet zo als mij is overkomen 2 jaar achter iemands rug om een relatie beginnen en tot op het laatste moment ontkennen totdat je echt alles uit de kast getrokken hebt om de waarheid boven tafel te halen. En dan nog van 2 walletjes willen eten. Ik heb zelf de beslissing genomen om uiteindelijk weg te gaan . En mij geen pijn meer te laten doen. Maar 34 is lang en ik worstel er nog iedere dag mee. Wat daarin belangrijk is dat mijn kinderen hun vader in feite kwijt zijn, het gevoel hebben op de tweede plaats te komen en dat doet een moederhart zeer. Ik wens iedereen sterkte en wijsheid toe.
nikkie - 8 apr 2019
Eline je mist hier de essentie van de uitgebreide post van Xz. Het gaat nl niet over de vreemdganger en/of het goed praten van het vreemdgaan maar om zelf als achterblijver milder naar de situatie te kijken om de afhandeling van de scheiding en na huwelijk toch op een positieve manier vorm proberen te geven op een manier die kracht geeft voor de achterblijver. Dus ja je kunt de vreemdganger als slachtoffer zien van zijn/haar eigen onvermogen en hoe dat onvermogen ontstaan is doet er eigenlijk niet meer toe want het samen partner zijn is voorbij maar dat kan zeer zeker met jeugd en aangeleerde overlevings straegieen te maken hebben. Deze manier van milder kijken naar de vreemdganger betekend niet dat het vreemdgaan hiermee goedgekeurd word.
Roos Boer - 8 apr 2019
Bedrogen worden raakt je heel diep, dat weet ik uit eigen ervaring. En ook ik was verschrikkelijk boos, verdrietig en teleurgesteld. En ben hulp gaan zoeken om met die gevoelens om te gaan. Want ik wilde zelf weer gelukkig worden en ook dat onze kinderen zo min mogelijk last zouden hebben van de scheiding. Ik ging me toen pas beseffen dat de woede en verdriet onderdeel zijn van het rouwproces en er dus gewoon bijhoren en ook tijdelijk zijn als je weet wat je eraan kan doen. Gelukkig heeft het coachprogramma van Succesvol Scheiden mij erdoorheen geholpen en ben ik uit mijn rouwproces gekomen. En ben nu weer gelukkig. Ik heb gezien wat coaching kan opleveren. En heb de opleiding gedaan. Nu help ik samen met mijn collega’s, die zijn aangesloten bij Succesvol Scheiden Nederland, ouders door hun scheiding heen. Kijk op de site voor een coach bij jou in de buurt.
Manoniem - 8 apr 2019
Ik ben na een relatie van 20 jaar en 8 jaar huwelijk hierin eens bedrogen door haar met een collega. Omdat ik zag dat de pijn zo groot was en de liefde sterk heb ik het haar vergeven ook mij had dit kunnen overkomen in een zwakte misschien. We zijn getrouwd en kregen twee kinderen. Toen ze vorig jaar uitsprak niet verder te willen gaan na 19,5 jaar en geen mediation wilde kwam ik na enkele weken er achter dat ze na het uitspreken enkele dagen later met een collega een "gezellige" avond had in een B&B. toen ik haar confronteerde ermee loog ze. de tweede keer werd het een ander verhaal en loog ze weer. Toen ik helaas de druk opvoerde en te ver op onderzoek ging en feiten had brak ik haar en gaf ze toe. In het rustigste gesprek wat wij ernaar voerde kwamen leugens en uiteindelijk ook waarheden naar voren. Dat was het ergste wat mij ooit was overkomen twee keer je geliefde breken om de waarheid te weten. Dat is jezelf en de ander vernietigen schandalig gewoon wat ik heb gedaan. Uiteindelijk ook de derde persoon gesproken na aandringen en druk opvoeren. Deze ging ook zijn tweede huwelijk beëindigen na 13 jaar. De eerste keer was hij bedrogen de tweede keer bedroog hij haar. 7 kinderen 5 familie's (zijn samengestelde gezin) in duigen. Wat een pijn en verdriet. Hoe moet je dit verwerken. Haar volledig geholpen financieel gesteund, verhuist, huis ingericht enz. te ziek voor worden. Nu 3 maanden verder leven we op "goede" voet met elkaar en drinken we soms koffie samen en laten we zien aan de kinderen (5 en 7) dat papa en mama ook nog altijd normaal met elkaar om kunnen gaan zoals altijd, wij hadden amper een geschil. Ik weet alleen niet wat normaal meer is mijn hele gevoel is totaal ondersteboven ook omdat ik gevoelens ondanks alles nog heb voor haar. Het leven oppakken uit deze situatie is............niet te snappen.
Lk - 9 apr 2019
Hij snapte maar niet dat ik boos was. Boos om zijn vreemdgaan, het bedrog. De gemene uitspraken die hij heeft gedaan. De hele situatie waar ik in beland was die niet mijn keuze was. En boos op mezelf: het stomste wat ik heb kunnen doen was de toezegging dat de een de ander niet uit huis zou zetten. In de verwachting dat hij met 2 tot 3 maanden wel iets gevonden zou hebben met haar. Uiteindlijk heeft het van eind oktober to begin juni geduurd voor hij eindelijk vertrokken was met al z’n zooi. De hele situatie heeft veel te lang geduurd en werd met de dag onhoudbaarder. Hij hield zich niet aan gemaakte afspraken. Zou voor zijn vakantie al z’n zooi hebben ingepakt. Maar hij liet alles staan, als mevrouw piepte. Zij was constant aanwezig door hun geapp de godganse dag. Ik voelde me zó gevangen in de hele situatie. De laatste paar weken kon ik het gewoon niet meer opbrengen om nog enigszins ‘normaal’ tegen hem te doen. Ik heb nog net de vlag niet uitgehangen en de champagne ontkurkt op de dag van zijn definitieve vertrek.
Xz - 10 apr 2019
Nikkie...thnx voor je toelichting. Het is precies wat ik heb bedoeld te schrijven. Eline, ik begrijp je reactie volledig. Ook de frustratie, boosheid, verdriet alsmede de norm die je stelt, vreemdgaan is not done. Ben ik het overigens geheel mee eens. Eigenlijk vind ik zelfs scheiden not done als er kinderen in het spel zijn. Kinderen in de steek laten kan gewoon niet. Liegen, bedriegen, stelen, schelden, de ander onderuit halen, afspraken niet nakomen, beloftes breken, ook dat is allemaal not done. Vervelende van een hoge norm hebben is echter dat het in de praktijk toegestaan is om te scheiden. Dat het niet strafbaar is om er andere normen op na te houden. Sterker, al zou het strafbaar zijn, zou je in de "hel"komen of wat er verder ook maar verzonnen kan worden om iemand tegen te houden een ander te kwetsen, er is, als het eenmaal gebeurd is, niets meer aan te doen. De vraag is dan : vergeven en vergeten of sancties ? Doorgaan of stoppen ? Loslaten of Vasthouden ? Liefde of angst ? Met als toppunt van angst boosheid, machteloosheid, pijn en verdriet en uiteindelijk alleen maar slachtoffers. De grootste zijn de kinderen. Vraag bij gescheiden mensen na waar zij spijt van hebben, wat zij in hun leven anders gedaan zouden hebben. Vraag bij mensen in een vechtscheiding de reden van de scheiding en het zal vaak aan de ander liggen. Vraag na en boosheid zal de boventoon voeren. Vaak beginnend door onbegrip, door onvrede, terwijl vreemdgaan als reden wordt gegeven. Maar even los van die eenmalige gebeurtenis in een dronken bui....wanneer ontstaat er een voedingsbodem voor mensen om vreemd te gaan ? Op het moment dat zij ontevreden zijn en niet in staat zijn daar wat aan te doen. Bij de vrouw is dat op het moment dat zij de emotionele verbinding met haar partner mist. Bij de man omdat hij thuis niet aan zijn "trekken" komt. Vrouwen hebben de neiging de man te straffen door sexuele onthouding. Terwijl voor de man sex juist het ultieme bewijs is van zijn liefde voor haar. Hetgeen dus onthouden wordt omdat hij bijvoorbeeld onvoldoende huishoudelijke taken doet (zij kan het beter, hij doet het nooit goed)....onvoldoende voor of met de kinderen doet (kortom zij vindt dat zij te zwaar belast wordt)...of te veel weg is, verslaafd aan zijn werk (dat er wel eisen worden gesteld aan levensstandaard en dat het romantische idee van" we hebben niets nodig, alleen elkaar en een plek onder de brug is ook goed" allang verlaten is....wordt maar wat makkelijk vergeten. Uiteindelijk zijn we allemaal slachtoffer van het onvoldoende kunnen communiceren, van een opvoeding waarin we geleerd hebben wat goed en fout is, waarin we geleerd hebben om te kijken wie schuldig is en het dus bij vechtscheidingen vaak gaat om wie schuldig is. Maar wat brengt dat ? Wat levert dat op ? Worden de kinderen en overige betrokkenen daar beter van ? Wat heb je liever ? Gelijk of geluk ? Kan haat haat verdrijven ? Kunnen bommen de pijn van andere bommen verdrijven ? Kan het donker het donker verdrijven ? Volgens mij kan alleen liefde en licht de haat en het donker verdrijven en leidt wraak niet tot het stoppen van geweld. Daarom dat ik de keuze maak om iedereen als slachtoffer te zien. Van een Midlifecrisis, van zijn of haar jeugd, van de opvoeding, van de maatschappij of wat dan ook. Ook anderen raad ik aan zo te kijken. Juist om dat wat ooit het begin was te kunnen redden, de vriendschap en zo elkaar weer te kunnen leren vertrouwen en daarnaast een mooie boodschap te kunnen geven aan de kinderen en regelmatig nog dingen samen met hen te kunnen ondernemen zonder boosheid naar elkaar. Liefde is immers samen....het leven in het nu, het loslaten van het verleden, het vrijlaten van de ander en daarmee de bevrijding van je eigen pijn. Het weer open kunnen kijken naar de toekomst en naar anderen zonder dwars gezeten te worden door het verleden. Waarbij angst, boosheid, pijn etc nu juist voortkomt uit het verleden, uit het eigen ego dat geraakt is, dat beschadigd is en zo bepalend is voor de toekomst van jezelf en de kinderen. Kortom : laat het verleden met beide handen los, alleen dan heb je ze immers vrij om de kansen die de toekomst biedt te kunnen grijpen. Gelijk of geluk ? Gelijk houdt in ...het gevecht aan gaan. De waarheid willen, slechts een versie van de waarheid accepteren al moeten er riemen door de ruiten. Treffend beschreven door mananonien welke schade dat opleverde in zijn situatie. Ieder mag zijn of haar keuze maken. Ik gun ieder het beste en ben zelf graag gelukkig. Voor mij werkte het heel goed. Goede afspraken kunnen maken, kinderen en hun moeder kunnen herenigen. Zelfs hun moeder kunnen steunen bij overlijden dierbare etc. Juist door niet te kiezen voor onbegrip, boosheid en of chanteren dat ook veel mensen doen die een "vreemdganger" in genade aannemen. Ieder heel veel geluk gewenst.
Manoniem - 10 apr 2019
Xz. wat een passende omschrijving, voor dat je zover bent om het verleden los te laten moet er toch nog heel erg veel gebeuren en gaat dat niet zonder slag of stoot, maar moet je wel stappen proberen te maken hoe minuscuul ook. Kort geleden toch nog elkaars gevoelens met elkaar besproken welke er wel en niet zijn. Niet om direct elkaar te begrijpen maar meer om het benoemd te hebben naar elkaar. Vertrouwen is weg maar een "mogelijk vriendschap" moet je toch vanuit iets opbouwen. Houden van en geven om iemand als persoon en niet als partner hoorde ik. Lastig te bevatten het woord "GEVEN OM" als die persoon dit zegt en zelf vreemd is gegaan. Wat wel duidelijk is uitgesproken naar mij is dat de vreemdganger niet van zichzelf houd en het leven niet snapt dat is best pijnlijk om te horen van iemand waar je gevoelens nog voor hebt en bijna je hele leven mee hebt gedeeld (jeugd liefde) . Ook geeft het een gevoel of gedachte dat er toch nog iets "te redden was" of nog is....... Wat mij soms helpt is wat een psycholoog zei bij het "falen" van een persoon; een mens wilt altijd 2 dingen...VEILIGHEID en geborgenheid...en SPANNING en avontuur. Het is een soort dualiteit en noodlot in de mens. Als één van bovenstaande weg valt voor die persoon zoeken we het bij iemand anders en "denken" het daar te vinden. Zo een keuze begint altijd met een gedachte in je hoofd al dan niet gevoed door anderen en je omgeving. Daarna komt het gevoel dat word gemaakt door de juiste "prikkels" en de kunst is als een "sterk" persoon daar weg van te lopen en snappen dat het not done is naar jezelf, kinderen en partner toe. Na het gevoel uit je de emotie door het uiteindelijk te doen en is het gemis dat je voelt weg wellicht voor "even" maar. Met dit praat ik het verre van goed, want de pijn is iedere dag te voelen en is groot ook na 3 maanden maar maakt de stappen inzichtelijk en zou ook realistisch gezien ook de gedachte kunnen zijn dat iedere persoon dit kan overkomen. De geest is gewillig maar het vlees is zwak.
Papa - 10 apr 2019
Zei de man wiens kinderen al jaren hun moeder niet meer zien. Veel zalvende woorden maar weinig realisme qua kijk op de wereld .
Manoniem - 11 apr 2019
En jij bedoelt op?
Theo - 17 jan 2020
Na 19 jaar gedumpt. Eerst via een tekst berichtje en na 3 dagen het weer willen goedmaken en vertellen hoeveel liefde ze voor mij had hoe diep ik zat daarna weer gedumpt en 3 dagen later hetzelfde tafereel. Ik toch blij dat ze terug kwam maar 24 uur later volledige radio stilte, geblokkeerd en geen contact meer mogelijk. Ghosting heet zoiets. Hoe hard kan iemand zijn...